Οι παλιές αγάπες

...Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων... (Οι Πυξ Λαξ) Ηταν εκείνα τα «’Αγουρα χρόνια» (κι όχι μόνον του Κρόνιν) καθοριστικού λόγου, όταν ανιχνεύαμε τους στενούς ορίζοντες και τον εντελώς άγνωστο και πρωτόγονο κόσμο, στον μικρόκοσμό μας, σαν τυφλά κουτάβια. Αγόραζα τότε με 5 δραχμές σε εβδομαδιαία τεύχη τα «’Απαντα» του Γ. Σουρή (εκδ. Γιοβάνη) και είχαν εντός τους δώρο τα διηγήματα του Γ. Βιζυηνού (Γ. Βαλέτα). Είδα πριν λίγες μέρες στο πολυχρόνιον βιβλιοτεχνείον Αφοί Χαραλαμπίδη, από τα πιο αγαπητά καθημερινά «στέκια» εργασίας (φωτοτυπίες, βιβλιοδεσίες, σελιδο-ποιήσεις, σφραγίδες, πλαστικοποιήσεις και χίλιες δυό άλλες εργασίες επί χάρτου, μια ντάνα με τα Απαντα του Γ. Σουρή σε τεύχη. Τα άφησε για κάποια επεξεργασία τους εκεί ο γείτων του (διευθυντής του ευαγούς οίκου ΕΡΜΗΣ) από τους ελάχιστους αρχαιοπώλες εν Ελλάδι, αισθητιστής Γιάννης Μ. Τσιομπάνος (έφτυσε παλληκαρίσια σιέλω μακρώ την νυν δημοτική ευτέλεια και παραιτήθηκε από τα αξιώματά του αν και πρώτος σε ψήφους) και ο οποίος τα είχε προμηθευτεί από κοζανίτη που αποδείχτηκε συμμαθητής μου κάποτε. Δηλαδή δύο μαθητές της Β’ γυμνασίου αγόραζαν τα άπαντα του Γ. Σουρή σε τεύχη. Φανταστικόν... Τα ανωτέρω αποτελούν σώμα (ύλη) κι αγάπες παλιές μιας εποχής στην οποία πλέον τακτικά προσφεύγεις ακόμα και στα πιο ασήμαντα διασωθέντα κειμήλιά της, ένα βιβλίο χωρίς εξώφυλλα, μια πένα σκουριασμένη, μικρές φωτογραφίες με οδοντωτό περίγραμμα πάνω σε ξεραμένα αγκαθωτά σπαράγγια, όπως μικρά φτωχά πουλιά πιασμένα, να σου επισημαίνουν πως πλησιάζει ο καιρός των συνοψίσεων, της διαλογής, του αναστοχασμού.