Οδοντοαλγών αυτές τις μέρες κατέφυγα δια παρηγορίαν στους “κλασσικούς”.
«Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως, που κάπως ξέρεις από φάρμακα· νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω. Είναι η (οδοντο) πληγή από φρικτό μαχαίρι» (Κβφς)
Εις μάτην.
Ανέσυρα Χριστιανόπουλο προς γλυκασμόν έστω.
“Η πιο τρελή ηδονή της γλώσσας
Δεν είναι όταν κάνει έρωτα
με μια άλλη γλώσσα
Είναι όταν βρει κανένα δόντι ετοιμόρροπο
και σκούντα σκούντα το ξεχαρβαλώνει”
Η ίδια ιαματική αποτυχία.
Αφέθηκα στη λειτουργία του αγίου Αντίπα που συνέθεσε ο Αλεξ. Ππδ. σε μια νύχτα ότε αλγών τον οδόντα κατέφυγεν εις την βοήθειαν του αγίου (προστάτου ήδη των οδοντογιατρών) και εζήτει παρ’ αυτού θεραπείαν. “Αγιε Αντίπα ευχήν ποιήσασθε υπέρ του ικέτου σου, ίνα του άλγους ρησθώ των οδόντων ο δείλαιος… και με απαλλάξεις του οδυνηρού τούτου νοσήματος”
Ειδα κι απόειδα με την ποίηση: ντεπόν, παναντόλ, αλγκοφρεν κι άγιος ο θεός δια την πρόσκαιρον ίασιν άχρι εξαγωγής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου