Ενα λίαν τρυφερό βιβλίο ποίησης μόλις αφίχθη από μια δόκιμη ποιήτρια, τη Χλόη Κουτσουμπέλη, που ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι το 5ο ποιητικό της δημιούργημα με τον τίτλο «Η αλεπού και ο κόκκινος χορός» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα ότι είναι και λιγνόφυλλον (σελ. 50) κάτω από μια βαθυπράσινη φλαμουριά της πλατείας, μεσημέρι της σήμερον κι ένα κίτρινο, ίσως το μοναδικό φύλλο της, έπεσε πάνω του και στο ομότιτλο ποίημα της συλλογής. Εμοιαζε με εισιτήριο για το ταξίδι στην ανάγνωσή του (αρχίζω συνήθως από το τέλος τις ποιητικές συλλογές) που ξεκινούσα, ένα ταξίδι στους τόπους της ερωτικής ουσίας, που με ευγενικό τρόπο χαρτογραφούσε η ποιήτρια, μια ελάχιστη, έστω, συνδρομή στο ακόμα πιο "λίγο του κόσμου" της ωραιότητας.
ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ
Εβγαλα εισιτήριο με το τρένο
για να ‘ρθω να σε βρω.
Τσο απλό λοιπόν να ανέβω σε ένα τρένο
αστραφτερό, γυαλιστερό
με οδηγό, εισπράκτορα, συνεπιβάτες
ράγες που εφάπτονται στο έδαφος
και προαναγγελθέντες όλους τους σταθμούς.
Ξέχασα πόσο μαύρο είναι το τρένο της αγάπης
πως καίει κάρβουνα κι ελπίδες
με ένα μάτι τυφλό κι ένα στόμα που χάσκει
και μηχανή ορχιδέα
που αιώνια πεινάει
πόσο ρυθμικά βογκά
καθώς φίδι θεριεμένο
ανεβοκατεβαίνοντας τις σήραγγες του τρόμου,
Λησμόνησα πόσο μοναχικό είναι το τρένο της αγάπης
με τον ελεγκτή κάθε λίγο
να ακυρώνει
και έναν εισπράκτορα
κέρινο ομοίωμα
να περιμένει πάντα στον σταθμό.
Εβγαλα εισιτήριο με το τρένο
για να ‘ρθω να σε βρω
Σαν να μην γνώριζα ποιό είναι πάντα το ταξίδι
και ποιόν αλήθεια ψάχνουμε
στον έρημο σταθμό
1 σχόλιο:
Το ωραιότερο ''ταξίδι'' με το τραίνο το έκανα σήμερα το πρωί στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, διαβάζοντας κατά τη ανατολή του ήλιου και μπροστά στις ράγες τη ''Νυχτερινή Φαντασία'' (τι τίτλος για ανατολή....) του Πώλ Βερλαίν σε επιμέλεια Ερρίκου Σοφρά από τις εκδόσεις Ποταμός. Απνευστί ανάγνωση με τη συνοδεία των ήχων των πουλιών και με μόνη παράταιρη όχληση τις κραυγές του οδηγού ταξί πίσω και μακριά μου ο οποίος προσπαθούσε να εξηγήσει στο συνομιλητή του τις απίστευτες ερωτικές του επιδόσεις κατά τη διάρκεια της νύχτας που πέρασε (τι άγχος κι αυτό του άντρα για τις ''ανύπαρκτες'' επιδόσεις....νάναι καλά ο Φρόυντ που έδωσε την ερμηνεία του).
ΤΟ ΠΙΑΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟ ΛΙΓΝΟ (Π.Βερλαίν)
Το πιάνο που το χέρι το λιγνό φιλεί
αχνοφέγγει στο δείλι το τρανταφυλλί,
κι ένα σύρσιμο ανάριο,σαν από φτερό
ένα κομμάτι αρχαίο κι ωραίο και σφαλερό
κλώθει, όλο δισταγμό, κλώθει δειλά, ένα γύρο
στον κοιτώνα που κάθεται Εκεινής το μύρο...
Τι νάσαι, λίκνο εσύ, που ξαφνικά έχεις πάρει
το είναι μου το φτωχό για να το νανουρίσεις,
τι μου θέλεις, σκοπέ γλυκύτατε, όλο χάρη,
γύρισμα ταπεινό, τι θέλεις; σε ρωτώ-
και κάτω από το παράθυρο έρχεσαι να σβήσεις
-κατά τον κήπο- που έμεινε μισανοιχτό;
Μτφ. Τέλλος Άγρας, (σελ.49).
Δημοσίευση σχολίου