. Ο «Επιτιμοποιημένος» κ. Κωνσταντίνος Δημητριάδης κατά κόσμον, Ντίνος Χριστιανόπουλος κατά την αιωνιότητα...

  Από την εκ βορρά είσοδο, έναντι του Τελόγλειου καθιδρύματος  πολιτισμού, όρμησα στην κυριολεξία, στο χώρο του Πανεπιστημίου ότι δεν είχα που αλλού ν’ αφήσω το αυτοκίνητο. Με σταμάτησε ο κάπως υπερήλιξ στο διακόνημα της πύλης με τη μπάρα άνευ διοδίων (μια παρόμοια μας σταμάτησε τις προάλλες στο χωματόδρομο, πολύ έξω από την μονή Βατοπεδίου, προς έλεγχον των προσκυνητών από τον επί τούτου Σερδάρη, αλλά ο γέρων Μωυσής - ο πολυγράφος μοναχός και συγγραφέας- είχε ήδη «καθαρίσει» δια την ημετέραν συνοδεία) 

         - Ποίος, τί, για πού;

         -Είμαι ...συνομιλητής του κυρίου Ντίνου Χριστιανόπουλου που εντός ολίγου «επιτιμοποιείται» στη Φιλοσοφική Σχολή (αυτή τη λέξη διάβασα στην πρόσκληση του ΑΠΘ και προς στιγμή την άκουσα όπως το «ανωτατοποιείται» των ΤΕΙ εις ΑΕΙ...) και διδάκτωρ της ανακηρύσσεται. «Ομιλητής», θα παράκουσε ο χριστιανός. Μ’ άφησε. Δεν είπα όμως ψέματα, πριν λίγες μέρες μιλήσαμε στο τηλέφωνο με τον ποιητή. Αρα;

         - Σχολή του άλλοτε μου, ΝΟΕ, δρόμοι παλιοί που περπάτησα  κι αγάπησα, τώρα μέσα στα δέντρα, γέρικα πλην στο βαθύ τους πράσινο και στα επίκαιρα συνθήματα των «αγανακτισμένων». «Η γλυκειά τυραννία της μνήμης» που άκουσα από έναν ιατρό ψυχών στο θεραπευτήριο Ν. Σπινάρη  στην διημερίδα με θέμα: «Τέχνη και ψυχή». Το παλιό κτίριο της Φιλοσοφικής με την προμετωπίδα «Μούσαις χάρισι θύε» κι εγώ διάβαζα το «θύε» ως «ουέ» ότι η τελεία στο Θ είχε σβηστεί εκείνα τα χρόνια του 1975, ας πούμε, όταν ο χώρος ξέχειλος άδολων (ακόμα) νιάτων, αυλή, αίθουσα, σκάλες, ως το πεζοδρόμιο έφταναν, τα οποία και συνωστίζονταν ασφυκτικά· μέσα της ανακηρυσσόταν επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Ο καιρός τραβούσε τ’ ανθρωπομάνι.

         Τον συνάντησα και τον χαιρέτησα στη σκάλα που την ανέβαινε σιγά. Την άλλη της ποίησης την έφτασε στο τέρμα της.

         Η αίθουσα τελετών, κατάφορτη από προσωπογραφίες καθηγητών, γέμισε κόσμο.

         Η μεγάλη είσοδος της τηβεννοφορούσας Συγκλήτου ή κάτι τέτοιο (μαζί κι Αυτός ντυμένος την επίσημη στολή του κοσμικού κουστούμι, «κραβάτα» στητός, ωραίος), αντίστοιχη σε σοβαρότητα κι επισημότητα της εκκλησιαστικής θείας λειτουργίας. Προηγούνταν εις των καθηγητών κρατώντας ένα φάκελο όπως ο ιερέας το Ευαγγέλιο. Ελαβαν θέσεις άρχιζε η ακολουθία. Ο Πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ., Καθηγητής Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος ανακοίνωσε πως: «Αρχεται η υπ’ αριθ. 327 δημόσια συνεδρίαση του νεοελληνικού τμήματος της φιλοσοφικής σχολής με μόνο θέμα στην Η.Δ. την ανακήρυξη του κυρίου Κωνσταντίνου Δημητριάδη (του κ. Ντίνου Χριστιανόπουλου θέλω να πω, τόπε κι αυτός), σε Επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ». Παρόντες ο πρύτανης, ο αντιπρύτανης, καθηγητές κι άλλοι που δεν γνώριζα τίτλους κι αξιώματα, στις δε πρώτες θέσεις ο κ. Σ. Κούβελας (τ. Δήμαρχος, βουλευτής, υπουργός) αυτός που αποκάλεσε κάποτε τους ποιητές λαπάδες!

         Ομιλεί ο Πρύτανης κ. Γ. Μυλόπουλος επί παντός καυτού πολιτικού και πνευματικού επιστητού. Για ΔΝΤ, Τρόικες, χρεοκοπίες κι αναφέρει πως η μόνη αντίσταση της Ελλάδος σ’ αυτά τα επαχθή είναι ο πολιτισμός της (κι όχι ο Παπανδρεισμός ή Παπακωναντινισμός, σκέφτομαι). Θύμισε την ομολογία του Ντ. Χρ.: «Είμαι φτωχός και είμαι ευτυχής». Πόσοι μπορούν αυτό το επίγραμμα ήθους και τρόπου ζωής να το διατυπώσουν σήμερα; Ο εν λόγω σοβαρός αλλά και χαρούμενος άκουγε τους πριν αυτόν ρήτορες το δε κ. Πρτν να σημειώνει πως ο τιμώμενος ως ποιητής δεν είναι μεν επιστήμων με την ειδική έννοια αλλά παράγει πρωτογενές επιστημονικό υλικό στο οποίο θα εγκύψουν στη συνέχεια οι επιστήμονες. Ο καθηγητής κ. Γ. Κεχαγιόγλου συνηγόρησε λακωνικά κι έτσι η κυρία Μαρία Ιατρού Επίκουρη Καθηγήτρια του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ., στον έπαινο του τιμώμενου (Laudatio) καταγοήτευσε το ακροατήριο με την ανάλυση (και την παρουσία της) του έργου του επιτιμοποιημένου.

         Διαβάστηκε το ψήφισμα ανακήρυξης, ο πάπυρος και τα άλλα συνοδευτικά  για την περίσταση έγγραφα γραμμένα στην νεοελληνική αλλά και την αρχαϊζουσα του πρωτοκόλλου. Η επί της ενδυμασίας κυρία υπάλληλος περιέβαλε Αυτόν με την ειδική χλαμύδα, τήβεννο τη λεν (μετά πίλου), κι αυτός εν πλήρη συγκινήσει και ελεγχόμενη επιβλητικότητα (μάλλον υποβλητικότητα) οδηγήθηκε στο ομιλητήριον, απ’  όπου για μια ώρα, μιλούσε, κάποιες στιγμές ένδακρυς (ή μήπως μου φάνηκε;). Ευχαρίστησε τους υπηρεσιακούς, πανεπιστημιακούς παράγοντες και θεσμούς κι εμνημόνευσε τους συνεργάτες, συμπαραστάτες κι εγκάρδιους φίλους του Κάρολο Τσίζεκ και Περικλή Σφυρίδη και αφέθηκε στην Αντιφώνησή του στην ποίηση με το θέμα: «Οι σημαντικότεροι ποιητές της Θεσσαλονίκης: μικρό γραμματολογικό σχεδίασμα», αρχίζοντας από τον Γ. Σαγιαξή  του 19^ου αιώνα και φτάνοντας στον Γ. Ιωάννου. Ενδιαμέσως διεξήλθε τους: Γ. Βαφόπουλο, Ζωή Καρέλη, Ν.Γ. Πεντζίκη, Γ. Θέμελη, Γ. Στογιαννίδη, Αθανάσιο Κυριαζή, Τ. Βαρβιτσιώτη, Μ. Αναγνωστάκη, Κλείτο Κύρου, Πάνο Θασίτη, τον εαυτό του προσπέρασε «αμνημόνευτο» και Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου. Οι παρόντες ποιητές, μάλλον ποιήτριες της Θεσσαλονίκης, ας περιμένουν, έχουν καιρό ακόμα μπροστά τους δια παρόμοια μνεία και συναρίθμησιν με τους κατά Χριστιανόπουλον καθιερωμένους ποιητές της Θ. Είναι όλοι τους καλοί και μόνον που γεωργούν και διατρέφουν την ποίηση με τους κόπους της ψυχής τους.

         Είπα να συγκινηθώ κι εγώ εμφανώς, αλλά κάπως δεν μου έβγαινε, ότι στο χώρο αυτό είχα ήδη συγκινηθεί άπαξ και μέχρι δακρύων, όταν η Δ. ορκιζόταν ως πτυχιούχος της φιλολογίας.

         Ο καθείς και τα ένδον δάκρυά του.

         Ομως ένιωσα λίαν ωραία και μόνον που ήμουν κι εγώ εκεί και μετείχα της λαμπράς ποιητικής και πνευματικής πανηγύρεως.

         Περιπλέον διότι στη θλιβερή μας εποχή με τους ακόμα πιο θλιβερούς και φτηνούς ανθρώπους επί της σκηνής υπάρχουν (ευτυχώς) κάποιες μορφές της ποίησης έστω, που αναπαύουν το πρόσωπου του μαρτυρίου μας, όπως ο επίτιμος πια διδάκτωρ του τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ λογοτέχνης, κριτικός, βιβλιογράφος και εκδότης, Ντίνος Χριστιανόπουλος.

         Λήξη τελετής κι απόλυσις άνευ αντιδώρου ότι με αρκετή ποίησιν γεμίσαμε το παγούρι μας γιατί το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία που έλεγε κι ο Μιχάλης Κατσαρός ο ποιητής του λίαν επίκαιρου «Αντισταθείτε».

Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον κ. Γιάννη Βανίδη