το εργαστήριον ζωγραφικής του Κων/νου Ν. Ντιό
κάτω από την ξακουστή έκθεση επίπλων «Λιάλια»
στο δρόμο προς Θεσσαλονίκη.
Βρήκα εκεί ένα σβώλο κόκκινο πηλό
κι εντός ημίσειας ώρας
μια πεντάδα κομμένες κεφαλές έπλασα.
Δεν τις φύσηξα πνοή δεν ήμουν και θεός
μην το παρακάνουμε.
Εκπληκτος ο ζωγράφος αναρωτιόταν
- Οϊ τι είναι αυτός ετούτος...
Εκτοτε ουδέποτε έπιασα πηλό στα χέρια
Η μάνα έλεγε πως μικρός έτρωγα κάπως χώματα
Αρα μέσα μου τα είχα αποθεμένα
Κι αφού σ΄ αυτά δεν μπόρεσα να ριζώσω
Είπα γλυπτή μορφή στ’ απωθημένα μου να δώσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου