Διάλεξα ένα δρόμο που φέρει το όνομα «Θεόδωρος Ζιάκας».
***
Ενας γείτονάς στο χωριό ακούει στο επίθετο Ζιάκας.
Ο πατέρας του ήταν ο πιο ήσυχος άνθρωπος. Τη δεκαετία του 30 για λόγους σφόδρα τρωθείσας τιμής εσκότωσε έναν συγχωριανό.
Οι μακρινοί του πρόγονοί ήλθαν από τα μέρη του επαναστάτη του 1854, Θ. Ζιάκα. Τα καταγράφω στη διήγηση: «Πες αμάν» μια αιματηρή ηθογραφία, στη συλλογή «Συγκεχυμένες αγάπες»
Μ’ άρεσε έκπαλαι το τραγούδι «Εσείς βουνά των Γρεβενών» που αναφέρεται στον Θ. Ζιάκα.
Μια φορά κι έναν καιρό μας, στην τηλεόραση της ΕΤ 3 ο άλλοτε νομάρχης Γρεβενών Δ. Ρίγγος, αυτός ο σπουδαίος άνθρωπο του λαϊκού πολιτισμού, το χόρευε παλικαρίσια· έμεινα ενεός.
Είπα, έλεγα, ήθελα δηλ. στο γάμο της Δήμητρας μόνον αυτό να διεξέλθω. Αρκέστηκα στο επιτραπέζιο «Ντούλας».
Στην πόλη αυτή γνωρίζω μόνο την οδό Φιλλελήνων, εκ φιλικής αγχιστείας παρά τον Γρεβενίτη ποταμό που αγαπώ ανεξήγητα.
Από το χωριό Ζιάκας είναι και η Κατερίνα που διατηρεί στην Κοζάνη το μόνο βιβλιοπωλείο των βιβλίων. Τη γιαγιά της διεκτραγώδησα στην διήγησή «Οπου ταξιδεύω θα πάει και η ψυχή μου» στις «Ηδονο(α)βλεψίες».
Πριν λίγο καρό απέθανεν υπερεκατοντούτης ο δάσκαλος Βασίλης Γκανάτσιος ή Χείμαρρος από το χωριό Ζιάκας, επιφανής καπετάνιος της Εθνικής Αντιστάσεως. Ο πατέρας μου ήταν υποκόμος του: «Του πήγαινα την καραβάνα με το τσάι και το φαγητό» τότε, λέγει ακόμα και τώρα...
Το δρόμο της πόλεως ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου