Με την έναρξη της Σαρακοστής διαβάζω πάντα του Τ. Σ. Ελιοτ
την "Τετάρτη των τεφρών":
"...Στην ύστερη έρημο, στους ύστερους γαλάζιους βράχους
Την έρημο στον κήπο, τον κήπο μες στην έρημο
Της στέγνιας, φτύνοντας απ’ το στόμα τον ξερό μηλόσπορο.
Ω λαέ μου..."
που ειναι η αντίστοιχη Καθαρά Δευτέρα των Ρωμαιοκαθολικών
αλλά και την "Ερημη Χώρα" του, αυτές τις μέγιστες ποιητικές συλληψεις.
Ομως φέτος γιατί μου 'ρχεται το :
"Ερμη μας χώρα..."
Λίγο νερό στ’ αυλάκι χορτάρια που δεν ζέστανε το χιόνι
η ξερολιθιά της μνήμης κι η δύσκολη άνοιξη που ζυγώνει
την "Τετάρτη των τεφρών":
"...Στην ύστερη έρημο, στους ύστερους γαλάζιους βράχους
Την έρημο στον κήπο, τον κήπο μες στην έρημο
Της στέγνιας, φτύνοντας απ’ το στόμα τον ξερό μηλόσπορο.
Ω λαέ μου..."
που ειναι η αντίστοιχη Καθαρά Δευτέρα των Ρωμαιοκαθολικών
αλλά και την "Ερημη Χώρα" του, αυτές τις μέγιστες ποιητικές συλληψεις.
Ομως φέτος γιατί μου 'ρχεται το :
"Ερμη μας χώρα..."
Λίγο νερό στ’ αυλάκι χορτάρια που δεν ζέστανε το χιόνι
η ξερολιθιά της μνήμης κι η δύσκολη άνοιξη που ζυγώνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου