H αληθινη αλήθεια

Τον παλιό καιρό εκείνο στο χωριό κοιμόμουν στο βορειοδυτικό δωμάτιο κι άκουγα τον ήχο της φτερωτής του γείτονα νερόμυλου καθώς κλωθογύριζε το νερό και τον καιρό μας, διάβαζα τα βαρετά μαθήματα και τη συναρπαστική λογοτεχνία στις εκδόσεις ΜΑΡΗ και ΔΑΡΕΜΑ με τη λάμπα πετρελαίου με το ημιμαυρισμένο λαμπογιάλι δίχως ζέστα χωμένος κάτω από βελέντζες αγριομάλινες. Από ένα ραδιόφωνο τυχαία άκουσα ένα βράδυ στα βραχέα κι λες από το βάθος του χρόνου και των καταστάσεων ένα σταθμό «Η φωνή της αλήθειας» έλεγε. Ούτε πολυκαταλάβαινα τότε περί τίνος επρόκειτο. Σε μια γλώσσα κάπως απεριποίητη έλεγε πράγματα που ξεπερνούσαν το γνωστικό μου πεδίο και κάπως με φόβιζαν. Από κει άκουσα (ή μήπως νόμισα πως άκουσα;) μια σύνθεση «Γρεβενιώτικο παζάρι» ενός Μίκη Θεοδωράκη. ΤΙ ήταν αυτός κι αυτή; Χρόνια μετά που έψαξα το πράγμα δεν κατάφερα να μάθω για τη σύνθεση κάτι. Τις προάλλες που ξεφύλλιζα στο απέραντο βιβλιοϋπόγειο του χωριού παλιά έντυπα, βιβλία και εφημερίδες σε μια ΑΥΓΗ δεκαετίας του ’50 (διέσωσα εκατοντάδες φύλλα της ριγμένα σε ένα πηγάδι, αρβανίκο) με σταμάτησε μια στήλη με τίτλο «Η φωνή της Αλήθειας». Θυμήθηκα την εκπομπή του ραδιοφώνου, Φωνή της αλήθειας! Αλλά και πόσα ψέμματα και σκοπιμότητες δεν κρύφτηκαν κάτω απ’ αυτή τη φράση τότε κάποτε αλλά και τώρα. Και πόσες σήμερα από σημαίες κάποια στιγμή δεν έγιναν κουρέλια από την «Αληθινή αλήθεια» της πραγματικότητας!