Αιγύπτιους, μέτοικους από κείνη τη μεγάλη χώρα στα μέσα του 18ου αι. στην πόλη και χώρα των Σιούρδων. Κι αυτός μέτοχος της υψηλής βιολιστικής τέχνης με τα φαρμάκια της, έπαιζε στα χωριά της επικράτειας στα καφενεία, τα φτωχά πανηγύρια ή και Κυριακές για ένα τίποτα. Μια ωραία Κυριακή το λοιπόν τον παραπλάνησαν αρχικά και εν συνεχεία αποπλάνησαν αι νεάνιδες του χωριού. Τον πήραν να τις βιολίσει οίκοι. Μαζεύτηκαν ελεύθερες (πεινασμένες πολλαπλώς, άρα εν δικαίω διατελούσες) και παντρεμένες (λυσσασμένες για το άλλο το οποιοδήποτε αρκεί να είναι «άλλο») που υπερείχαν αριθμητικά αλλά και γυναικολογικά. Αρραβωνιασμένες ή λογοδοσμένες δεν παρίσταντο σε τέτοια ξεγλέντια. Οπως λένε οι φήμες έρπουσες υπέρφουσες ή πετούμενες στο σπίτι που έγινε για λίγο οίκος ενοχής έγινε το έλα να δεις. Τον μέθυσαν κι αυτός ένιωθε να βρίσκεται σε αλώνια γυναικών με σφιχτά κάπως περιποιημένα (σπάνια) ή ξεχειλωμένα ξελιγωμένα σώματα. Μέχρι που του τζάκισαν το βιολί το οποίον με τόσην δεξιοτεχνία και σκληρότητα έπαιζε, χειριζόταν και οδηγούσε εκεί που έπρεπε. Πόσο να άντεχε κι αυτό το όργανο συνεχώς μέσα στη φλόγα στα κάρβουνα ακόμα και τις στάχτες περιπαθών γυναικείων οργάνων.
«Πως το ‘παθες Μπανκόλα ετούτο το κακό
Εσπάσαν το βιολί επάνω στο καλό...»
Του εσπάσαν το βιολί στον αγώνα τον καλό δηλαδή κι ο νοών κατανοείτο κι όχι παρανοείτο, ετραγωδούσαν έκτοτε στο χωριό μετέχουσες (νοσταλγούσες) κι απέχουσες δι’ εύλογον αιτίαν (ενοχλημένες) μέχρι και απλώς σχολιάζουσες αλλά με φθόνο ότι ερήμην τους λάμβαναν χώρα τέτοιες μουσικοβιολοερωτοπραξίες. Ας πρόσεχαν λιγότερο τον εαυτό τους κι ας αφήνονταν στην ηχώ και στον απόηχο της μουσικής για βιολί και ...πιάνω.
Λυσιστράτες, Βάκχες, Μαινάδες της τραγωδίας, Μήδειες κι Αρπυιες του Αργοναυτικού κύκλου... '
Απο τη διήγηση "Ενα μεσημέρι στης αγίας Τριάδος τα παραθαλάσσια μερη" εκ της συλλογής ΕΝΩΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ εκδ. Γαβριηλίδης 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου