Τέρμα Ιουλίου

 Πυκνώνει ο ορίζοντας τα σύννεφα γέμισαν βροχή
ο Ιούλιος που παραφυλάει χωμένος σ’ άγρια βάτα
και σε παλαιϊκά πλινθοντούβαρα με μια απαντοχή
πως και πότε θα επιφανεί Αύγουστος στη στράτα...

Πλοία-Λεία

Τον Ν. Καββαδία συλλογίζομαι στα φορτηγά του πλοία
καθώς στο βάθος του Θερμαϊκού ένα παρόμοιο κοιταζω
πόση ρουτίνα κατανάλωσε και την μετέπλασε σε λεία
ποιήσεως που μέσα στον κόλπο της τα αδιέξσδα αδειάζω

τελος των Ιουλιανών πανηγύρεων

 -Που πας βροχή; Ρώτηξαν - Πάω το πανηγύρι να χαλάσω
κι όσους γυρίσαν από το θέρο και από βουνά οι τσοπάνοι
να τον χορέψουν δεν θα φειστώ νερό να τους αδειάσω...
- Νομιζεις, ο άγιος Παντελεήμων κυρά μου θα σε ξεράνει

Μνημολόγιο...

Αυτές τις μέρες διαβάζω το ογκώδες «Συναξάρι» –(βιογραφία) του Στέλιου Νέστορα (εκδ. Πατάκη). Στέκομαι στους καιρούς λίγο πριν τη δικτατορία, στη διάρκειά της και το μετέπειτα. Συναρπαστικό· στο περιθώριο της ανάγνωσης ξανάριξα μια ματιά σε σελίδες του Κώστα Πύρζα, μέλους τότε μαζί με τον Σ.Ν και λίγους άλλους της Δημοκρατικής Αμυνας, σεμνού και τίμιου ανθρώπου που διατυπώνει κάποιες σκέψεις του σε μια ολιγοσέλιδη λογοτεχνική μαρτυρία του με τον τίτλο: «Μνήμης μονοπάτια». Αναφέρεται σ’ εκείνη την εποχή στην οποία κάποιοι χωρίς να είναι εξ ορισμού ήρωες και γνωρίζοντας καλά το αποτέλεσμα των πράξεων τους, αντιστάθηκαν με τον τρόπο τους, σώζοντας αυτοί κι άλλοι λιγοστοί την αξιοπρέπεια τους και του νεοελληνικού μας είδους που ήταν διαχυμένη στο χυλό της αποδοχής των γελοίων της επταετίας.
Αντιγράφω:
«Από το Μνημολόγιο θερινού τινός αοράτου μηνός»
. ... 25 Ιουλίου. Ανοίγει η πόρτα. “Ντύσου. Και τα πράγματά σου”. Σε λίγα λεπτά με κατεβάζουν, έξω από το Τμήμα περιμένει ένα στρατιωτικό τριών τετάρτων. Ήλιος λαμπρός. Κλείνω τα μάτια (πενήντα τρεις μέρες είναι αυτές!). “Τι έπαθες: Πρώτη φορά βλέπεις ήλιο;” Με ανεβάζουν στο αυτοκίνητο που ξεκινάει προς την Αγία Σοφία. Φτάνοντας στην εκκλησία στρίβει δεξιά για Εγνατία. (Παρακολουθώ – τώρα αριστερά, πάμε για Ασφάλεια στο Βαρδάρη, σκέφτομαι.) Στη διασταύρωση όμως το αυτοκίνητο συνεχίζει την Αγίας Σοφίας προς τα πάνω, μετά στρίβει δεξιά, σταματάει κάπου. “Κατέβα”. Ανοίγει η εξώπορτα. Μπροστά μια μικρή στενόμακρη αυλή. Βρίσκομαι στο Τμήμα Μεταγωγών...

Πλάτανος βεβαίας χρονολογίας

Προς το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου 1974
δίπλα από το λάκκο στο καφενείο, ο-λημέρι μας,
Μήτρου και Παναγιώτας Ζιάκα
άλλοι έπαιζαν χαρτιά κι εγώ βιβλία.
Επιστράτευση· ως φοιτητές αγύμναστοι
μας προσπέρασαν τα Φ.Π.
Εβοηθούσα τον μπάρμπα Μήτρο όστις
στην όχθη του λάκκου εφύτευε πλατάνια.
Στις 2 σπίτι για το «Εδώ Παρίσι»
Σε ταραχή ο εκφωνητής: κάτι γίνεται Ελλάδα
οι στρατιωτικοί εξέπεμψαν SOS στους πολιτικούς
Εξω πάλι για τα νέα ενώ στην ΥΕΝΕΔ
κάποιος Κ. Ράλλης: Μην ακούτε τους διαδοσίας.
Η ψάθα της χούντας είχε πάρει νερό
όπως και της Κύπρου αίμα.

45 χρόνια ύστερα κι 1 χρόνο μετά το Μάτι
ο πλάτανος της Δημοκρατίας ενηλικιώθη
Στην ίδια θέση με μια σουρωτή τη βρίσκω
«Και κάθομαι και απελπίζομαι εδώ»
χωρίς αποχρώντας λόγους με ολίγην αιδώ

Μέρες που είναι...

 Κάτω από τον πλάτανο της Δημοκρατίας
(τον φυτέψαμε 23 Ιουλίου 1974, άρα 45 χρόνων)
όσο έχει κι αυτή στη νεότερη εκδοχή της
του Στ. Νέστορα το «Συναξάρι» διεξέρχομαι
(όχι δεν είναι σαν το «Θρηνητικό»...του Φ. Κόντογλου
ειδικά εκείνες τις μέρες του
που είναι και οι πίσω σελίδες της ζωής μας
«Τότε που ζούσαμε»
μας αγαπούσαν κι αγαπούσαμε...
εν γένει και εν είδει.

Αλλά γιατί κάτι σαν λύπη έχω
γι' αυτά που έφυγαν ως τώρα
ή αυτά που δεν ήρθαν τότε...

Του σημερινού μέγα-Προφήτη

Στο λόφο των 7 Βρεταννών μαρτύρων
αλεξιπτωτιστών που έπεσαν εκεί τυχαίως
και αδίκως την 27-10-44 καθώς οι Γερμανοί αποχωρούσαν
στα 1020 μ. του Αη-Λια, άρα πιο κοντά
σ’ αυτό που λέμε ουρανό και νιώθουμε θεό
νύχτα 19ης προς την 20ην / 7 διερωτήθηκα εκ νέου:
– Ποιός δημιούργησε τη Μικρά Αρκτο
ακριβές αστροαντίγραφο (μικρότερη) της Μεγάλης;
Εδώ λοιπόν μας έχω…
Η φύση φυσικά, οι φυσικοί απάντηξαν
η οποία σε ώρες σχόλης ή χάριν παιδιάς
είπε: ας κάμω ετούτο για να τους καταφλιάσω.
Ακουγε ο αναληφθης με άρμα πυρός προφήτης
800 τόσα χρόνια π. Χ.
με την ορδινάτσα του τον Ελισαίο και τον κόρακα
κι υπομειδιούσαν κάτω από τα μουστάκια τους
– Ερίφηδες…
Λοιπόν:
4 σουβλάκια, 3 μπύρες = 10.50 ευρά
Λίγο αντίδωρο λουκούμι από την αρτοκλασία
και πάμε στα παρακάτω αδιέξοδα
περνώντας την «Ξερολιθιά της Μνήμης
του Χρήστου Μπέσα…»

Αγχιβασίη (διάβαση)

Οι διαβάντες τον 60ο παράλληλο στης ζωής την σφαίρα
όλοι τους (μας) με μια μόνιμη συννεφιά είναι στα μάτια
και με μια μελαγχολία ως άδηλη αναπνοή νύχτα και μέρα
ότι αθέλητα μόνον ανεβαίνουν του καιρού τα σκαλοπάτια

Αγρυπνίες ορεινές

Πολύ, λέγω, με θέλγει η πληθοκοσμία
στις αγρυπνίες στα ορεινά μονύδρια
(λ.χ στη Μονή Μεταμορφώσεως Δρυόβουνου
ένθα ο πατήρ Στεφανος συναρπάζει
με το Είναι του χιλιάδες πιστών και μη).
Κόσμος όλων των διαμετρημάτων
επί 5ωρον σχεδόν τη βγάζει εκστατικός.
Στο χαμηλό φως με τις αισθαντικές γωνιές
τις σκιές που οι ανθρώπινες υπάρξεις
διαλύονται στην αοριστία.
Η αλληλεγγύη των στασιδίων με τις εναλλαγές
(δεν παραχωρώ ποτέ το στασίδι μου)
των πιστών που ίστανται όρθια παλούκια
σε στάση προσοχής και προσευχής
αν όχι ονειροπόλησης.
Απόδειπνο, Εσπερινός, Παράκληση, Ορθος, Λειτουργία.
Η κοινωνία ακριβώς μετά σου
για να έχει το κουταλάκι τη γεύση των χειλιών σου
που είπαν χιλιάδες τα Ημαρτον και τα Δόξα Τον.
Και η μεταλαβιά η καυτή λάβα των θεολόγων
να λιώνει όλες τις μέχρι τότε αμαρτίες
έστω για μια μέρα.

Αύριο πάλι εδώ είμαστε...

(παραμονή αγίου Αιμιλιανού)

Εορταί και πανηγύρεις του βροχερού μηνός Ιουλίου

1. Κοσμά και Δαμιανού ανάργυρων, ιατρών άνευ χαρτοφυλακίου κι ειδικότητος (γενικών ιατρών) και δίχως φακελάκια· πανηγυρίζει ο ναός (κάθισμα το λένε) στην πόλη με την λαχταριστά ρέουσα βρύση της οποίας το νερό δεν πίνεται ότι γέμει κολοβακτηριδίων

2. Κατάθεση η Τιμίας εσθήτος Θεοτόκου. Εορτάζει στο Τετράλοφο χωριό (Μαγούλες) ο ναός με την θαυμάσια εικόνα διπλής όψεως και την απαίσια είσοδό του.

Σπουδή ηλιοτροπίων Ιουλίου

χωρικά χορικά

 Αυγά, γάλα, αλεύρι, λίγο αλάτι, λάδι όσο για να γυαλίζουν
πέτουρα στην χωρικήν, χυλόπιτες που σε περιτριγυρίζουν

"...κυάμους" ποιητικούς

Μίαν ημέραν του παρόντος Ιουλίου
ακριβώς την επαύριον (σήμερα δηλαδής)
που εχάλασεν κόσμος και το μπουρίνι
εκατάπιε ανθρώπους στην Χαλκιδική
επήγα στη Βιβλιοθήκη συνοδός του μικρού Μ.
Επαιζαν εκεί συγγενικά με την ανάγνωση παιχνίδια
έκαμνε δε κρύο θερμοκρασία Νοεμβρίου.
Εκάθισα αναγνώστης πειθαρχημένος
από κινητές παρενοχλήσεις λυτρωμένος
και με του Αλεξάνδρου Σούτσου 
τον «Περιπλανώμενο» επλανήθην:
«Προσκολλώντες εις τας άμμους
Ωχρόν στόμα γευθέν μόνον ξηρόν άρτον
και κυάμους...»
ποιητικούς...

εχτες...

 ...ναι εχτές όλοι ενικήσαμε ή καλύτερα εκερδίσαμε υπό τον πλάτανο της Δημοκρατίας στη Λευκοπιηγή

Επήγα...λέει

Επήγα να κάμω μιαν διαλογή
στα βιβλία και τα περιοδικά
με τα οποία συνυπάρχω εδώ και 35 χρόνια
στο αυτό κελί – γραφείο
επί της Χαρισίου Μούκα 1, 50131 Κοζάνη
Δεν το μπόρεσα
- Που μας στέλνεις άκουγα βουβά
δεν θα ξανασυναντηθούμε ποτέ πιά...
για ένα χάδι ματιού
ένα άγγιγμα χεριού
ψυχής ελλιμενισμό
κ.λπ. κ.λπ.
Ανέκρουσα πρύμναν
κι ας πνιγώ μέσα σ' αυτά...

Περίπτερα ή αλλιώς μπαράγκες

Του κόσμου (και της εποχής )
τα περίπτερα συνενοχής
εντός των οποίων
πωλούνται πάσης φύσεως
υλικά κατεδαφίσεως...

Καρέγλες...

 Επιθυμία· μια φορά σε άδειες καρέγλες να μιλήσω
να φτιαχτώ στο τέλος δε να με αυτοχειροκροτήσω

Μετά ή μήπως πριν 20 έτη...

Δεν μου το θύμισε διαδίκτυο όπως το συνηθίζει ως μια τρυφερή ρίγα περασμένου καιρού. Παραμονή αγίων Αναργύρων στον έρημο -ανδρών- καθεδρικό της πόλεως μου το έδωσε ο πανευλάβιος κι αδιαφιλονίκητος άρχων των εσπερινών ακολουθιών στο μόνιμο στασίδι του, κύριος αυτού με το σπαθί του και την προσευχή του, κυρ’ Νίκος Χ. Κούρτης.
- Ορίστε δες κάτι που είδε το φως εδώ και 20 χρόνια και μου έδωσε μια φωτοτυπία μικρή με ένα δημοσίευμα. Εσυγκινήθην και το αναδημοσιεύω τώρα προς γαργαλισμόν της ματαιοδοξίας μας. Δεν είμαι ούτε σοφός ούτε κόλαξ ουδέ ανόητος άρα η φράση που λέγεται πως «η κολακεία είναι τροφή των ανοήτων αλλά και οι πιο σοφοί αρέσκονται να τσιμπολογούν απ’ αυτήν» δεν μας αφορά αν και εδώ είμαστε ορισμένως.