Σημ.: Να θεωρηθεί μήπως ως οιονεί εγκατάλειψη θέσεως και ποιμνίου η πράξη του Φυγάγιου; Η τοπική ιστορία με τις αναλογίες της αντέχει τον όρο. Ο μητροπολίτης Ιωακείμ που συνευωχούνταν με το πετεινάρι παρέα στην πλατεία αυτές τις μέρες, για εγκατάλειψη θέσεως και ποιμνίου στην κατοχή κατηγορήθηκε το 1945 (και καθαιρέθηκε) κι όχι απαραίτητα γιατί βγήκε και την «άραξε» στα βουνά με το ΕΑΜ, και άφησε την πόλη μόνη της να προσπαθεί να επιβιώσει, με τον αγώνα του τότε αρχιμανδρίτη Αυγουστίνου Καντιώτη, τον οποίο η πόλη ευγνωμονούσα και για να τον θυμάται του άρπαξε στα χρόνια μας το οικοτροφείο!
Ζήτημα 2ον
«Σκέπτεται κανείς ότι τελικά είναι λίγοι οι σοβαροί άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινά σε αυτόν τον τόπο. Οχι μόνον στην Αθήνα, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Θα έπρεπε να επισκεφτείτε το Δημαρχείο της…Κοζάνης για να καταλάβετε τι εννοώ. Οι γραμμένοι εξωτερικοί τοίχοι του αξιόλογου κατά τα άλλα δημαρχείου, θίγουν και τον τελευταίο κάτοικο της πόλης και τον κάθε Ελληνα. «Βάλτε το σχέδιο Αθηνά στον κ(ώλο)…». γράφει. Πως πηγαίνουν στη δουλειά τους δημοτικοί άρχοντες και υπάλληλοι και επισκέπτες, με τέτοιες ύβρεις μπροστά τους δεν μπορώ να καταλάβω. Αυτό δεν είναι αναρχικό, graffiti είναι κτηνωδία.!» (Από την εφημερίδα «Εστία» της 16ης Μαρτίου 2013, και άρθρο του Β. Τσεμάνη)
Ηταν το σύνθημα το οποίο επί δεκαήμερον και περισσότερο έβλεπε κάθε μέρα ο κυρ’ Δήμαρχος Κοζάνης και το προσπερνούσε σφυρίζοντας αδιάφορος. Ενα θέμα που το θίξαμε στην ώρα του αλλά μέχρι να συνεδριάσουν για να αποφασίσουν πως θα το σβήσουν διέσυραν τη πόλη οι ίδιοι τελικά, με την ανικανότητα και την αβελτηρία τους. Μπορεί να συμφωνούσε ο συναγωνιστής Δήμαρχος με το περιεχόμενο και τα συνδηλούμενα του συνθήματος που αφορούσαν το Δημαρχείο του, αλλά εκεί ως γνωστόν είναι φιλοξενούμενος κι εφήμερος γι’ αυτό οφείλει να το προστατεύει περισσότερο κι από το σπίτι του.
Μπορεί πάλι και να φοβούνταν τους εγγράψαντες αυτό αγωνιστές ή απλώς το επιτελείο του να είναι ολιγόνοοες και με ευαισθησίαν ρινοκέρου. Κάτι απ’ αυτά πάντως. Οταν δεν μπορεί να διαφυλάξει καθαρό το πρόσωπο του Δημαρχείου από τις χυδαιότητες κι’ όχι μόνον από τα βλακώδη συνθήματα των γελοίων που το βρομίζουν, το πρόσωπό του δηλαδή προσώρας, πως η πόλη περιμένει να δει πρόσωπο απ’ αυτόν(ους);
Με τι ψιλά γράμματα ασχολούμαστε τελικά, αλλά εξ όνυχος τον λέοντα.
ΥΓ. Ο τίτλος του παρόντος διαγωνίσματος δεν είναι σκορ αγώνος αλλά εκφράζει τις λέξεις στην απόλυτη αριθμητική τους έννοια.