Ελλείψει άλλων αγκαλιές δέντρων

Ζερόνιμο, βοσκός και αφηγητής ιστοριών που όταν προαισθάνθηκε πως ο θάνατος ερχόταν να τον πάρει πήγε κι αποχαιρέτησε τα δέντρα του κήπου του, ένα προς ένα, αγκαλιάζοντάς τα και κλαίγοντας, γιατί ήξερε πως δεν θα τα ξανάβλεπε (Ζοζε Σαραμάγκο)

Θερινές ΜΕΤΑπολεμικές επιχειρήσεις στο Γράμμο. Ενα σενάριο για την ανακατάληψή του 61 χρόνια ΜΕΤΑ

...Αντικειμενικός προορισμός ο Γράμμος, θέμα: κατάκτησή του δια δευτέραν φοράν. ΜΕΤΑ (το ανερμήνευτο αρτικόλεκτον της άτυπης κι άοπλης οργάνωσης του τριημέρου που είχε τη γενική ευθύνη της επιχείρησης) 61 τόσα χρόνια. Το στρατηγείο στήθηκε στο Νεστόριο Κα-στοριάς. Εκεί συγκεντρώθηκαν (17, 18, 19 Ιουλίου ετους 2010) οι δυνάμεις που αποτελούνταν από τους απογόνους (μια σύναξη ανθρώπων κοσμικού περισσότερου λόγου και φιλικής έως αγαπητικής διαθέσεως, άγνωστοι επί το πλείστον μεταξύ τους -ας είναι καλά το διαδίκτυο) των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (είναι ο άυλος πλέον θεσμός που λατρεύει το επίγειον ΚΚΕ) οι οποίοι το 1949 έφυγαν όπως όπως κι εγκαταστάθηκαν στην Πολωνία. Τριακόσιες περίπου ψυχές μαζεύτηκαν. Γεννήθηκαν σε άλλη πατρίδα αλλά άκουσαν εκεί για μια άλλη πατρίδα! Ποιά είναι η πατρίδα τους τελικά; «Τι είναι η πατρίδας μας;/ Μην είναι ο κάμποι / Μην είναι τ’ άπαρτα ψηλά βουνά...» («Απαρτος» λέγαν ότι είναι κι ο Γράμμος τότε αλλά το ηρωικόν πτολίεθρον των ανταρτών «επέρσεν» ομηρικά ή «επάρθεν» ποντιακά και λίαν αδελφοαιματοκυλιστικά. Παρών ο κ. Γιάννης Μότσιος, καθηγητής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, συγγραφέας ποιητής, ακούραστος περπατητής του καθαγιασμένου γι αυτόν, βουνού, αφηγητής δεινός κλπ. Επιζών του τότε, και στη συνάντηση σχεδόν ο μόνος. Ιστορικός και ποιητικός ξεναγός τώρα. Αυτός μας κάλεσε ως φίλιες δυνάμεις πλέον αν και ήμουν ο μόνος απόγονος κι οιονεί αντίπαλός της σύναξης, ότι ο πατέρας μου πολέμησε εκεί με τον Ελληνικό στρατό και τραυματίστηκε. ...Ο κ. Παντελής Βούλγαρης παρών· έφερε το βουνό και την Καστοριά στο κινηματογραφικό (το πρώτον) κι ιστορικό (εκ νέου) προσκήνιο αναφοράς αλλά και διαξιφισμών. Κι η γλυκιά και σπουδαία συγγραφέας Ιωάννα Καρυστιάνη, σιωπηλή, πολυμυθίης, πολύμοχθη, απλή δε και συγκαταβατική έως παρεξηγήσεως. ........... Δύο τρία χιλ. πριν τη Γράμμοστα, νυν χωριό Γράμμος, η εκστρατευτική δύναμη χωρίζεται σε δύο κολόνες. Προς τα δεξιά οι πολεμιστές της ανάμνησης (εξ αφηγήσεων) πορεία με αυτοκίνητα στην ανηφόρα, με τα πόδια στο ίσιωμα, για την Πέτρα του Οχράν, το άυλο, δηλαδή το τίποτα, σύνορο με την Αλβανία. Αριστερά κατηφόρισαν τα “γυναικόπαιδα” για τα χαμηλά, στο χωριό που ξανακτίζεται ένθα είχε καφέ, σουβλάκια, μπύρες, αναψυκτικά. Το κοπάδι των απογόνων πορεία «Προς τη ΝΙΚΗ». Ο Γράμμος ανακαταλαμβάνεται, επιτέλους μετά 61 χρόνια. Τραγούδια, κάτι σαν εκδρομή ΚΑΠΗ ή σχολείου (ντελικάτων ΜΕΤΑγωνιστών). Σε κάποια μαντριά τσοπάνηδες αρμέγουν ειρηνικά κι άοπλα τα γίδια και πήζουν το τυρί, κοιτάνε δε απορημένοι. Που πάει αυτό το παρδαλό λεφούσι; Νερό, λάκκος γεμάτος, κοντά στην κορυφή («επί των ορέων στήσονται ύδατα...»). Κοπάδια γελάδια βόσκουν στάσιμα στα αλπικά λιβάδια. Ομως, λίγο πριν τον προκαθορισμένο στόχο ακούστηκε: - Οπίσω, στα αυτοκίνητα. Δεν μας παίρνει η ώρα! Ετσι, όπως ο Μωυσής δεν είδε τη γη της επαγγελίας στο απέραντο χάος του μύθου του, κι εμείς δεν είδαμε την τότε γη της επαγγελίας (εκείνων που έφυγαν ηττημένοι, απελπισμένοι, αλλά υπερήφανοι, -όπως διατείνονταν στη συνέχεια-) την Αλβανία, την αείποτε γη της απελπισίας. Τι κρίμα! Ο καθηγητής -προσωποποίηση του απόρθητου χαρακτήρα, του ακατάβλητου κι ακούραστου ανθρώπου- αφηγείται το πως μετά την ήττα έφυγε από κει, νεαρός δεκαπενταετής αντάρτης (πλοίαρχος του εαυτού του) για τις ήδη πρωτόγονα Σοσιαλιστικές χώρες. Από μια αποθήκη του ΔΣΕ (άγρια πεινασμένος) πήρε σοκολάτες και γέμισε με ζάχαρη παντελόνια και σώβρακά και εκεί μέσα έχωσε κι ένα πιστόλι, που του το χάρισε ένας αξιωματικός εκπνέων. Είναι το πρώτο όπλο που χώθηκε και χάθηκε στη ζάχαρη, η άλλη που χύθηκε στα κανόνια του Εβρου, ήταν, ως γνωστόν κατόρθωμα του αλήστου μνήμης Γιωργίου Παπαδόπουλου, δικτάτορος κάποτε. Τραγούδια σχολικά δηλαδή ανταρτικά κι εαμικά (τι πλήξη!), φωτογραφίες ποικίλες με πόζες ληξιπρόθεσμης συγκίνησης. Επιστροφή. «Σ’ αυτό που μπλέχτηκα ήταν το σωστό...» είπε ένας ομιλητής της βραδιάς στο Νεστόριο. Ισως, αλλά και έτσι όπως τελικά κατέληξε για τον τόπο αυτή η αιματηρή περιπέτεια μάλλον ήταν και το σωστό. Στην απέραντη θάλασσα του Γράμμου πόσο ασήμαντοι φαντάζουν τώρα οι τότε Ελληνες συντεταγμένοι στρατιωτικά ή ασύντακτοι ιδεολογικά, οι οποίοι σκοτώνονταν μεταξύ τους οι μεν για το τίποτε οι άλλοι για το καθόλου... Θα έμοιαζαν στα σημερινά μας μάτια με μύγες...

Μάταιος μάταιος...

Αλιεύματα εκ της παλαιάς Νέας ΕΣΤΙΑΣ τχ. 786/1960. Σε μετάφραση Κωνστ. Φ. Καβάφη το ποίημα της Λαίδης A. Bάρναδ «ΜΑΤΑΙΟΣ, ΜΑΤΑΙΟΣ ΕΡΩΣ» το οποίο καταλήγει: «...Εγινα σαν το φάντασμα· τίποτε δεν μ’ αρέσει./ Από τον νου μου προσπαθώ να βγάλω τον Αντώνη,/ κ’ έχω κρυφό τον πόνο μου, και λιώνω σαν λυχνάρι./ Απ’ τον Θεό την δύναμι ζητώ πιστή να ήμαι./ στον Σταύρο που δεν αγαπώ... και όστις με λατρεύει.»/ Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

Κατεβασιές κι όχι καταβασίες

Μαρίνα, Ηλίας, Μαγδαληνή, Πελαγία, Χριστίνη, Αννα Παρασκευή, Παντελεήμων Κατεβασιά αγίων Ιουλίου ή μήπως ονόματα πλοίων στο "Αξιον" του Ελύτη "Εστί" Κανονικά δεν θα είχαμε ανάγκη άλλης βροχής να πέφτει ως ελεήμων να μας ποτίζει με ποίηση, πίστη, κουράγιο και λίγη ίσως λύπη ζεστή

Μετά τη λήξη...

"Κρατείστε αυτό τον ήχο τις βροντές, την καταιγίδα, μέχρι να τα σημειώσω κάπου..." Ο. Σαιξπηρ

24 Ιουλίου μνήμη Χριστίνης Μεγαλομάρτυρος κ.α.

Εις την Πόλιν ο Ετρωγάν ξυπόλητος μεν αλλα με την οπλή του πατάει την Αγία Σοφία. Εν Αθήναι η κυρία Προεδρίνα δεξιώνεται τους ταπεινούς και περιφρονημένους της καραντίνας Στης Κοζάνης το σοκάκι (Αλ. Καραλίβανου) η Παρέμβαση κλπ ξεκινά ωρα 5 το 4 συμπόσιο λογοτεχνίας κι ο,τι ήθελε προκύψει...

Την Παρασκευή 24 Ιουλίου μνήμη Χριστίνας μεγαλομάρτυρος (η κ. Χριστίνα Καραντώνη που μας έδωσε τη θερινή φωτ. για τους φακέλους των συνέδρων δεν εορτάζει κατά δήλωσίν της) και Αθηναγόρα απλού μάρτυρος, στις 5 η ώρα που απογευματίζει και υπό σκιάν αρχίζουμε (Παρέμβαση, Δήμος Κοζάνης Περιφέρεια Δ. Μακεδονίας ΠΕΔ κ.α.) τις εργασίες του 4ου Συμποσίου Λογοτεχνίας της Κοζάνης. Στην ωραία αυλή του Μουσείου Σύγχρονης τοπικής ιστορίας «ΝΙκος Καλογερόπουλος» με όλους τους κανόνες και οδηγίες τήρησης των αποστάσεων, της α-φιλίας και των μη αγγιγμάτων. Η πρώτη βραδιά θα λήξει ενώ στο προεδρικό μέγαρο η κυρία Πρόεδρος της Δημοκρατίας των νεοελλήνων θα δεξιώνεται τους ταπεινούς και καταφρονεμένους εργάτες- αγωνιστές της καθημερινότητας τον καιρό της καραντίνας. Και λίγους αντιστασιακούς εκείνου του καιρού. Αφορμή η γιορτή για την πτώση της δικτατορίας· ημείς θεωρούμε βέβαια την 23η Ιουλίου ημέρα της πολιτικής αλλαγής, γι αυτό δεν θα πάμε· αλλά τέλος πάντων. Οσοι πιστοί λοιπόν αφήστε τις θάλασσες για εκείνους που μη έχοντες ρίζες στην ξηρά ψάχνονται και χτυπιούνται σαν χταπόδια στα βράχια των γιαλών και στα βράγχια των οψαρίων... Σημ.: Το Σάββατο απόγευμα περί τις 7 κι από τη θέση του απλού συνέδρου στην αυλή του Συμποσίου διεξέρχομαι το θέμα: «Πάντος (δηλ Παντελής) Β. Τσιρίδης Η ποιητική ΛΥΡΑ Εν Τετραλόφω τη 20- 8-41»

4ον η Δ' Συμποσιον Λογοτεχνιας

Τηρούντες μέχρι κεραίας τα λοιμωξιολογικά πρωτόκολλα και τις εντολές της πολιτικής προστασίας, στην αυλή του Μουσείου Σύγχρονης Ιστορίας το καλούμενο και «Νίκος Καλογερόπουλος» (οδός Αλ. Καραλίβανου 24, πρώην Βιτσίου περιοχή φανού Σκρκας) με το βρωμόδεντρο του Τζ. Τζόις στη θέση του, η Παρέμβαση και οι λοιπές πνευματικές δυνάμεις θα επιχειρήσουμε τη διεξαγωγή του 4ου Συμποσίου Λογοτεχνίας της Κοζάνης, Παρασκευή 24 Ιουλίου (έναρξη 5 μ.μ.) και Σάββατο 25 Ιουλίου (έναρξη 10 το πρωί). Θα καθόμαστε αραία αραία το πολύ καμιά 30ραία νοματαίοι· οι εισερχόμενοι με «καθαρά χέρια» και ψυχές καθαρές χωρίς χειραψίες μόνον αγκωνιές, και δίχως φιλιά (μόνον φιλιά αέρος αέρος επιτρέπονται) και με μάσκες προαιρετικές. Μετεωρολογικά οι προβλέψεις μιλούν για μέση θερμοκρασία διημέρου βαθμοί 30. Υπάρχουν κάποιες δυσκολίες ορισμένως αλλά ποτέ δεν θα είναι καλύτερα. Μπορούμε βέβαια και να το αναβάλλουμε για κάποτε δηλ. για το ποτέ (η ανηφόρα) ή να το ακυρώσουμε εντελώς (η κατηφόρα). Ομως υπάρχει και τρίτος δρόμος η ούτω πως διεξαγωγή του (ίσιωμα). Οσοι πιστοί λοιπόν... Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη συμμετοχή ή και για την απουσία.

Πυροφόρου προφήτου

Επήρα το στρατί το μονοπάτι στον προφήτη Ηλία να βρεθώ / στις αυλές του στο λόφο του (1020μ) που τόσο με είχε μάθει / Με φυσούσε μια αύρα λεπτή του δειλινού κι ήθελα να χωθώ / στο πυροφόρο του αλλά θα το βάραινα με τα εγκόσμια πάθη

"Χωρικά υδατα"

Το βιβλίο «Πάνω νερά» του Γ. Π. Σαββίδη, 1973 εκδ. Ερμής, («Ομως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό / πάνω νερά·...) μου ήλθε δώρο ακριβό και πολύτιμο προ αμνημόνευτων καιρών και άλλων τόσων χρόνων, τότε που εποχές, τόποι και άνθρωποι είχαν πάνω τους τουλάχιστον μια φλούδα ορατής ευαισθησίας κι ας προερχόταν αυτή και από το «Ακριβό φαρμάκι» ... Ο τρόπος του βιβλίου στάθηκε καθοριστικός στην όποια ύπαρξη και συνέχειά της πτωχής συγγραφικής μας πορείας. Τώρα ξεφυλλίζω τα «Χωρικά ύδατα» μελέτες νεοελληνικής λογοτεχνίας, του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, εκδ. Μελάνι, 2020 κι αυτά τα νερά με χώνουν στον καθαρό ποταμό της υψηλής λογοτεχνίας που έχει πηγές και στον Γ.Π.Σ. Διεξέρχεται δημιουργούς όπως Γ. Σεφέρης, Κ. Π. Καβάφης, Μ. Αναγνωστάκης, Γ. Π. Σαββίδης, Ρ. Ρούφος κ.α. που τους πάω με 1000 και με φέρνουν με περισσότερα. Το αγάπησα εξ αρχής (το έχω μαζί μέχρι και στα καφέ και λίγο λίγο –γουλιά γουλιά το απολαμβάνω) εκ της ομοιότητας με τις αναγνωστικές στιγμές του άλλοτές μου, το αισθάνομαι κατ’ αρχήν σαν υλικό αντικείμενο και στη συνέχεια μέσα μου γλυκό «κατακάθι» γνώσεων, τρυφερότητας, νοσταλγίας. Το ξεπέταξα με την πρώτη σαν σύνολο μικροδοκιμίων και το ξαναϋπάρχω αφηγήσεις λογοτεχνικές πλέον.

Ενα πλοίον ταξιδεύων...

Είναι ένα μικρό καράβι σε πέτρα ξηράς ζωγραφισμένο / που θα «μας πάρει μακριά να μας πάει σε άλλα μέρη» / ότι βαρέθηκα αληθινά καράβια και ferry να προσμένω / - Φύσα το θάλασσα πλατιά πίσω και πάλι να μας φέρει../

Στέρνες...

Παραμονή αγίας Μαρίνης μεγαλομάρτυρος - ήμουν που ήμουν σύννους- ο Οροπεδιάρχης ποιητής Δ. Κανελλόπουλος τον Νίκο Χειλαδάκη (1952-2012) μου θύμισε - λογιστήν, ποιητήν, δημιουργόν όταν στην πόλη μας καταμετρούσε νταμάρια λατομείου κ.α αδρανή υλικά του εντός μας Ενα πρωί στου ζωγράφου Γ. Χατζάκη «Συνάδελφε», η προσφιλής του προσφώνηση «σε ποιές στέρνες λάθους κολυμπάς» μου είπε «Κι εσύ ποιές στέρνες πάθους κουβαλάς» είπα Απάντηση: ουδείς... Οτι φορές το λυρικόν κι άγριον πάθος συνορεύει και με γλυκύκατον λάθος

Κάποτε στην Ομόνοια...

...Μεσάνυχτα σχεδόν, στην πολυπολιτισμική, πολυτραυματική και πολυπρεζονική Ομόνοια. Οι εφημερίδες τής αύριον έτοιμες στα υπαίθρια διανεμητήρια. Στέκομαι τυχαία δίπλα από καλαθοσυλλεκτήριο άχρηστων υλικών. Κάποιος φουριόζος μόλις αγόρασε την εφημερίδα με δώρο βιβλίο· σκίζει το νάυλον· λέω, τώρα θα πετάξει την εφημερίδα και θα κρατήσει το βιβλίο. Πετάει το βιβλίο στο καλάθι με το οποίο προσώρας γειτνιάζω και συνεχίζει στη νύχτα της πρωτεύουσας. «Ηρακλής μαινόμενος» του ΕΥΡΙΠΙΔΗ. Το πήρα φυσικά, άνευ της παραμικρής συστολής. Λίγες μέρες αργότερα στην πόλη μας, ανεβαίνοντας προς Αγία Αννα, παρά τον λόφον του χαμηλού Αη-Λια, σε ένα σκουπιδο-συλλεκτήριο βαρέλι όπου άγρωστις εφύετο, είδα και πάλι την ίδια εφημερίδα μέσα σε νάυλον, άγγιχτη και πεταμένη. Ελειπε μόνον το βιβλίο! Κάπως χάρηκα με τα αναγνωστικά, μήπως και πολιτικά, ήθη Αθήνας και Κοζάνης

Tέντα

Ωσάν στης Λιβύης την έρημο που πήγε κι έστησε την τέντα/ ο Αγ. Σικελιανός τ’ Αλαφροϊσκιωτου εαυτού τα πάθη εκέντα/ στην έρημη πόλη σκιά βιβλίων κι η «Παρέμβαση να μας ορίζει/ 12 / 7 και «σαν μυλολίθαρο ο ήλιος από πάνω μου να τρίζει»

Αφήστε...

Αφήστε τα σώματα της θάλασσας για τους ανθρώπους χωρίς φαντασία Σώμα της πέτρας και του γλυκού νερού...

Εσπέρας προκείμενον (11ης Ιουλίου)

Παραμονή νεοφανέντος οσίου Παϊσίου του εν Σουρωτή κειμένου στο χωνευτικόν χώμα κι ανθρακούχον νερό της λίαν θαυματουργός και θαυματοποιός. Απ’ το κελί του στο Ορος πέρασα ξυστά πλειστάκις δε μπήκα μη πάθω καμιά λαχτάρα «αποκαλυπτική» βίου, σκέψεων, πράξεων κι αναγκαστώ άρδην ν’ αλλάξω ρότα Ενοχα προσπερνούσα κι ούτε κοίταζα πίσω Αλλ’ ένιωθα το βλέμμα του συγκαταβατικό στην πλάτη για την αδυναμία μου μήπως την ευλογούσε ορισμένως, τόσον μακρόθυμος που ήταν ο κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης (τί όνομα...) (1924-1974) ήδη προστάτης του όπλου των διαβιβάσεων

2400 οι σελιδες

10 Ιουλίου 1871 γεννήθηκε και ξεκίνησε η "Αναζήτηση..." 2400 οι σελίδες στα Γαλλικά 15 τόμοι στην Ελληνική/ Μαρσέλ Προυστ κι «Αναζητωντας το χαμένο χρόνο»/ Τον Παύλο Ζάννα λύτρωσε στης Αίγινας τη φυλακή/ - Δε βρέθηκε ακόμη έργο να το ρίξει από τον θρόνο.../

Οι παλιές αγάπες

...Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων... (Οι Πυξ Λαξ) Ηταν εκείνα τα «’Αγουρα χρόνια» (κι όχι μόνον του Κρόνιν) καθοριστικού λόγου, όταν ανιχνεύαμε τους στενούς ορίζοντες και τον εντελώς άγνωστο και πρωτόγονο κόσμο, στον μικρόκοσμό μας, σαν τυφλά κουτάβια. Αγόραζα τότε με 5 δραχμές σε εβδομαδιαία τεύχη τα «’Απαντα» του Γ. Σουρή (εκδ. Γιοβάνη) και είχαν εντός τους δώρο τα διηγήματα του Γ. Βιζυηνού (Γ. Βαλέτα). Είδα πριν λίγες μέρες στο πολυχρόνιον βιβλιοτεχνείον Αφοί Χαραλαμπίδη, από τα πιο αγαπητά καθημερινά «στέκια» εργασίας (φωτοτυπίες, βιβλιοδεσίες, σελιδο-ποιήσεις, σφραγίδες, πλαστικοποιήσεις και χίλιες δυό άλλες εργασίες επί χάρτου, μια ντάνα με τα Απαντα του Γ. Σουρή σε τεύχη. Τα άφησε για κάποια επεξεργασία τους εκεί ο γείτων του (διευθυντής του ευαγούς οίκου ΕΡΜΗΣ) από τους ελάχιστους αρχαιοπώλες εν Ελλάδι, αισθητιστής Γιάννης Μ. Τσιομπάνος (έφτυσε παλληκαρίσια σιέλω μακρώ την νυν δημοτική ευτέλεια και παραιτήθηκε από τα αξιώματά του αν και πρώτος σε ψήφους) και ο οποίος τα είχε προμηθευτεί από κοζανίτη που αποδείχτηκε συμμαθητής μου κάποτε. Δηλαδή δύο μαθητές της Β’ γυμνασίου αγόραζαν τα άπαντα του Γ. Σουρή σε τεύχη. Φανταστικόν... Τα ανωτέρω αποτελούν σώμα (ύλη) κι αγάπες παλιές μιας εποχής στην οποία πλέον τακτικά προσφεύγεις ακόμα και στα πιο ασήμαντα διασωθέντα κειμήλιά της, ένα βιβλίο χωρίς εξώφυλλα, μια πένα σκουριασμένη, μικρές φωτογραφίες με οδοντωτό περίγραμμα πάνω σε ξεραμένα αγκαθωτά σπαράγγια, όπως μικρά φτωχά πουλιά πιασμένα, να σου επισημαίνουν πως πλησιάζει ο καιρός των συνοψίσεων, της διαλογής, του αναστοχασμού.

Eξομολόγηση

Ερώτηση : Γιατί πηγαίνεις την Κυριακή στο ναό Απάντηση: Για τους παρακάτω νόμιμους, βάσιμους κι αληθινούς λόγους: 1. Για να ακούσω από το έξοχο πρωτοψάλτη του αγίου Δημητρίου Στέφανο Κονταξή τον χερουβικό ύμνο σε μεταγραφή Διονυσίου Ψαριανού, μητροπολίτου. 2. Στην προτροπή «και ων έκαστος κατά διάνοιαν έχει» ν’ αραδιάσω με το βαπτιστικό τους, αφού μ’ αυτό μας γνωρίζει ο θεός, τα πρόσωπα που αγαπώ και μ’ αγαπούν 3. Να πάρω αντίδωρο και να το μοιραστώ αφού με όποιον μοιράζεσαι το δώρον της ζωής μοιράζεσαι και το αντίδωρον της ψυχής - Λίγα είναι; Ερώτηση: ‘Αστα αυτά προχώρα στο θέμα... Σιωπή· «ότι κάθε φορά που σιώπησα με άκουσαν» ( Ζ. Κοπετάρ)

Προς εκκλησιασμόν

Κυριακάτικος πρωινός περίπατος στην αυλή του ναού κάτω από τα πεύκα και φυσάνε από παντου βόρειοι άνεμοι. Είμαστε οι πιστοί η απλώς κακόμοιροι αστοί εκκλησιαζόμενοι όπως όπως

παρά 1 τεσσαράκοντα κορόμηλια

 Αυτή αύτη η κάποτε (και νυν υποθέτω) λίαν ωραία της ΠΦΑ, δε θυμάμαι σε τι υπουργείο εφημέρευε, θα μείνει στην νεότερη πολιτική μας ιστορία για την ωραιότητα της εξουσίας της, και για τη δήλωσή πως τρώει καθημερινά 40 (ή 39 +1) κορόμηλα. Για λόγους πολιτικούς, αισθητικούς, διαιτολογίας; Κύριος οίδε. Ως εκ τούτου και εμείς από «του κήπου την κορομηλιά δίπλα στο μπαλκονάκι» κόψαμε περίπου 28 κορόμηλα ( δεν διετέλεσα και υπουργός ουδέ καν υφυπουργός εγγείων βελτιώσεων που πολύ θα το ήθελα) όχι για την ωραιότητα ή την τυχόν δίαιτα αλλά για την ιστορία ρε γμτ που είπε και η άλλη εθνική σταρ των εμποδίων (που τις θυμήθηκα...)

Κουρευτικός σοσιαλισμός

"...Δούλευα σε ένα κρατικό κουρείο.
Εφτά γυναίκες κομμώτριες κουρεύαμε άντρες.
Μόσχα· το καθεστώς του υπαρκτού
υπήρχε, σάπιο, αλλά υπήρχε ακόμη.
Διευθυντής του κουρείου κάποιος του κόμματος.
Κάθε μέρα ερχόταν στην κρατική του επιχείρηση
άνοιγε την "Πράβδα" και διάβαζε
ή έκανε πως. Προς το μεσημέρι αναχωρούσε
κι άφηνε την εφημερίδα του
σε μια από τις εφτά καρέκλες.
Κοιτούσα συνεχώς με καρδιοχτύπι
- Θεέ μου ας μην την άφηνε στη δική μου...
ότι έπρεπε να τον ακολουθήσει η «τυχερή» σπίτι
δια τα περαιτέρω· βρωμούσαμε...
- Υπαρκτός Σοσιαλισμός.
Ηρθα κάποτε στη Ελλάδα
Καθάριζα σκάλες και σπίτια αντί για σβέρκους
Αλλά ήταν δική μου επιχείρηση.
Είχα Ελπίδα πλέον.
- Υπαρκτός Καπιταλισμός..."

«Μια διαδήλωση κοιτάς πίσω απ’ τα τζάμια»

Tο είδα, το έζησα ορισμένως κι ανεξίτηλα καταγράφτηκε στη μνήμη. Πρωτοετής στη Νομική Θεσσαλονίκης βραδάκι πήγαινα στο Βαρδάρι ν’ αγοράσω από τα παλιατζίδικα ένα τζάκετ αμερικάνικο απαραίτητο αξεσουάρ της όποιας μου επανάστασης. Ημουν επί της Εγνατίας κοντά στην πλατεία Αγίας Σοφίας, στο ύψος του πρακτορείου Προπό, ενός εκ των αγίων της Θεσσαλονίκης Γεωργίου Κούδα. Στο απέναντι πεζοδρόμιο μια διαδήλωση σχεδόν σιωπηλή σαν λιτανεία. Ακουγα το σύνθημα «Δημοκρατία –Ελευθερία». Τι ήταν αυτό; Μετά από πολλά χρόνια διάβασα στο βιβλίο του Ολύμπιου Δαφέρμου «Φοιτητές και δικτατορία» εκδ. Γαβριηλίδη, και σε άρθρο του Χρυσάφη Ιορδάνογλου πως στις 30 Οκτ. 1972 από τη Νομική φοιτητές της, μαζί με άλλους που περίμεναν στο προαύλιο, σχημάτισαν μια μικρή διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της Χούντας με αφορμή τις μεθοδεύσεις της στα πανεπιστήμια, η οποία περνώντας από την Εγνατία οδό έφτασε στην πλατεία αγίας Σοφίας όπου διαλύθηκε από την αστυνομία. Από εκείνο το βράδυ έληξε η ποδοσφαιρομανία μου...
Ναι, αυτή ήταν διαδήλωση στο πεζοδρόμιο που είχε την αξία της, το ρίσκο, το φόβο το ωραίο εν γένει και εν είδει.
Μετά τη μεταπολίτευση και ειδικά στον καιρό μας η διαδήλωση ως τακτική εξευτελίσθη πλήρως
σαν «μια ερωτική ροπή του
λίαν απαγορευμένη και περιφρονημένη...»

Γυαλιά πρεσβυωπίας

 Τα γυαλιά πρεσβυωπίας των 2,5 βαθμών και 3 ευρώ έκαστον στο γραφείο είναι εγκατεσπαρμένα σε διάφορες θέσεις απέχοντα το ένα από το άλλο 2-3μέτρα. Περισσότερα από όσα επιβάλλει ο ασυγχρωτισμός του κορωναϊου. Στο σπίτι η απόστασή τους είναι μεγαλύτερη και φτάνει τα 4-5 μ. αφού χωροθετούνται ανάλογα με τα δωμάτια. Αναρωτιώμουν γιατί συνεχώς επιστρέφω αναγνωστικά στις παλιές και κλασσικές εκδόσεις. Την Κυριακή 28 – 6 μου λύθηκε η απορία. Ο Κώστας Μαυρουδής (ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ και αλλά πολλά) στην «Καθημερινή» γράφει πως: «Η ωριμότερη ανάγνωση γίνεται με γυαλιά πρεσβυωπίας...»
- Αρα;