Σκεφτόμουν το νέο μου βιβλίο περί τίνος πρόκειται κι εβασανιζόμην ορισμένως ειδολογικά, ας το πούμε φιλολογικά. Πεζογράφημα (μυθιστόρημα, διηγήματα, δοκίμια) δεν είναι, ποίηση μόνον δεν είναι, ταξειδιωτικό μόνον δεν είναι, φωτο-λεύκωμα δεν είναι (όμως ο πίνακας του εξωφύλλου που κλέβει την παράσταση του μέγα φίλου Κώστα Ντιο, είναι).
Αλλά τι στην ευχή είναι, λοιπόν;
Ωσπου είδα ανάρτησιν ενταύθα από τον λίαν λόγιον φίλον εκ Γρεβενών Αντώνιον Παπαβασιλείου (την παραθέτω αυτούσια παρακάτω) ο οποίος εβαλε τα πράγματα κάπως στη σειρά κι ησύχασα.
***
“Την Θεσσαλονίκη κτλ. της πρέπει η αγάπη. Και μάλιστα ένας χείμαρρος. Σαν αυτόν του φίλου μου ΒΠΚ, ο οποίος στο νέο βιβλίο του κατέγραψε την αγάπη του, τον έρωτα του για την μεγάλη πόλη. Μέσα από αναμνήσεις, πεζοπορίες, βιβλιοαναφωνήσεις, συναντήσεις, στίχους, επεισόδια από τον
θαυμαστό κόσμο του χαρτιού και της βασιλείας του. Ο άνθρωπος αγαπά την πόλη, έχει διαβατήριο στην εσωτερική της ζωή, μέτρησε τις ομορφιές της και τους όμορφους ανθρώπους της (και τους άλλους σίγουρα), απολαμβάνει
τα προσωπικά δρομολόγια του στην ενδοχώρα της. Από την Χ. Μούκα στην Τσιμισκή, όλοι και όλα υπάρχουν εδώ.
Β. Π. Καραγιάννης
"Επισκέπτης από τα δυτικά...
Μέρες και νύχτες της Θεσσαλονίκης"
Εκδόσεις Παρέμβαση
Υ. Γ. Κάπου εκεί, γωνία Εγνατίας και Πρασακάκη, κι εμείς, με κείμενο μας, "Οδοιπορικά Δυτικομακεδόνος... ", που μας ζήτησε ο αγαπημένος φίλος.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου