Φύλλα Χλόης (Kουτσουμπέλη)

Εψές στο καφέ Μπλε Ελάφι (πρώτο ξάδελφος με τον Ρούντολφ το ελαφάκι) είχαμε την ποιήτρια κατ’ εξοχήν Χλόη Κ. αλλά και πεζογράφο με αφορμή το υπό παρουσιαστικήν διεξαγωγήν μυθιστόρημα «Ιερεμιάδα» εκδ. Εστίας που εμφάνισαν στο κοινό οι Μιχ. Πιτένης, Αννα Κουστινούδη (δι αντιπροσώπου ) και η Δήμητρα Καραγιάννη. Βρήκα ένα λησμονημένο μικρό κείμενο δια την ποιήτρια παλιό πλην αγαπητικό. «Ενα λίαν τρυφερό βιβλίο ποίησης μόλις αφίχθη από μια δόκιμη ποιήτρια, τη Χλόη Κουτσουμπέλη, που ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι το 5ο ποιητικό της δημιούργημα με τον τίτλο «Η αλεπού και ο κόκκινος χορός» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα ότι είναι και λιγνόφυλλον (σελ. 50) κάτω από μια βαθυπράσινη φλαμουριά της πλατείας κι ένα κίτρινο, ίσως το μοναδικό κίτρινο φύλλο της, έπεσε πάνω του και στο ομότιτλο ποίημα της συλλογής. Εμοιαζε με εισιτήριο για το ταξίδι στην ανάγνωσή του (αρχίζω συνήθως από το τέλος τις ποιητικές συλλογές) που ξεκινούσα, ένα ταξίδι στους τόπους της ερωτικής ουσίας, που με ευγενικό τρόπο χαρτογραφούσε η ποιήτρια, μια ελάχιστη, έστω, συνδρομή στον ακόμα πιο λίγο κόσμο της ωραιότητας. ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ Εβγαλα εισιτήριο με το τρένο για να ‘ρθω να σε βρω. Τόσο απλό λοιπόν να ανέβω σε ένα τρένο αστραφτερό, γυαλιστερό με οδηγό, εισπράκτορα, συνεπιβάτες ράγες που εφάπτονται στο έδαφος και προαναγγελθέντες όλους τους σταθμούς. Ξέχασα πόσο μαύρο είναι το τρένο της αγάπης πως καίει κάρβουνα κι ελπίδες με ένα μάτι τυφλό κι ένα στόμα που χάσκει και μηχανή ορχιδέα που αιώνια πεινάει πόσο ρυθμικά βογκά καθώς φίδι θεριεμένο ανεβοκατεβαίνοντας τις σήραγγες του τρόμου, Λησμόνησα πόσο μοναχικό είναι το τρένο της αγάπης με τον ελεγκτή κάθε λίγο να ακυρώνει και έναν εισπράκτορα κέρινο ομοίωμα να περιμένει πάντα στον σταθμό. Εβγαλα εισιτήριο με το τρένο για να ‘ρθω να σε βρω Σαν να μην γνώριζα ποιό είναι πάντα το ταξίδι και ποιόν αλήθεια ψάχνουμε στον έρημο σταθμό