«Μια διαδήλωση κοιτάς πίσω απ’ τα τζάμια»

Tο είδα, το έζησα ορισμένως κι ανεξίτηλα καταγράφτηκε στη μνήμη. Πρωτοετής στη Νομική Θεσσαλονίκης βραδάκι πήγαινα στο Βαρδάρι ν’ αγοράσω από τα παλιατζίδικα ένα τζάκετ αμερικάνικο απαραίτητο αξεσουάρ της όποιας μου επανάστασης. Ημουν επί της Εγνατίας κοντά στην πλατεία Αγίας Σοφίας, στο ύψος του πρακτορείου Προπό, ενός εκ των αγίων της Θεσσαλονίκης Γεωργίου Κούδα. Στο απέναντι πεζοδρόμιο μια διαδήλωση σχεδόν σιωπηλή σαν λιτανεία. Ακουγα το σύνθημα «Δημοκρατία –Ελευθερία». Τι ήταν αυτό; Μετά από πολλά χρόνια διάβασα στο βιβλίο του Ολύμπιου Δαφέρμου «Φοιτητές και δικτατορία» εκδ. Γαβριηλίδη, και σε άρθρο του Χρυσάφη Ιορδάνογλου πως στις 30 Οκτ. 1972 από τη Νομική φοιτητές της, μαζί με άλλους που περίμεναν στο προαύλιο, σχημάτισαν μια μικρή διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της Χούντας με αφορμή τις μεθοδεύσεις της στα πανεπιστήμια, η οποία περνώντας από την Εγνατία οδό έφτασε στην πλατεία αγίας Σοφίας όπου διαλύθηκε από την αστυνομία. Από εκείνο το βράδυ έληξε η ποδοσφαιρομανία μου...
Ναι, αυτή ήταν διαδήλωση στο πεζοδρόμιο που είχε την αξία της, το ρίσκο, το φόβο το ωραίο εν γένει και εν είδει.
Μετά τη μεταπολίτευση και ειδικά στον καιρό μας η διαδήλωση ως τακτική εξευτελίσθη πλήρως
σαν «μια ερωτική ροπή του
λίαν απαγορευμένη και περιφρονημένη...»