«...Πάπιγκο. Εναντι επιβλητική έως τρομακτική η Τύμφη (2497 μ.) Ψιλή βροχή ανόρεχτη. Αλλού ξεσκίζεται και πνίγει. Τουριστική συμπεριφορά νήσων του Αιγαίου. Ο,τι αρπάξουμε τώρα... Σε ένα σπηλαιώδες πολυπωλειτήριον με χιλιάδες χιλιάδων είδη για πέταμα, πατώ από λάθος σ’ ένα σωρό λιγνόφυλλα βιβλία. Λαχταρνώ. Ποιητικές συλλογές του Αποστόλου Ζώτου χαμαί ποδοτατούμενες.
- Εδώ ας σταθώ...
Πριν πολλά χρόνια, στην γλυκεία τότε (προσοχή τότε) εφημ. ΑΥΓΗ δημοσιεύτηκε στη στήλη της ποίησης ένα ποίημα του Απόστολου Ζώτου από κάποιον ανθολόγο εκείνου του μηνός. Δε θυμάμαι όνομα. Δεν γνώριζα τον ποιητή μου φάνηκε κάπως το ποίημα για την ιδεολογική του μονομέρεια. Ας είναι. Εμαθα αργότερα γι αυτόν, δηλαδή στις μέρες μας από το νέο τχ. το 68 του εντυπωσιακού λογοτεχνικού περιοδικού «Μανδραγόρας» που του είχε εκτεταμένο αφιέρωμα. Με εσυγκίνησε ιδιαιτέρως αυτός ο υπερρεαλιστής Ηπειρώτης ποιητής (1949-2022). Στο ταξείδι είδα ποδοπατημένες τις συλλογές του που έφτασαν εκεί από βιβλιοπωλείο που διαλύθηκε, όπως είπε το γκαρσόν – μήπως ήταν το βιβλιοπωλείο του αδελφού του «Ελεγείο» στην Κόνιτσα;
Αναδρομικά χύθηκα του ποιητή..
Ενα υπόγειο κελάρι / με τη σάπια τρίζοντας / πλην ευωδιάζοντας ξύλο παλιό, σκάλα / Είχα αναρτήσει στον αραχνιασμένο τοίχο/ στις ρόμπολες γρεντές / και τα αποξηραμένα φρούτα / Το νεκρικόν επίγραμμα του Αισχύλου/ εκείνο το άγνωστο σχεδόν του Μόρισον/
σε νεκροταφείο του Παρισιού /το τρίτο ενός ανώνυμου από την Οξιά αντάρτη στο Γράμμο / «εκοιμήθη ματαίως» / Κανάγιες.
Aπο την Παρέμβαση τχ. 215-216
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου