Κι όμως...

...Κι όμως επαρακολούθησα την παρέλαση από την αρχή άχρι τέλους. Δεν είχα και κανένα όφελος οικείον, ο εγγονός μου αργεί ακόμα να σημαιοφορήσει ή τουλάχιστον να «παραστατήσει». Είχα πάει τελευταία φορά την εποχή των ηρωικών αντιμνημονιακών μας αγώνων (του δεν πληρώνω κ.λπ) να φωνάξω και να γιουχαϊξω, ο ευήθης. Ομως τα πλήρωσα ακριβά όλα αυτά τα καμώματα και με το παραπάνω σε τόκους και πρόστιμα.
Τώρα περίμενα τι; Τι, τί;. Να ακούσω από τη δημοτική μπάντα την «Πανδώρα» το εμβατήριον «Μακεδονία ξακουστή». Μη και το απαγόρεψαν; Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει με μια νευρικότητα είχα απελπιστεί αφού έπαιζαν κάτι ανόητα μάρς από οπερέτα μου φάνηκαν, ώσπου ναι, το έπαιξαν. Δις και τρις ίσως και τετράκις. Σύσσωμος ο λαός της παρελάσεως άρχισε να συντραγουδά, να χειροκροτεί και να ζητωφωνάζει. Συγκίνηση κι ενθουσιασμός κατέλαβε την οδό Παύλου Μελά της παρελάσεως. Στην εξέδρα ίσως κάποιοι να εκατάπιναν μπακακέους.
Η ΠΑΝΔΩΡΑ συστήθηκε το 1902 –η ονομασία της μάλλον από το σημαντικό πνευματικό περιοδικό εκείνης της εποχής «Πανδώρα» των Αθηνών που είχε συνδρομητές πολλούς σοβαρούς της Κοζάνης, οι οποίοι ίδρυσαν τη φιλαρμονική. Τότε αυτή έπαιζε στην πόλη και τις γύρωθεν τουρκοκρατούμενες περιοχές το εμβατήριον, οιονεί εθνικό ύμνο, «Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά». Για να μην υποπτευθούν οι τούρκοι κάτι, το ονόμαζαν «Το πρώτο κομμάτι» (Μπιρεντζί νούμερο) όπως προσφυώς το ονόμασε ο λογοτέχνης Κ. Τσιτσελίκης, όταν μάλιστα το έπαιζαν μπροστά στον Πασά στο Βιλαέτι του Μοναστηρίου κι αυτός με ενθουσιασμό χειροκροτούσε και ζητούσε κι επανάληψη. 

ΥΓ. Τι πίνεις ίσως μου ξαναπούν οι νότιοι γνωστοί και φίλοι, και λες αυτά.
- Ας είναι, οι πολιτικά βαρείς ας με λένε ελαφρόν ...