Η ποιητική εκδοχή της μεγάλης φυγής των μέχρι τώρα
δημοτικών και περιφερειακών «αρχόντων» (ας τους ονομάσουμε κατά σύμβασιν έτσι)
μπορεί να έχει κι ως ακολούθως.
“...Κι αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις”
στο πασίγνωστο «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»
του Κ.Π.Κ. το οποίον συμπληρώνεται από το Ρήγα Βελεστινλή όστις στη “Χάρτα” του την οποία και ιστοριογραφούσε,
σημείωνε για τη θέση “Ακτιον: “ ‘Ακτιον Πούντο εδώ ενικήθη ο Αντώνιος υπό του Οκταβίου,
έχασε και την Κλεοπάτρα”. Τώρα ποιοί εκ των ανωτέρω και ποία η Κλεοπάτρα ο και
ρός
(που είναι και ο γιατρός τους) θα τους το δείξει.
Ο Μίλτος Σαχτούρης για όσους φεύγουν απ’ όπου
νόμιζαν πως είναι μόνιμοι κι είχαν ριζώσει, θυμίζει (μιλώ
και εξ ιδίας πείρας και παθήσεως):
Μια μέρα θα φύγω κι εγώ
Όπως έφευγε ο Ντύλαν Τόμας
Όπως τα μανιτάρια από το πιάτο του παπά
Όπως οι φώκιες της Αλόνησος
Όπως το περιστέρι του ψαρά
Η μαύρη γαρίδα από τη μαύρη θάλασσα
Όπως η γάτα του λωτοφάγου
Οι κάτοικοι του βυσσινόκηπου
Από το κτήμα τους το αγαπημένο
Όλα φεύγουν, όλα φεύγουν
Που να πάρει ο διάβολος !
Βέβαια
ο Ο. Ελύτης την έχει στημένη στους ερχόμενους:
«Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η
ώρα. –
Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να
δούμε τώρα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου