Ψυχ(ρ)οσάββατα

Αφίξεις.
Από τη Σαχάρα αφίχθη πηχτός κουρνιαχτός. Στον ορίζοντα έδειχνε όπως εκείνος που σηκώθηκε ανήμερα του σεισμού της 13ης Μαΐου 1995 και θόλωσαν τα υπό γης νερά. Διέσχιζες στην πόλη το παχύ στρώμα αμέριμνος και σχεδόν υγιής, μέσα στην απορία του πράγματος. Το άκουσες αργότερα στις ειδήσεις.
Απόγευμα, ενσώματος αφίχθης στο μονύδριο της Λαριούς. Ο καιρός μας αποξέχασε στην τύρβη και τη λησμοσύνη. Μ’ έφερε η ανάγκη ότι μέρες της Σαρακοστής μου πάει κάπως το πλησίασμα, μάλλον άγγιγμα, παρόμοιων τόπων. Εις μάτην χτυπάς το παράθυρο «κρούετε και μη ανοιγήσεται» - του ιερομόναχου· τον φωνάζεις κοσμικά μιαν που η πολυχρόνια οικειότητα κατάργησε την ιερότητα.
«Ιλαρίων...».
Είναι μέσα, δεν ανοίγει. Οι γάτες του καμιά δεκαριά ράθυμες και χορτασμένες ζυμαρικά, σε κοιτούν διαπορούσες, καθισμένες πάνω στο τραπέζι. Αυτές ξέρουν περισσότερα από σένα γι’ αυτόν και τους τρόπους του. Οι γάτες στα μοναστήρια του αγίου Ορους είναι το μόνο ακώλυτα επιτρεπτό τετράποδο κι οικιακόν είδος. «Οι γάτες τ’ Αη Νικόλα» του Γ. Σεφέρη στο μοναστήρι με τους Αγιοβασιλίτες καλόγερους στην Κύπρο χάθηκαν από το πολύ φαρμάκι στη μάχη τους με τα φίδια. «Ηταν ένα θαύμα να τις βλέπεις, λένε/άλλη κουτσή κι άλλη στραβή, την άλλη/χωρίς μύτη, χωρίς αυτί, προβιά κουρέλι./ Ετσι με τέσερεις καμπάνες την ημέρα/πέρασαν μήνες, χρόνια, καιροί κι άλλοι καιροί./Αγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένες/ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος/ χαθήκανε· δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι». Στη μονή Αναλήψεως κοντά στις 60, ένα κοπάδι ολόκληρο, γι’ αυτές υπάρχει κι ειδικό διακόνημα. Αλλά φίδι και ποντίκι ίχνος!
Το ποτάμι άγριο, θολό όσο ποτέ. Ελιωσαν τα χιόνια στα βουνά και στις πηγές του, και γέμισαν τα παρά τον Αλιάκμονα ρυάκια, λάκκοι, παραπόταμοι και τον φουσκώνουν. Επεσαν και πολλές βροχές. Ο μοναχός προφήτευσε (ατελέσφορα τελικά) πως η θεότης του (άκουσον άκουσον) δε θα επιτρέψει στους ανθρώπους να του κάνουν το φράγμα, να το ζέψουν στο ζυγό της ενεργειακής πολιτικής. Ομως το φράγμα έγινε. Τώρα, το νερό που βγαίνει με δύναμη αφρισμένη από τη μεγάλη σήραγγα εκτροπής, δημιουργεί κύματα που σε φοβίζουν. Είναι θολό πολύ θολό σήμερα και τον τελευταίο καιρό. Εφαγε την γύρω ξηρά, έφαγε δέντρα, έφαγε χώματα. Εβγαλε τις ρίζες από τα γυμνά λιγνά πλατάνια στην επιφάνεια, όπως τυφλή η πλημμύρα βγάζει τα κόκαλα από τους τάφους στην επιφάνεια της σιωπής. Βουή κι αντάρα. Μαγνητοφωνώ τη φωνή του ποταμού. Μια κοσμική οχλοβοή δημιουργίας και καταστροφής. Δημιουργεί δίνες και μια λίμνη λίγο παρακάτω του, αφού έφαγε -αχόρταγο για σώμα χώμα- μεγάλο μέρος της ακτής. Ενθεν κι ένθεν της μηχανήματα και άνθρωποι. Σημαίες ελληνικές στα γραφεία της εταιρείας· ανάμικτες με βυζαντινές στο καμπαναριό.
Αφίξεις.
Στην πόλη αμέσως μετά την παρέλαση των καρναβαλιών αφικνούνται κατά σειράν και για το ενιαύσιο αγιοεμπόριον, λείψανα αγίων και οσίων ως ακολούθως:
Από τις ειδήσεις:
Ανακοινώνεται ότι την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010 και ώρα 5.30 το απόγευμα θα φθάσει στον Ιερό Ναό της Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης η τίμια κάρα του Οσίου Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού, από την Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων. Η τίμια κάρα θα παραμείνει στο Ναό μέχρι την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου και θα τελεστούν ιερές ακολουθίες. Ο άγιος γεννήθηκε στη Ρώμη από πατέρα γερουσιαστή και μητέρα αριστοκράτισσα. Αλλ' αυτά βέβαια δεν είχαν καμιά σημασία για τον Αλέξιο. Όταν ήλθε σε ηλικία, για να μη δυσαρεστήσει τους γονείς του, δέχθηκε να νυμφευθεί. Αλλά την τελευταία στιγμή, αμέσως μετά το γάμο, παράτησε τη νύφη και έφυγε. Μπήκε σ’ ένα πλοίο και πήγε στην Έδεσσα της Συρίας. Εκεί ντύθηκε φτωχικά κι έκανε το ζητιάνο. Συνήθιζε να κάθεται έξω από την Εκκλησία, κάτω από μια εικόνα της Παναγίας. Μια μέρα, περνώντας από κει ένας ιερέας, είδε να λαμποκοπά η εικόνα κι άκουσε μια φωνή να του λέει: «Ετοιμάστε κάπου να μείνει τούτος ο φτωχός δούλος μου».
Σε κλίτος του ναού ήδη αποφάσισε ο επιχώριος άγιος (εγώ είμαι ο ων, ο ερχόμενος δεσποτικά κι ο διερχόμενος από τους πιστούς της πόλεως) να λειτουργεί παρεκκλήσι του αγίου. Ετσι ίσως ο φίλος μου ο Αλέκος να βρει το εκκλησιαστικό του καταφύγιο (δεν είχε που την κεφαλήν κλίναι) με τον άγιο του που συναντήθηκε σε μια τράπεζα στην Τράπεζα της Λαύρας καθότι μέχρι τώρα ήταν θρησκευτικά ανέστιος αλλ’ όχι και πένης. Η μετρημένη εδωδή της σαρακοστής την οποία διασχίζει ανδρείος, είναι προς απολέπιση ανομιών κι αμαρτημάτων ψυχής επί το πλείστον.
*
ΕΙΔΗΣΗ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΕΛΕΗΜΟΝΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ εις την ενορία του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου της πόλεώς μας από την Ιεράν Μονήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Δρυοβούνου, το οποίον θα ευρίσκεται πάντα ως πνευματικός θησαυρός εις τον Ιερόν μας Ναόν για να μας αγιάζει. Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010, ώρα 5 μ.μ. Θα γίνει υποδοχή του Χαριτοβρύτου Ιερού Λειψάνου του Αγίου εις την κεντρική πλατεία της πόλεως μας, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου και Ποιμενάρχου μας κ.κ. ΠΑΥΛΟΥ και των αρχών της πόλεώς μας και της ενορίας μας. Εν συνεχεία η πομπή, προπορευομένης της Φιλαρμονικής του Μορφωτικού Ομίλου Βελβεντού και των συναθροισθέντων χριστιανών, θα κατευθυνθεί εις τον Κεντρικόν Ιερόν Ναόν της Κοιμήσεως όπου θα τελεσθεί Μέγας Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας, μετά το πέρας του οποίου ο Σεβασμιότατος θα ομιλήσει για το πνευματικό αυτό γεγονός».
Οι συνοδείες λειψάνων συνοδεύονται με τα απαραίτητα κινούμενα και λίαν καλά κλειδωμένα παγκάρια μέσα στα οποία καταθέτεις το αίτημα σου το οποίο είναι ανάλογο με την προσφορά. Να μια καλή πηγή άντλησης εισόδων για τους ευρισκόμενους στην διεθνή γύρα γυρολόγους της πολιτικής μας που βάλθηκαν να μας σώσουν ή να μας τελειώσουν κατά το άσμα ηρωικό και πένθιμο... «Με τελείωσες». Νομίζω πως εύλογα κανένα λείψανο δεν θα αρνιόταν τη συμμετοχή του στην κοινή αυτή προσπάθεια των λειψαναβάτων νεοελλήνων χριστιανών και ψηφοφόρων.
Λέγεται ότι οι ευλαβείς και λυρικοί Βελβενδινοί έφεραν τον άγιο να τους ελεήσει και να τους βοηθήσει να διατηρηθούν ως ανεξάρτητος Δήμος, αφού έχουν μια όλως ιδιαίτερη ιδιαιτερότητα ως κοινωνία. Η ανωτέρω άφιξη κι υποδοχή άλλωστε δηλώνει του λόγου το ασφαλές.
Στο χωριό και στο σπίτι βρίσκω άπαξ ίσως και δις του έτους, θραύσμα του αγίου Νικάνορα. Το γυρίζουν οι ευλαβείς συγχωριανοί από σπίτι σε σπίτι, την ευχή του νάχωμεν. Το προσκυνώ σχεδόν θερμά. Δεν θέλω να θεωρηθώ βλάσφημος αλλά η άφιξη λειψάνων άλλων άγιων μου φαντάζει κάπως σαν εισπήδησις σε ξένα αγιολιανεμπορικά χωράφια, βαρύ εκκλησιαστικόν παράπτωμα. Ζητήθηκε άραγε η άδεια προς την αγιογύρα από τον Περιφεριάρχη άγιο Δυτικής Μακεδονίας, όσιο ΝΙκανορα, ή έστω από τον κατά κόσμον ισόβαθμο του που μονάζει κι ευλαβείτε κοντά στον ‘Αργιλο και την ΖΕΠ;
Επιστροφή. Το θολό ποτάμι με το θυμωμένο νερό δείχνει ακόμα πιο σκοτεινό από μακριά καθώς φεύγεις ανεσπέρινος από το μονύδριον.

...Σκοτείνιασε κλείσε τα τζάμια
κάνε σουραύλια με τα χθεσινά καλάμια,
και μην ανοίγεις όσο κι α χτυπούν
φωνάζουν μα δεν έχουν τι να πουν.
Πάρε κυκλάμινα, πευκοβελόνες,
κρίνα απ' την άμμο, κι απ' τη θάλασσα ανεμώνες
γυναίκα που έχασες το νου,
άκου, περνά το ξόδι του νερού. (Γ.Σεφέρης)