Τω καιρώ εκείνω

Εδιάβαζα στο Κυριακάτικο Βήμα της 14ης Οκτ. δισέλιδη συνέντευξη στον Γρ. Μπέκο του Βούλγαρου ποιητή και πεζογράφου Γκεόργκι Γκοζμποντίνωφ με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματός του «Περί φυσικής της μελαγχολίας» στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ικαρος.
Τον Γκ. Γκ. κατά πάσα πιθανότητα γνώρισε στην Ελλάδα η Κοζάνη την εποχή που ήταν Πόλη του Βιβλίου (Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης + ΙΝΒΑ) όταν στο πλαίσιο των ποιητικών ανταλλαγών και σε συνεργασία με το Ευρωβαλκανικό Ασυλο Ποίησης, τον φέραμε στην πόλη να μας διαβάσει ποίησή του. Ηρθε με το χέρι στο γύψο. Ποιήματά του μεταφράστηκαν από την Ζντράβκα Μιχαήλοβα και δημοσιεύτηκαν στο τχ. 138 της «Παρέμβασης». Στη φωτ. ο ποιητής δίπλα του ο αλησμόνητος Μίμης Σουλιώτης κ. α.

«...Τι κάνεις, ρωτάει.
Ελαφρύ αγγλικό πρωϊνό, λέω.
Διαβάζω Έλιοτ, ακούω Beatles.
Ω, λέει εκείνη, πώς τους ανακατεύεις;
Όπως την κρέμα με το τσάι, λέω.
Όπως το τσάι με την κρέμα,
με διορθώνει εκείνη, όσο να’ ναι ο Έλιοτ
επέμενε τόσο πολύ
το τσάι να ’ναι πικρό και αγγλικό.
Και πέθαινε για πορσελάνη
για τις βραδινές εφημερίδες,
για τον καμπανιστό ήχο απ’ τα κουταλάκια.
Εκείνος ήταν το τσάι, ήταν το τσάι...
Εκείνα τα σκαθάρια απλά πήραν το καϊμάκι.»