Οταν η καπνοδόχος του παραδοσιακού Δημαρχείου με τις δωρικές κολόνες, έβγαλε λευκόν καπνόν εκλογής (κατά την εκλογή του Πάπα από το Κογκλάβιόν του, έκαιγαν ειδικά άχυρα προς δημιουργίαν αυτού, μαύρου αποτυχίας, λευκού επιτυχίας), η πόλη πάντων των Κοζανιτών και περιχώρων απέκτησε νέον Δήμαρχον ύστερα από 20 παρά 1 έτη, ονόματι Λάζαρον Μαλούταν (σχεδόν έφτασαν το μυθιστόρημα «Μετά 20 έτη» του Αλέξανδρου Δουμά -πατρός- ο οποίος έγραψε 250 μυθιστορήματα παρακαλώ. Αξιος! Αξιος!. Πριν από χρόνια, τότε δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας ευτραφής στην εμφάνιση δήλωνε προφητικά, παραιτούμενος: «Σιγά μη μείνω εγώ να ‘χω Δήμαρχο το Λαζαράκ(η)». Πως γράφεται το κοζανίτικο ιδίωμα, υποφέρω κάθε φορά που το προσπαθώ; Της εκλογής ακολούθησαν οι επίσημες δηλώσεις: α) Δημόσιος ΣΥΝ(ριζικός) κλαυθμυρισμός (άχ, τι πάθαμαν!), β) Εκ του συνδυασμού της Κοζανίτικης τ. Ενότητας, καγχασμός (αχ, την πάθανε!) γ) από τους νουνεχείς ΣΥΝπολίτες ρεαλισμός (τώρα καλά να πάθετε!)
Λήξις προλόγου και άμεσες ερωτήσεις προς νέον Δήμαρχο που εξελέγει την 22ην Σεπτεμβρίου μνήμη Φωκά ιερομ., Ισαάκ και Μαρτίνου μαρτ. Κοσμά.
1. Επειδή ο κύριος Δήμος δια των πνευματικών του υπηρετών δείχνει εσχάτως ιδιαίτερη προτίμηση στους ποιητές και μετά ωδικών κλαπατσίμπαλων τους απονέμει εύφ(θ)η(υ)μον μνείαν μνήμης (χρησιμοποιεί προς τούτο υδροπεπονοφιλόσοφους, φιλολογίζοντα, φυλοροούντα και φυλλοβόλα λαλαρίδια κι αγκρίφια), τότε γιατί απουσιάζουν από την ονοματοθεσία των οδών της πόλεως οι ποιητές Κ. Π. Καβάφης και Κ. Καρυωτάκης (στο γράμμα Κ μόνον), ενώ εκεί υπάρχει ο Νίκος Καρβούνης, ο ποιήσας τον ύμνο του ΕΛΑΣ κι αν ζούσε θα έγραφε και τον ύμνο της ΚΝΕ. Αυτό διαπιστώσαμε (λες να άλλαξε κάτι και δεν το πήραμε είδηση) από την εισηγητική έκθεση και πρόταση της αρμόδιας υπηρεσίας περί την ονοματοθεσίαν προς το Δ. Συμβούλιο Κοζάνης, που ψηφίστηκε “αύτανδρος” και είναι ένα από τα πιο σπαρταριστά κείμενα της 19ετίας σας; (Σ’ αυτό ο Αλ. Παπαδιαμάντης αναφέρεται και ως ηθοποιός…).
Εν τω μεταξύ πέθανε κι ο μέγας Αλέξανδρος Αργυρίου και έτσι στην 8τομη «Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας» του δεν είναι δυνατόν να περιληφθούν τα και(ε)νοφανή φιλολογικά πορίσματα των δράσεων του Δήμου σας (όχι και δικού μας ως προς αυτά). Ετσι παρά πάσαν δόξαν, λογοτεχνικήν σχολήν και γραμματολογίαν ο Αγγ. Σικελιανός θεωρείται θεωρητικός πρόγονος της εθνοφελούς πολιτικής οργανώσεως «Χρυσή Αυγή», των ποικίλων ελληναράδων, κ.α. ρεμαλιών της εθνικοφροσύνης όπως και των δωδεκαθεϊστών που κατασκηνώνουν στις παρυφές του Ολύμπου ενδεδυμένοι με αρχαίες μακριές σκελέες. Από την άλλη ο Γ. Σαραντάρης, η τοπική οδός του εκβάλει πάνω ακριβώς από την ημιανενεργή Σιδ. Γραμμή, εμβαπτίστηκε ποιητής της Εθνικής υμών (όχι ημών) Αντιστάσεως (1941-1944 μ.Χ.). Ο τάλας, πλην από ωραίος ποιητής και φιλοσοφών, πέθανε τόσο νέος τον Ιανουάριο του 1941). Ο ποιητής αυτός είναι η εκλεκτή, λίαν επαινετή ποιητική συμπάθεια της κ. Προέδρου του Δ. Σμβλ, η οποία κατά την εκλογή για το αξίωμα του νέου Δημάρχου, έλαβε ψήφους δύο, ότι «Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα» του Ν. Τσιφόρου και του τ. Δημάρχου δεν θεώρησαν ότι πολιτικά και ηθικά δικαιούται, ο επί 20τίαν ΣΥΝεταίρος τους (μ’ αυτόν νικούσαν τους εχθρούς τους συνεχώς ) να καταλάβει έστω για ενιαύσιαν θητεία, τον δημαρχιακόν θώκον και της είπαν κοζανιστί :-Πρίτς!
2. Γιατί ο ήρωας του ‘21 Νικητάρας ο Τουρκοφάγος, ήγουν Νικήτας Σταματελόπουλος, υπάρχει σε δύο δρόμους της πόλεως μία ως Νικηταράς και η άλλη ως Νικήτας Σταματελόπουλος; Σύγχυση φιλολογικών και ιστορικών φρενών; Πως διέφυγε αυτό από τους πνευματικούς ανθρώπους (οι κορυφές του τοπικού μας είδους) που σιτίζονται από το Δημοτικό συσσίτιο (του δημοτικού ταμείου δηλ.) κι όχι από το συσσίτιο που διανέμεται στους πεινασμένους της πόλεως κι έχει την έδρα του στο διαρπαγέν ιστορικό οικοτροφείο «40 Μάρτυρες» δίπλα στην οδό Ν. Πλακοπίτη. Τον βίο του νεομάρτυρα αυτού αριστερού, διεξήλθεν τις προάλλες ετέρα κομπανία δημοτικών ιστορικών (μετά μουσικής) του επιστημονικού σκοινιού και του ιδεολογικού πασσάλου, όπως γράψαμε κι αλλού.
3. Υπ’ αυτήν την έποψιν γιατί δεν έτυχε τιμής δια της ονοματοθεσίας του σε οδό ο λαϊκός ποιητής εκ Λευκοπηγής (ερμήνευε τις παραστάσεις του καιρού πάνω στις πέτρες, την κίνηση και διαμόρφωση των νεφών, τις κλείδες ψημένων κατσικιών, κι έπαιζε αυτοσχέδιο κλαρίνο με τη λεπίδα του μαχαιριού στο στόμα), ο Νιάνιος τ’ Λαζ’ (του Λαζάρου δηλαδή), όστις έγραψε (είπε) τον εντελώς επίκαιρο στίχο που προσιδιάζει προς τα όσα συμβαίνουν στο Δ. Σ. Κοζάνης με την ονοματοθεσία των δρόμων και την νοητική αδιαθεσία των εγγραμμάτων τους.
«Με το ζερβί το δάχτυλο
ρίξε στα βόδια άχυρο».
***
ΥΓ. 1 Ευρεία διασκεδαστική ερμηνεία του τίτλου στα «Απαντα Εμ. Ροΐδη», τ. Α. Εισαγωγή στην Πάπισσα Ιωάννα, σελ. 107, εκδ. Ερμής, επιμέλεια Αλκης Αγγέλου.
ΥΓ. 2 Το άχυρο, που αναφέρεται παραπάνω αυτό το ταπεινό χρυσάφι πριν σαπίσει («Οι εργάτες που ήταν γεννημένοι και μεγαλωμένοι μέσα στη γλυκειά ανάσα του αχύρου» γράφει στο περίφημο «Εμβατήριο του Ραντέσκυ» εκδ. ΑΓΡΑ ο JOSEPH ROTH), ας μη το αδικούμε αφού κι ο εμβριθέστατος δοκιμιογράφος, ποιητής, μεταφραστής κ.λπ., Γ. Κοροπούλης είχε μια εκπομπή στο Τρίτο πρόγραμμα και δημοσίευε τις λίαν δυσνόητες φιλολογικές του παρεμβάσεις σε εφημερίδες, με τον γενικό τίτλο «Οδός Αχύρου»
ΥΓ. 3 Επί του πολιτικού κι εκλογές έχουμε. Εχω τα μάτια της κάθε μέρα έναντί μου, να με κοιτάνε παρα(προ)κλητικά. Ετσι «Στηρίζω Ελσα» αφού αλλοφρονημάτισε ημάς και τον Λ. Αραγκόν που της έγραψε παλιότερα:
Τόσο βαθιά τα μάτια σου πόσκυψα να πιώ πάνω
Κι είδα τους όλους ήλιους σ' αυτά ν' αντιφεγγούν
Και τους απελπισμένους να πέφτουν να πνιγούν
Τόσο βαθιά τα μάτια σου που εκεί τη μνήμη χάνω... κ.λπ
(Μτφρ. Χρ. Λεοντάκης)
Υ.Γ.4. Έσκασα φαίνεται από ζήλια· να λείπω από τα βράδια κατά τα οποία το εντελώς βαρύ πνευματικό ύδωρ της πόλεως εν πλήρει διαχύσει λογοτεχνο-ριγούσε ή φιλολογολαγνουργούσε; Ως εκ τούτου:
«Θα μ’ εύρει εδώ το τέταρτον του αιώνος,
με όψιν σκοτεινήν απατεώνος
να αποστάζω απ’ του βυθού το κατακάθι
έναν Θεό που πίστεψα κι εχάθη». (Γ. Κρπλς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου