Ημουν κι εγώ των Αχαιών στρατιώτης/
6ον ΣΠ Κορίνθου και βρέθηκα στα Εξαμίλια της/
ολόγυμνος εν χρω κεκαρμένος αντάμα μ’ άλλους 8000/
να νοσταλγούμε κατ’ εντολήν κοιτώντας το πέλαγος/
πότε θα φυσήξει ο Αίολος ευνοϊκά/
να κινήσουμε για την Τροία./
Κι όλο το κωλοβαρούσαμε το πράγμα/
ενώ «ο στρατός», φωνάζαμε, /
«απαιτεί δράση κι όχι αναμονή"/
Κι όταν ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ έσφαξε ή κάτι τέτοιο/
το κορίτσι του, σηκώθηκε τρελός αέρας/
που μας πήρε, μας σήκωσε μας έφτασε/
στης Τροίας τ’ 'Αγιο κάστρο που μετέφραζε ο Σιδέρης./
Πολέμησα 10 χρόνια και βάλε.../
Τι κατάλαβα;/
Για μια πουκαμίσα μιας Ελένης αδειανής/
(Α, εν τούτοις σε πόσες Ελένες αγάπησα και πόνεσα)/
Γύρισα.../
Και ηύρα τα πράγματα τελείως αλλαγμένα/
Πόλεμοι της κάθε μέρας με πολεμούσαν/
Κι ούτε ένας ‘Αργος δεν κούνησε για μένα την ουρά του/
Μόνο κάτι αδέσποτοι με γαύγισαν/
και τους απάντησα στη γλώσσα τους./
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου