το ΜΕΛΤΕΜΙ του Τ. Κ. Παπατσώνη
(σελ. 126 τ. Β’ ΕΚΛΟΓΗ ΙΚΑΡΟΣ 1962)
διεξέρχομαι λίγο πριν την πρώτη καμπάνα
Μέρα δηλ. που γονατίζει κόσμος και ντουνιάς
σε στάσεις 3: «Ετι και έτι κλίνατε τα γόνατα...»
Συλλογίζομαι την ποίηση του:
«...Την Πεντηκοστή
στέκεται η πιο κρίσιμη Στιγμή στο χρόνο του
Συστήματος·
Τέτοια εποχή έχει φουντώσει στον τόπο μας ο ήλιος
ξεραθεί η γης, άναψε το καλοκαίρι, γλώσσες πύρινες στέλνουν κατακλυσμό
τις σαϊτες της Χάρις, πούχουν την καρδιά μας σημάδι κ.λπ.»
Ούτως εχόντων των πραγμάτων: «Αχραντε, άμιαντε, άναρχε, αόρατε, ακατάληπτε, ανεξιχνίαστε, αναλοίωτε, ανυπέρβλητε, αμέτρητε, ανεξίκακε Κύριε»,
κατά τον αναγνώστη ιερέα, «Αμαρτίας νεότητος ημών
και αγνοίας μη μνησθείς
και εκ των κρυφίων καθάρισον ημάς»
Τότες εις εν καρυόφυλλον πικρόν
κατάπικρον θα έλεγα εσχάτως
αποθέτουμε ελπίδες, προσευχές κ.λπ
ωσάν σε σχεδία ναυαγού περιπλέοντες
προς το μέγα Αγνωστο
στέκεται η πιο κρίσιμη Στιγμή στο χρόνο του
Συστήματος·
Τέτοια εποχή έχει φουντώσει στον τόπο μας ο ήλιος
ξεραθεί η γης, άναψε το καλοκαίρι, γλώσσες πύρινες στέλνουν κατακλυσμό
τις σαϊτες της Χάρις, πούχουν την καρδιά μας σημάδι κ.λπ.»
Ούτως εχόντων των πραγμάτων: «Αχραντε, άμιαντε, άναρχε, αόρατε, ακατάληπτε, ανεξιχνίαστε, αναλοίωτε, ανυπέρβλητε, αμέτρητε, ανεξίκακε Κύριε»,
κατά τον αναγνώστη ιερέα, «Αμαρτίας νεότητος ημών
και αγνοίας μη μνησθείς
και εκ των κρυφίων καθάρισον ημάς»
Τότες εις εν καρυόφυλλον πικρόν
κατάπικρον θα έλεγα εσχάτως
αποθέτουμε ελπίδες, προσευχές κ.λπ
ωσάν σε σχεδία ναυαγού περιπλέοντες
προς το μέγα Αγνωστο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου