Πολιτιστική Αμφικτιονία ή μήπως πολιτιστική και πολιτική απατεωνία;

Πολιτιστική Αμφικτιονία
ή μήπως πολιτιστική και πολιτική απατεωνία;

(«1ο Συνέδριο Πολιτιστικών Φορέων Ν. Κοζάνης»)
εν Πτολεμαϊδι της μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών
και Εορδαίας)

Του Β.Π. Καραγιάννη

Το είδα στον τοπικό ιντερνετ-χώρο, εν εκτάσει και διαστάσει το πρόγραμμα εργασιών, όπου και διάβασα και το περιεχόμενο του 1ου Συνεδρίου Πολιτιστικών φορέων Ν. Κοζάνης με θέμα: (Πολιτισμός και τοπική ανάπτυξη στον 21ο αιώνα)· τους διοργανωτές [(Νομαρχία Κοζάνης, Δήμος Πτολεμαϊδος, Ενωση Πολιτιστικών Φορέων Ν. Κοζάνης(!)]· τη στήριξη κι αιγίδα, ομού, της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας. Εθαμβήθην εκτάκτως. Είδα και δύο ελκτικά ονόματα του τοπικού αρχαιο(δια)λογισμού, (η αρχαιολογία είναι η ευρωβόρα, πριν δραχμοβόρα, μάστιγα κάθε μορφής πολιτισμού), όπως και τους παγκόσμια άγνωστους συνεταίρους του πολιτισμού στο γεωγραφικό μας οροπέδιο. Αλλά και ως ειδησάριον το είδα στις εφημερίδες της πόλεως και σε μια ολοσέλιδη καταχώριση σε εφημερίδα. Επιπροσθέτως σε πλείστες όσες αφίσες της κακιάς, υπηρεσιακής ώρας. Πως θα μπορούσε να είναι άλλωστε, αφού επί των γονάτων διεξάγεται, τουλάχιστον στο σκέλος του πολιτισμού, το συνέδριον· η ανάπτυξη δι’ αυτού, μας είναι μια άγνωστη έως αδιάφορη έννοια κι ό,τι επ’ αυτού λέγεται, ακούγεται, γράφεται, είναι εκ περισσού ή από το περίσσευμα της αγνοίας περί αυτών.
Ερωτήματα προς κ. Περιφερειάρχη πάσης Δυτικής Μακεδονίας αλλά και περιχώρων της, πρωτίστως δε (η περίπτωση του μας καίει ορισμένως ότι είναι εκλεγμένος), στον κ. Νομάρχη Κοζάνης εν γένει και εν είδει.
1. Τι είναι ετούτο πάλι συνάρχοντες (κάτι σαν Σαδδουκαίοι) επιλεγμένοι κι εκλεγμένοι;
2. Ποιό οικονομικό πρόγραμμα ημι-ροκανίζεται με αυτού του είδους τους λαϊκούς, ξεκαρδιστικούς πανηγυρισμούς, που μηδεμία σχέση έχουν -εκτός από τα κατά το πρόγραμμα- με τις ανάγκες, τις προτεραιότητες, τους ανθρώπους κυρίως, τις αγωνίες, το ενδιαφέρον ή την αδιαφορία τους για τον πολιτισμό και κατ’ επέκταση τον προσωπικό εξανθρωπισμό.
3. Με ποιούς και για ποιούς γίνεται, επί της ουσίας όμως (εκτός απ’ εκείνους που θα χαιρετήσουν και θα ευλογήσουν, σαν τα παγόνια της Μονής Βλατάδων, κατά το πρόγραμμα πάντα, κορδακιζόμενοι δεόντως ο καθείς από το πόστο της ματαιοδοξίας του, αλλά και του συμφέροντός του) και θ’ αναχωρήσουν πάραυτα (από τις λίγες φορές που καλά θα κάνουν);
4. Είχα κι εγώ, λ.χ., όπως πολλοί άλλοι συμπατριώτες, ως άτομα αλλά και ως μικροθεσμοί, μιαν, ας πούμε, πολιτιστική ανάγκη κι ένα κάποιο έλλειμμα αυτής· δεν μας ρωτήσατε όμως, κύριοι της πολιτικής γραφειοκρατίας και πολιτιστικής ασημαντοκρατίας. Αρχίσατε δηλαδή την πολιτιστική επανάσταση στο Νομό χωρίς εμάς; Που πάτε έτσι κύριοι Καραμήτροι; Αυτό δεν είναι έγκλημα, είναι λάθος. «Και ποιός είσαι εσύ» θα μπορούσαν να μου απαντήσουν εύκολα κι άμεσα; Απαντώ με τον ποιητή Π. Νερούντα, τον οποίο οι κ.κ. σύνεδροι λίαν καλώς γνωρίζουν: «Εγώ είμαι αυτός που πέρασε πηδώντας πάνω από τα πράγματα!». «Δηλαδή; Αυτό είναι εξυπνακισμός», η β’ ανταπάντηση. Κι αυτό που γίνεται είναι κάτι σαν πολιτισμικός συναγελασμός (όχι συνα-γερασμός), η β’ ανταπάντηση.
Ομως, θα μπορούσαν να συνεχιστούν, σιωπηλά τώρα, τα ένδον ερωτήματα:
α. «Τι σε νοιάζει εσένα, μήπως εσύ πληρώνεις γι’ αυτά;» Αρα διεξάγεται με χρήματα βγαλμένα απ’ ευθείας από τη τσέπη των κυρίων και κυριών της εξουσίας Περιφεριαρχείου (ακούγεται σαν του Αυλαρχείου), Νομαρχείου κ.λπ., της κυρίας ΔΕΗτσας (ηλεκτρο-θείτσας) μη εξαιρουμένης.
β. Αν, θεός φυλάξει, δεν γίνεται με δαπάνες των ανωτέρω, αλλά κοινοίς αναλώμασι, με χρήματα που ανήκουν δηλαδή στον λαό των Νεοελλήνων της Δυτικής Μακεδονίας ή προορίζονται γι’ αυτόν, τότε μας αφορά η ιστορία αυτή, τον καθένα στο μέτρο της θλίψης του περί αυτών ή της πλήξης του εξ υμών αυτών των διοργανωτών και μάλιστα από την αδιευκρίνιστη (επιεικώς) αφετηρία του, έως το ατελέσφορο σίγουρα, τέλος του.
γ. Ακροτελεύτιον ένδον ερώτημα μέσα στα πολιτικά ειωθότα και τα καθημερινά μας πολιτικά έθιμα, που εκ της επαναλήψεώς τους υπέχουν θέση νόμου: «Από πίτα που δε τρως τι σε νοιάζει από ποιους συντρώγεται;»
Επειδή διατελώ απλώς πολίτης αλλά κι επειδή έχω «φάει» και από τέτοιες πίτες και τις συνακόλουθες χυλόπιτες, άρα έχω ίδιαν πείρα.
Επειδή βαδίζουμε στα σκοτεινά με τα μόλις επικριτικά μας.
Δια ταύτα επιφυλασσόμαστε, σύντομα να γίνουμε πλέον σαφείς, για το πως αντιλαμβάνονται και καλλιεργούν τους κοινόχρηστους, πολιτιστικούς λαχανόκηπους, τα οπωροκηπευτικά των γραμμάτων, αλλά και πως διαχειρίζονται τις δημόσιες αποθήκες του πολιτισμού, οι άρχοντες της Πόλεως, του Νομού και της Περιφέρειας.
Αναλυτικά, τεκμηριωμένα αλλά και σπαρταριστά, φυσικά.