Ιστορίες καθημερινής Γουάϊ- Φάιφονικης (WI - FI) ημιτρέλας

Στις 12 Μαϊου 2019 Κυριακή με λεωφορείο κατέβηκα στην Αθήνα λίαν πρωί ίνα παραστώ στην ετήσια Γ. Σ. της Εταιρείας Συγγραφέων. Περιηγήθην 5 ναούς ορθρινούς με πρώτο της Αγίας Ειρήνης (αχ, Σάμη αλησμόνητε…) και παρέστην στη συνέλευση ως έδει. Περί την 2ην απογευματινήν στη στάση αγίου Κωνσταντίνου, πρωτεύουσα πλατεία της προσφυγιάς, μετανάστευσης, κλεψιάς και παγκοσμίου ελεεινοσύνης, να πάρω το 51 να με φέρει στο ΚΤΕΛ στον Κηφισό δια την επιστροφήν. Στο αστικό στη σκάλα, κάποιος μου έβαλε χέρι στη τσέπη του σακακιού, που ανέμιζε ανέμελα κι αθώα ως ο επαρχιώτης κύριός του, και απαλλοτρίωσε το κινητό μου, ένα άιφον 4. Σε δύο λεπτά αντελήφθην την κλοπή. Πάγωσα, ίδρωσα, αλλοφρόνησα τα ‘βαλα με τον διπλανό. - Κλέφτη του αγρίεψα. –Τι λες ρε πατριώτη (μλκ είπε από μέσα του).- Μου πήρες το κινητό – Ασε μας ρε ψάξε με. Ημικατέρρευσα. Με κοιτούσαν με οίκτο. Στην πρώτη στάση ένας μελαμψός πετάχτηκε έξω. Ητο ο κλέπτης. Ζεματίστηκα, ζήτησα συγχώρηση από τον διπλανό κ.λπ. Τηλέφωνα απελπισίας από τους καρτοθαλάμους του ΚΤΕΛ. Γύρισα κάποτε. Τότε ήταν που πρότεινα στην κυβέρνηση της πρώτης φοράς τροπολογία στον ποινικό νόμο: «Θάνατος στους κλέφτες κινητών αλλά με αναστολή».
Αφού για ένα μήνα είχα στην υπηρεσία μου κινητό της γενιάς των αντρόιτ δεν το συμπάθηξα ποτέ, ξαναγύρισα στο πάθος. Αϊφον 6s. Όλα καλά άρα. Ενόμιζα. Σε λίγο καιρό διέγνωσα πως ήταν αδύνατο να συνδεθώ με το WI FI του γραφείου και του σπιτιού μου με πάροχο τo ναυάγιο της σίτα και την νυν πολύφερνη βόνταφον. Ο δικός μου πάροχος (τι γελοία λέξη) είναι Κοσμοτέ. Χιλιάδες προσπάθειες. Εγινα χλεύη των κινητών. Οποιος ερχόταν σπίτι ή γραφείο, έμπαινε από τη σκάλα κιόλας, στην υπηρεσία αυτή. Τυχαίως συνδεόμουν μόνον σε μια γείτονα καφετέρια, σε ένα καφενείο στο χωριό και περνώντας έξω από το Δημαρχείο που το είχε φρι.
Απευθύνθηκα στον κύκλο των φίλων. Γνώμες πολλές αποτέλεσμα 0. Ο Δημήτρης του έκανε εργοστασιακή επανεκκίνηση! Τα έσβησε όλα και το έφερε στην εντελώς παρθένα κατάστασή όπως το αγόρασα από μαγαζί των Αθηνών κι όχι από γύφτο. Ηρθαν όλα όσα του έλλειπαν εκτός της δυνατότητας του ρημαδοWI - FI. Αυτού που ακόμα και το πλέον ασήμαντο κινητό απολαμβάνει. Απευθύνθηκα στη πρωτοβάθμια υγειονομική επιτροπή των παρόχων μου. Απειρα τηλέφωνα μηδέν εις το πηλίκον (πηλίκιο που έλεγε ένας πρωθυπουργός μας). Κατέφυγα στη δευτεροβάθμια επιτροπή βοήθειας της Απλ στην Αθήνα. Εκατοντάδες τηλεφωνοδιασκέψεις («η κλήση σας καταγράφεται κ.λπ) υποδείξεις, νουθεσίες. Σήκωσαν τα χέρια. Τέλος είπαν θα πάνε την υπόθεσή μου στην Αμερική στην εκεί εδρεύουσα ανωτάτη επιτροπή επιδιορθώσεων.
- Ορίστε τι απασχολεί τον δόλιο ενώ η ανθρωπότης κορωνοϊοκαίγεται...
Ναι αλλά ενώ όλοι μαθαίνουν, διαβάζουν, αγωνιούν, επικοινωνούν ατελώς μόνον αυτός εγώ πληρώνω την κάθε μου λέξη, σκέψη, εικόνα, γραφή κι ανάγνωση…
Σας προλαβαίνω: σε τι δεν πρόσεξα;
ΥΓ. Υπάρχει μήπως καμιά σκέψη επ’ αυτού;