Παρελάσεις...

Γιατί πηγαίνω θεατής στις παρελάσεις των εθνικών εορτών και επετείων χρόνια τώρα (μόλις γύρισα απ’ αυτήν). Μα για να συγκινηθώ φυσικά. Τέτοια έλλειψη υγιούς συγκινήσεως έχω. Συνήθως φέρω κάτι γυαλιά ηλίου εσχάτης υποστάθμης μόνον για αυτές τις περιστάσεις, και καλύπτω οφθαλμούς για τυχόν –τι τυχόν σίγουρα- καιροφυλακτούντα δάκρυα. Σήμερα δεν τα είχα ότι έσπασαν και δεν ένιωθα καλά. Περιπλέον να δω τους δικούς μου ανθρώπους την κόρη μου άλλοτε τον εγγονό μου τώρα, που για χρόνια μονοπωλούσαν την πρώτη θέση και σειρά και όχι μόνον λόγου ύψους και ωραιότητος, αλλά και ν’ ακούσω το εμβατήριον «Μακεδονία ξακουστή» να παίζεται επιτέλους ελεύθερα από τη στρατιωτική μπάντα χωρίς φόβο μη και υπάρχει κάποια οδηγία περιορισμού του. Δεν ξέρω αν αυτά είναι λίγα η πολλά. Εμένα μου φτάνουν. Σημ. Η φωτ είναι πριν από πολλά χρόνια...