Στον πρόναο του καθεδρικού ανήμερα της εορτής –«Χαίρε ξύλον μακάριο»- (αμφίσημον) δια της πλαγίας κι από συμπαθή μου υπηρέτη του ναού πήρα μιαν μάτσαν βασιλικόν και πλατύφυλλον και σγουρό, ανάμικτο και τον μοίρασα δώθε κείθε αλλ’ αγαπητικά.
Με τον εσπερινό σήμαινε η έναρξις εορταστικά της άλλης μέρας όπου προεξέχων άγιος στο Συναξάρι είναι ο Βησαρίων κλπ., ο περιφεριάρχης δηλ. άγιος πασών των Θετταλών κι ας λέει ο Θουκυδίδης «Απιστα τα των Θετταλών...).
Εν τω μεταξύ τουλάχιστον 4 τελετές λάβαιναν χώρα από κείνη την ώρα κι εφεξής.
1. Στο Κοβεντάρειον που με το λαχανί του χρώμα θυμίζει αίθουσα επιβατών μεγάλου πλοίου (εκεί το μεσημέρι ο πρασινολόγος της οικολογίας επιδείκνυε τραυματισμένον μελισσουργόν -πουλάκι είναι και λαλούσε κι όχι εκμεταλλευτής μελισσών- τον οποίο και οδηγούσε εκόντα άκοντα εις περίθαλψιν στο πτηνιατρείον) ο 19ετής δήμαρχος (ξεπέρασε και τον «Δεκαπενταετή πλοίαρχο» του Ιουλίου Βέρν) αποχαιρετούσε (επιτέλους δι’ αυτόν και αλλήλους) την Αλεξάνδρειάν του κι έβαζε πλώρη για Αθήνα μεριά. Αμετάκλητα, άκουσα στομφωδώς (προς φοβέραν ποίων άραγε;) να διαδηλώνει ότι αποχωρεί (δε χρειάζονταν οι νομικοί όροι ότι η υποψηφιότητα και μόνον ακόμα και στο πλέον ασήμαντο κόμμα σε μια συνιστώσα του ΣΥΝ(ριζα) λ.χ., δημοσίου πολίτη αιρετού, επιφέρει αυτοδίκως παραίτησίν του). Ολοι εχθροί και φίλοι, ο καθείς με τον πόνο του, του εύχονταν κατευόδιο, άλλοι ένδακρυς (κι αυτός) κι άλλοι εύχαρεις. Νωρίτερα διέσχισε μετά της κουστωδίας του τον πεζόδρομο, μια πορεία που έκρυβε συγκίνηση, μελαγχολία και θλίψη. Μέχρι τώρα νικούσε από έναν έως ενάμιση αντιπάλους σε κάθε δημοτική αναμέτρηση, τώρα έχει να τα βάλει με έξη ορκισμένους αντιπάλους (εχθρούς κανονικούς δηλαδή εσωκομματικούς, οι οποίοι θέλουν να διασπαράξουν την ανθρώπινη δημοτική λεία (ή έρμα) που σέρνει στο σκάφος του.
Αποχαιρέτα λοιπόν την Αλεξάνδρεια που χάνεις
καθώς ανοίγεις τα πανιά για βουλευτής Κοζάνης
έχων κρεμμασμένας μπρος και πίσω άπειρας πήρας
οδεύων δημάρχος κραταιός για βουλευτο-κλητήρας
2. Στην Εστία Εθνικής Αντιστάσεως Κοζάνης και περιχώρων λάβαινε την ίδια ώρα σοβαρά συζήτηση περί του ιστορικού κομμουνιστού, οσιομάρτυρα Ν. Πλακοπίτη (τουφεκίστηκε με τους 200 στην Καισαριανή το 1944) υπό εγκρίτων ιστορικών του σκοινιού και του πασσάλου, ως προς την επιστήμη τους, εννοείται. Αγριοπερίστερο του αγώνα ονόμαζαν τον μάρτυρα στην πρόσκληση. Ισως γιατί οι περιστεράιδες τότε σύντροφοί του, που επιχωριάζουν στη Σκρκα ακόμα και σήμερα, αλλά και το κράτος της 4ης Αυγούστου, δεν μπόρεσαν να τον εξημερώσουν!
3. Στο άλλο παραδοσιακό σπίτι του Φιλοπρόοδου ομίλου με την κερασιά στη μέση εγένετο ωδική μνεία της άλλοτε δόξας του λαϊκού τραγουδιού Βίκυς Μοσχολιού· δηλαδή «Τα τραίνα που φύγαν αγάπες μας πήραν» δυστυχώς ακόμα κι αυτό με το μοναδικό δρομολόγιο της Κοζάνης.
4. Εμένα τι με νοιάζουν όλα αυτά και το αν τη μέρα της παγκόσμιας ύψωσις του Τιμίου Σταυρού στην Ελλάδα, στην πόλη και τα χωριά, άρχιζε το άγριο κυνήγι του εκλογικού σταυρού;
-«Χαίρε σταυρέ ζωής ταμείο»!
Πήρα την σκαλοπατημένη οδόν Μαραθώνος στα νότια πλάγια της Σκρκας για το ναό της Μεταμορφώσεως. Τα στένα της, όσα δεν καταπατούνται και πνίγονται από τους κατοίκους της, τώρα υφίστανται σκάψιμο δια την διέλευσιν της τηλεθέρμανσης. Το Ξενία διεσώθη ως μνημείο, με πρωτοβουλία των ευγενών συμπολιτών (εκεί ξεχώρισε ο μηχανικός κ. Κ. Δεσποτίδης υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΝ(ριζα) τις προηγούμενες εκλογές για να μην ξεχνιόμαστε -το χούι μας είναι χούι. «Αν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπάνε ανελέητα τα τείχη/Ξεχώρισες μια: Είναι η δική του. Ανάβει μικρές πυρκαγιές») και με άλλους κοζανίτες, τους τακτικούς Οικολόγους (σχεδόν εξ επαγγέλματος) και τα άτακτα στίφη αυτών που δεν προτάσσουν στήθη αλλά μονο-λόγους.
Στο ναό λάβαινε χώρα και ανάμνηση του ιστορικού θραύσματος της εγίρας των Αγραφιωτών που ήρθαν το 1680 από τις περιοχές που επόπτευε ο άγιος Βησαρίων, μετά τους αποτυχημένους ξεσηκωμούς εκεί, στην πόλη κι εποίκισαν κι αυτοί αυτήν, ποσώς. Κάθε παραμονή λοιπόν του αγίου όσοι κρατούν από κείνες τς γενιές των εποίκων τελούν έναν εσπερινό μετ’ αρτοκλασίας με όλους τους τύπους και τους υπογραμμούς. Οι Θεσσαλονικείς απόγονοι φέτος, όμως, δεν διέβησαν τον βουερό Αξιό και το λαδερό Λουδία για να παρευρεθούν. Ομως οι σεβάσμιες γυναίκες του λόφου αλλά και οι απόγονοι εκείνων τήρησαν την πάτρια και ωραία ανάμνηση. Αδιάφοροι για τα διαδραματιζόμενα στο κέντρον της πόλεως, ζούσαν τον τρόπο τους μετρημένοι επώνυμοι ο καθένας στην ανωνυμία τους, αλλ’ όχι όχλος και μάζα φωνασκούντων, όπως ένας χυλός απελπισίας. Ακουσαν κι άκουσα κι εγώ, λαθραναγνώστης της ιστορίας τους, τους εξαίσιους «Χαιρετισμούς του Σταυρού» ένα ποίημα υψηλής στάθμης, θυμήθηκαν ή ξεχάστηκαν στα δικά τους ο καθένας και στον κόσμο της νοσταλγίας του
Ασε τους ψηφάκηδες να κουρεύονται και να καίγονται για τους επίγειους σταυρούς με τους οποίους φυσικά θέλουν να σταυρωθούν και να καρφωθούν μ’ όλο το είναι τους πάνω και στο μεγάλο σταυρό της Βουλής για να σώσουν έτσι το προσωπικό πολιτικό τους σαρκίον (καλή κι ευλογημένη απαίτηση και το καταλαβαίνω) αλλά να σώσουν και την Ελλάδα κι εμάς μαζί; Αυτό δεν το κατανοώ. Αρκετά εσώθημεν έως αφανισμού υπό των ιδιοτελών κομμάτων της εφ’ όλης της ύλης αρπαγής.
Κάπου κάπου έριχνε και καμιά ξεχασμένη σταγόνα βροχής κι ο σύντροφος σκίουρος φέτος δεν φάνηκε.
Γλυκό ήταν της Παγκόσμια Υψωσις του Σταυρού το βράδυ
ο ναός έφεγγε τις σεμνές σκέψεις, αρνητική ακτινογραφία
κι έβγαζαν οι ψυχές το απόσταγμα γνήσιο κρασί και λάδι.
- Ελα εδώ που είμαι, όπως χρόνια, στη στενωπό της ιστορίας.
1 σχόλιο:
Ενα αγοράκι έχει βγάλει περίπατο την τυφλή γιαγιά του. Περπατούν σ΄ένα δρόμο και κάθε τόσο το αγοράκι λέει: ''Πρόσεχε γιαγιά! μιά ρίζα!'' Η γερόντισσα, νομίζοντας πως βρίσκεται σε μονοπάτι στο δάσος, αναπηδά. Οι περαστικοί μαλώνουν το αγοράκι:''Πως φέρεσαι έτσι στη γιαγιά σου!'' Και το αγοράκι: ''Δική μου γιαγιά είναι! Οπως θέλω της φέρομαι!''.
Η απόλυτη επίδειξη του δικαιώματος του δημιουργού.
Τι κι αν εγώ στη θέση της γιαγιάς σκέφτομαι τη μάζα των ηλιθίων ψηφοφόρων και στη θέση του σκανταλιάρη εγγονού της, τους πανέξυπνους ψηφοεπαίτες των ημερών.
Το περιστατικό αντλήθηκε από το δοκίμιο ''Ο πέπλος'' του Μίλαν Κούντερα, σε μτφ. φυσικά του Γιάννη Η.Χάρη από τις εκδόσεις της Εστίας.
Δημοσίευση σχολίου