Αγιορείτικες νοσταλγίες...

Εφόρεσα ράσο δις δια τας ανάγκας του βίου μου. Μάλιστα χωρίς ρασοευχή όπως αυτή που απολαμβάνουν οι μαθητευόμενοι ψάλτες του αγίου ΝΙκολάου που περιβοβμίζουν στα αναλόγια. Στην ΣΤ’ τάξη του Δημοτικού όταν έπαιξα τον ήρωα μάρτυρα Αθανάσιο Διάκο σε σχολικό σκέτς της 25ημ Μαρτίου κι εδανείσθην το ράσο του παπα -Τσεβά Κάπου το 2012 εν μέσω φρικτών μνημονίων στο άγιον Ορος. ...Η συνοδεία με Αλέξανδρο και Θεόδωρο ανεχώρησε πεζή από τη σκήτη της μετανοίας μας, της Μικρής Αγίας Αννας με συστατικό γράμμα από τον άγιο γέροντα Σπυρίδωνα προς τον αρχοντάρη της μεγαλομονής Διονυσίου να μας φιλοξενήσουν ότι είμαστε καλά παιδιά χριστιανοί και φιλακόλουθοι. Η μονή φίσκα προσκυνητές. Μας έριξαν στο ιεροραφείον της. Ραπτομηχανές, νήματα, κουβάρια, βελόνες, λάδια, κρεμασμένα ράσα προς επισκευήν γεμάτο. Κρεβάτια εκστρατείας. Ευκαιρίας δοθείσης είπαμε να φωτογραφηθώμεν με ράσο. Θυμήθηκα εκείνη τη φωτογραφία των Κόντογλου και Τσαρούχη του 1932 στη μονή Βαρλαάμ των Μετεώρων που ποζάρισαν ως δόκιμοι μοναχοί. Είπαμε να δοκιμάσουμε κι ημείς την τύχη μας ως ρασοπεριτυλιγμένοι... Οπερ κι εγένετο. Δε βρήκα εκείνη την κοινή με το Θ. φωτ. προς διαιώνησιν του μοναχικού μου είδους έστω και δι ολίγων κι μένω στο εγκόσμιον παρόμοιον.