Στη Δημοτική βιβλιοθήκη που παρεπιδημούσα αργολογών το περασμένο δεκαήμερο που η κ. Δήμητρα μεσουρανούσε με δράσεις πολυάνθρωπες και ουσιαστικές περί της μεταβάσεως του τόπου και του τρόπου μας στις επόμενες εποχές, εύρηκα το αφιέρωμα της «Νέας Εστίας» (τχ.632/1953) στον Κ. Ουράνη Καιρό το αναζητούσα· το φωτοτύπησα.
Ο ποιητής και συγγραφέας με έθελγε παιδιόθεν ιδίως στα ταξιδιωτικά του (εκδ. Εστίας). Το «Γλαυκοί δρόμοι βορινες θάλασσες» ελάτρεψα και το είχα εγκόλπιον φυγής από τα καθημερινά.
Ομως δεν ήταν μόνον αυτό, είναι που ο αλησμόνητος φίλος Δημήτρης Μεντεσίδης (1964-2019) αγαπούσε τον Κ. Ουράνη και τις φυγές του. Αλληλοχαρίζαμε βιβλία του. Αισθητιστές και οι δυό τους εκεί (που;) πάνω που είναι ξεφυλλιζουν τώρα το «Spleen” ο ένας τις «Νοσταλγίες» ο άλλος.
Μύρισα σήμερα κάπως τη σκόνη της απουσίας του 5 χρόνια τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου