Aναδρομικά πτύελα

Το σκεφτόμουν κι οργιζόμουν αναδρομικά (στην ώρα του γεγονότος ήμουν ανήμπορος αντιδράσεως, στη συνέχεια το διασκέδασα λογοτεχνικά στην αφήγησή μου ‘Το χρώμα της νοσταλγίας», εκδ. Γαβριηλίδης, 2008). Με αφορμή το γύρισμα της Βαρουφακειάδος από τον εθνικό μας σκηνοθέτη του "Ζ" θυμήθηκα τον άλλο μεγάλο σκηνοθέτη Μιχ. Κακογιάννη που υποχρέωσε όλους τους νεοσύλλεκτους στρατιώτες της 76 Δ ΕΣΣΟ των στρατοπέδων του Μοριά τον Ιούλιο του 1976, επί τριήμερον στην παραλία της Κορίνθου, δια τας ανάγκας της «Ιφιγενείας» που γύριζε, 8000 περίπου γυμνοπούλια, γυμνοσιάλιαγκες, ερμοπούλια να υποστούμε την έσχατη ταπείνωση της εντελώς γδύμνωσις και να κομπαρσεύουμε παριστάνοντας τους Αχαιούς (τότε Ελληνες) μλκς που περίμεναν να φυσήξει ο αέρας, να φουσκώσει τα πανιά κ.λπ. τρίχες. Μόνο ένας θεολόγος συστρατιώτης μας αρνήθηκε την γδύμνωσιν και υπέστη από τους λοχίας βασάνους κι εμπτυσμούς ως άλλος Ιησούς. Οι αυτοί αξιωματούχοι των 2 σαρδελών όταν ο σκηνοθέτης μας διέταζε «να κοιτάμε με νοσταλγία το πέλαγος» και δεν το καταφέρναμε, και πως θα γινόταν αυτό, μας ορμούσαν χυδαία με τις ζωστήρες της γλώσσας τους διατάζοντας-βρίζοντας:
- Νοσταλγείστε ρε μλκς να τελειώνουμε μας έχει τρελάνει ο ....ς.
8.000 ολόγυμνα θλιμμένα ερμο-πουλιά στρατιώτες έρμαια μιας γελοίας στρατιωτικής και πολιτικής διοίκησης τις οποίες φτύνω σιέλω μακρώ, αναδρομικά...