Οταν...

 Μιαν από τις πρώτες αισθαντικές κι επί του ηθικού και πολιτισμικού επιπέδου, πράξεις της απερχόμενης Δημοτικής αρχής (Λευτέρης Ιωαννίδης) που δημιούργησε το πολιτικό αυτοδιοικητικό παράδοξο της Κοζάνης, ήταν ότι στο πλαίσιο του 1ου Λογοτεχνικού Συμποσίου Κοζάνης που διοργάνωσε η "Παρέμβαση", ονόμασε μια πλατεία ς της πολης σε πλατεία Μανόλη Αναγνωστάκη.
Τώρα πλέον έγιναν και οι αποχαιρετισμοί και η αλλαγή φρουράς στο Δήμο όπως αποφάσισε κυρίαρχα ο λαός της πόλης. Ο ποιητής όμως θα είναι πάντα εδώ...

ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑ

Όταν αποχαιρέτησα τους φίλους
Σ’ αυτή τη γη ξεχάστηκεν η μέρα
Κι οι νύχτες εναλλάσσονταν με νύχτες.

Πώς να μιλήσω; Το πλήθος δάμαζε
Τους δημεγέρτες και τους πλάνους. Με στιλέτα
Κάρφωναν τα δικά μου λόγια. Πώς να μιλήσω
Όταν στηνόνταν μυστικές αγχόνες
Σε κάθε πόρτα ενεδρεύοντας τον ύπνο
Και τόσα που να στοιβαχτούνε γεγονότα
Τόσες μορφές να ξαναγίνουν αριθμοί
Πώς να εξηγήσω πιο απλά τι ήταν ο Ηλίας
Η Κλαίρη, ο Ραούλ, η οδός Αιγύπτου
Η 3η Μαϊου, το τραμ 8, η «Αλκινόη»
Το σπίτι του Γιώργου, το αναρρωτήριο.
Θα σου μιλήσω πάλι ακόμη με σημάδια
Με σκοτεινές παραβολές, με παραμύθια
Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά από τις λέξεις
Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές
Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει…
κ.λπ.