Ο Αμλετ του παλαιοπωλείου

Τον καιρό που η πόλη είχε παλαιοπωλείον εφ’ όλης της ασημαντοϋλης, μια γωνιά με βιβλιο-χαρτο-ράκη με έθελγεν ιδιαίτερα. Οταν είπα περί αυτού στον άλλοτε μητροπολίτη
Διονύσιο (Ψαριανό) υπερλόγιον μη και υπεράγιον πω, ξαφνιάστηκε ευχάριστα. Δεν ξέρω αν το επισκέφτηκε ποτέ ως αλιεύς όχι ψυχών αλλά εντύπων μαργαρίτων. Βρήκα μια έκδοση του 1918 με εξωφυλλική κεφαλίδα ΣΑΙΞΠΕΙΡΟΥ ΔΡΑΜΑΤΑ ΕΜΜΕΤΡΩΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΕΝΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ υπό Δημητρίου Βικέλα (αυτού του πρωτεργάτη στην αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων, της ίδρυσης του Συλλόγου προς Διάδοσιν Ωφελίμων βιβλίων, σπουδαίου πεζογράφου («Λουκής Λάρας» κ.α), ΑΜΛΕΤΟΣ, έκδοση πέμπτη. Εκδότης Εστία, Ιωάννης Κολλάρος. Το συντήρησα κάπως και το ξεφυλλίζω με απαλότητα χειρών μη μου λιώσουν τα φύλλα. Στην πρώτη σελίδα υπάρχει και το παραδοσιακό Βιβλιόσημον. Αντιγράφω την πιο κλασσική κουβέντα του έργου:

«...Να ζει κανείς ή να μη ζεις Ιδού η απορία
Τι είναι πλέον ευγενές; Να ζη να υποφέρη
της Ειμαρμένης της σκληράς τα βέλη, τας σφενδόνας,
ή ‘ς ένα πέλαγος δεινών ν’ αντισταθή ενόπλως
να τ’ αναγκάση ένοπλος να παύσουν!...»
Ελα ντε, τι είναι πλέον ευγενές γενικώς;