- Για ποια Ελένη;

- Μα εκείνη του Γ. Σεφέρη/ που κόβει τον καιρό στα δυό κ.λπ./ “Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά,/ κι αυτό το ανάστημα/ ίσκιοι και χαμόγελα παντού/ στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα·/ ζωντανό δέρμα, και τα μάτια/ με τα μεγάλα βλέφαρα,/ ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα./ Και στην Τροία;/ Τίποτε στην Τροία / ένα είδωλο.