Μικρή αντιπραγματεία περί του Λασσάνειου εκπολιτισμού μας,

Μικρή αντιπραγματεία περί του Λασσάνειου εκπολιτισμού μας,
(δηλαδή ο κ. Δήμαρχος και οι κ. κ. Γ. Κακοσσαίος και Παλαμίδης)

Υπό Γοργίδου Λυσανίου*

Ο κ. Δήμαρχος τις προάλλες ημέρες σε δημόσια συνεδρίαση του πολιτιστικού του οργάνου («όργανον» με την έννοια που το έδωσε ο αλήστου ενθύμησης κύριος Παγουρόπουλος -«Συνεδρίασα εγώ και το όργανό μου»- δηλ. το Πειθαρχικό του άλλοτε απείθαρχου Πασόκ), ανακοίνωσε τη φετινή Λασσανειάδα σε μορφή συνδονιάδας. Με νέα τώρα αντιδήμαρχον πολιτισμού κ.λπ., Ξανθιά εντελώς στην κόμη, μετά την πολυχρόνια κυριαρχία, θα ‘λεγα δυναστεία, της κυρίας Καστανής. Επιτέλους θ’ αλλάξουμε χρώματα κι αρώματα, είπαμε! Ετσι νομίζαμε αγνοώντας την μεγίστη «κωλοπιλάλα» που έπιασε τους δυνάμει διαδόχους του δημαρχιακού τρόπου, εν όψει του ότι ο Μέγας Αδιευκρίνιστος, συνεχίζει, σαν να μη γίνεται τίποτε, καιόμενος όμως να γίνει κάτι, και να την κάνει, που λεν στη γλώσσα τους, του Δημοτικού Συμβουλίου Νέων, τα άνηβα μειράκια.
Από όσα διαβάσαμε στο πρόγραμμα σταθήκαμε στη λόγια εκδοχή της συνδονιάδος, την οποία φέτος αναβάθμισε τόσον πολύ ο Αυθέντης της πόλεως που μας είναι σχεδόν αδύνατον να παρακολουθήσουμε τα μόλις εξαγγελθέντα σε βάρος μας πολιτιστικά μέτρα, από φυσιολογική θέση, καθήμενοι δηλαδή. Θα το προσπαθήσουμε, στην ώρα τους, υπτίως. Νιώθουμε, όμως ήδη κάπως υποδεέστεροι για την αισθητική μας ασημαντοσύνη, την αρχαιοεπιστημονική μας ανεπάρκεια ή τη νοητική μετριοσύνη μας. Εκ προοιμίου βέβαια μπορούμε να συγχαρούμε εκ μέσης και εκ των ανωκάτω άκρων τον Κονταεικοσαετή εκλεγμένο κι εμπνευστή του θερινού διασκεδαστικού, πολιτισμικού και επιστημονικού μας διαδράματος. Αυτό το καλοκαίρι έδωσε εν ολίγοις τα ρέστα του, επιχειρώντας σχεδόν βίαια να μας εκπολιτίσει. Είχε απηυδήσει από τη χρόνια αμάθειά μας και στης ημιμάθειας έστω το δρόμο, έδοξε να μας βάλει1 .
Γίνομαι αμέσως ασαφής μάλλον, παρά σαφής, ότι σοφόν το ασαφές, έκτακτον το ημιμαθές, άριστον το ευτελές κι όσοι νοούντες νοήτωσαν· ότι γωνιο-καιροφυλακτούν επιθετικά, τοπικά κι αλλοδαπά υποόντα.
Εκτός προγράμματος και λίγο πριν την έναρξη της Λασσανειάδος, έκαναν ένα πέρασμα κάτι περίεργοι τύποι με ένα φορτηγό τεράστιο, με τσαντίρια που έστησαν στο δρόμο, γωνία πλατεία, εκεί που πριν λίγο έστηναν τα αριστερά (πολιτισμένα, απολίτιστα κι ανταρσυακά) κόμματα τις σκηνές τους. Οι εν λόγω μασούσαν διάφορα κονδύλια με κομπίνες τύπου: “Οι δρόμοι της ελιάς”. Μοίρασαν στους εγχώριους ιθαγενείς επώνυμους άρχοντες κι ανώνυμους εν-τύπους, μπουκαλάκια με λάδι κι ελιές, όπως κάνανε οι του νέου κόσμου κατακτητές, οι οποίοι μοίραζαν χάντρες και καθρεφτάκια στους ινδιάνους και λοιπές λαότητες της ζούγκλας. («Κοζάνη γη της λεμονιάς, της ελιάς/και της ακανθώδους αγριοαχλαδιάς» ήγουν γκρεγκορτσιάς). Ετσι, όπου ακούς «Δρόμοι» διάφορων προϊόντων, Μ.Κ.Ο. κ.λπ., διάβαζε αμέσως πως, εδώ άγριο ροκάνισμα δημοσίου χρήμάτος επίκειται ή πέφτει ήδη.
Ηρξατο η φετινή Λασσανειάς μετά του κυρίου Πλουτάρχου (κανονικό του όνομα Γ. Κακοσσαίος -ένας από τα 40 παλλικάρια από τη Λειβαδιά) μέγιστου λαϊκού αειδού και απλά συνώνυμου του αρχαίου μετρίου συγγραφέα από τη Βοιωτία γενικώς. Ακολούθησαν οι Δημοτικοί τα β(λ)ήματα της κυρίας Νμρχκς Ατδκσς η οποία προ μηνών χρηματοδότησε την ευλαβέστατη κ. Θώδη, την εποχή που ως αμνοερίφιον περιβέλαζε τη δημοσιότητα, προ της ψυχιατρικής της περιθάλψεως, αλλά και τον εξοχότατο Γ. Μαργαρίτη. Ο κυρ’ Δήμος Δήμαρχος δε θέλησε να υπολείπεται ωδικά του κομματικού του αντιπάλου ισοφαρίζων ούτως το πράγμα. Στο google.gr αμέσως που προσέπεσα για πληροφορίες διαπίστωσα ότι ο αρχαίος ωχριά μπροστά στον τώρα σε διαδικτυακές αναφορές. Ας πρόσεχε!
Ομως η ιστορική και λογοτεχνική εκδοχή του Λασσάνειου θέρους είναι αυτή που μας άφησε άπνους. Ο κος Δμρχς μας επιφύλαξε βαθύτατες εκπλήξεις και παγκόσμιες αποκλειστικότητες για τις οποίες λεκτέα τα παρακάτω.
Στην Λασσανειάδα, λοιπόν, χώρα, θα λάβουν καιρό δύο επιστημονικά σεμινάρια στα οποία θα δοθούν στο τέλος και βεβαιώσεις σε όσους βγουν απ’ αυτά με κανονικάς τας φρένας τους, οι οποίες ισοδυναμούν με μεταπτυχιακό τίτλο, που θα υπολογίζονται σε κάθε δημοτικό-εντελώς γνήσιο- ΑΣΕΠ.
Α. Σεμινάριο. Τίτλος: «Σ’ αυτόν η ανθρωπότητα οφείλει πολλά… Παλαμίδης ο Ναύπλιος. Ο εφευρέτης του φθογγικού Αλφαβήτου, του Άβακα, των Αριθμών, Ζυγών, Σταθμών, Νομισμάτων και Φρυκτωρίων (επικοινωνία από μακριά). Ο επινοητής των πεσσών (ζάρια) και των τυχερών παιχνιδιών.»
Ο κύριος Παλαμίδης όλα αυτά! Φοβερόν...
Τώρα μαθαίνω επιτέλους ο άσχετος, ότι «Φρυκτωρία» (μ’ αυτές δώσαν την είδηση για την άλωση της Τροίας οι αρχαίο-Ελληνες του Μπραν Πιτ) είναι η επικοινωνία (με φωτιές) από μακριά· όταν διάβαζα την πολυσέλιδη ποιητική συλλογή του Σαράντου Παυλέα «Φρυκτωρίες» δεν ήξερα τι μου γινόταν! Το έμαθα εκ του Δμρχ., που έδωσε και το τελικό χτύπημα στους αμφισβητίες του για να μην τους έχει συνεχώς στα ποδάρια του να τον λοιδορούν ως ημιμαθέστατον. «Εδώ σας έχω τσογλάνια!». Εριξε το βαρύ πνευματοπεπονικό ύδωρ της πόλεώς του στην μάχη εκ του τραχάδην και διέλυσε εξαρχής τους σχολιο-γραφικούς κόπανους ως σκεύη Κεραμαρέως. Απορία! Πως όμως και δεν εδόθη το αρχαίον Νόμπελ στον κ. Παλαμίδη; Την ιστορική αυτή παράλειψη η κυρία Πύλη εισόδου στον παράδεισο της δημόσιας αυτοθαυμασίας και της οριστικής ευθανασίας κάθε αξιοπρέπειάς τους, θα τη διορθώσει οσονούπω. Θα δώσει στον απ’ ευθείας κατιόντα του, αναδρομικά, το βραβείο της ανοικτής Παλάμης (εκ του Παλαμίδη) που θα το επιδόσει ο κ. Δήμαρχος. Δεν γνωρίζω βέβαια αν υπάρχει και έπαινος της κλειστής παλάμης, δι ης ιερά, ερωτική, χειροπραξία συντελείται, η «Ελεγεία του μοναχικού», (Μέμνησο την ιστορική στιχομυθία Βενιζέλου-Παγκάλου έξωθεν της θύρας του αρχηγού τους και τα συμφραζόμενα διακυβεύματα εξ αυτής), μήπως και δοθεί επικουρικώς στους επιτελούντες το έργον των υπηρετών της επιστήμης. Από εδώ μάλλον θα προήλθε και το ιστορικό «Ρίξε μια ζαριά καλή» που τραγωδούσε κι έπαιζε εν τω άμα, ο σερ Γληγ. Μπιθικώτσης με παρατηρητή, τσιλιαδόρον και βαστάζοντα το επίδικον χρήμα τον Πανερευνητή μας, όστις εκ των πολλών πεσσών που κρατούσε, «αναπεσών εκοιμήθη ως λέων και ως σκύμνος. Και τις εγερεί αυτόν;” (Γεν. μθ, 9)
-Κύριος οίδε!
Ο λεβέντης, αξιόμαχος και λίαν σοβαρλός νυν αντιδήμαρχος της Τεχνικής Υπηρεσίας, ως έχων ευδόκιμον προϋπηρεσία στους θεσμούς των γραμμάτων της πόλεως, ίσως μπορούσε να τον αφυπνίσει; Μαζί και εαυτόν.
Β. Σεμινάριο. Τίτλος: «Οδοί της Πλάνης, της Γνώσης και της Αλήθειας. Παρμενίδης ο Ελεάτης». Το βάθρο της Επιστήμης. Ο Ορθολογισμός και η διάνοια σαν έκτη «Υπέρ» αίσθηση».
Εδώ ήταν που οι εταίροι της πνευματικής κι όχι μόνον, αντιπολιτευτικής Σέχτας των ανοητο-λογίων που επιχωριο-λουφάζουν στο βιβλιοπωλείο επί της Ρήγα Βελεστινλή 10 και διαρκώς Συρίζουν, τώρα λυγμικά με τα αυτιά κατεβασμένα (ας μη χάιδευαν τα κουκουλοφόρα, κι ας τα τραβούσαν εγκαίρως), έπαθαν την πνευματική τους κολούμπρα, που λεν.
-Παρμενίδης, Βάθρο, Ορθολογισμός, Εκτη «Υπερ»αίσθηση, (οι συνήθως φυσιολογικοί έχουμε μόνον 5), παραμιλούσαν για μέρες ημιστοχαστικά! Τι είναι αυτά; Θα μας καραφλιάσει ο Δμρχς, λίγο πριν (λίγο πριν;) την κάθοδό του από το βάθρο της Δημαρχειοσύνης του.
Στα σεμινάρια δήλωσαν συμμετοχή ως σύνεδροι ή παρατηρητές Πανεπιστημιακές σχολές του εξωτερικού, το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας δια του κυρίου προέδρου του, ο οποίος και θ’ αναλύσει για την περίσταση το σύγγραμμά του: «Ο άνθρωπος εναντίον ανθρώπου…η δύναμη της βλακείας και του κωμικού, η αερολογία και οι μικροπωλητές της αλήθειας» που εκδόθηκε με επιμέλεια της κ. Ιων. Μπνδκ., εκδ. Γκούντεμπεργκ. Συνίστατε θερμώς στον κ. Δμρχν για τις θερινές, ειδικές αναγνώσεις του. Οι Ακαδημίες ενηλίκων και παίδων ποδοσφαίρου Αργίλου και Γκοτζαματλή· το Κέντρο Ερευνών της λαϊκής αγοράς «Αριστοτέλης», η των φελλών σοφιστική σχολή του Φανού Σκ’ρκας και το παράρτημα της Ελληνικής, Λαογραφικής, Εταιρείας στην Κοζάνη «Μπουντανάθκα». Μαζί τους η Ψυχότροπος Εταιρεία Μελέτης και διάδοσης των αμελέτητων εισέτι ζητημάτων κι αινιγμάτων της αρχαιοσύνης ημών (κι όχι της αρχιεροσύνης υμών, μη μπλέξουμε τα μπούτια μας με ράσα) που φέρει την περιφραστική επωνυμία «Ξυσ’ τ’ αγγεία σ’ με ρίπερ» (αντικατέστησε τον «κασμά». Η Εύξεινος Λέσχη Κοζάνης διότι η εις –ιδης- κατάληξη των ονομάτων των φιλοσόφων τους εντάσσει αυτοδικαίως στις μορφωτικές επικράτειες του Κότσαρη και της Σερενίτσας. Τέλος θα παρίσταται αντιπροσωπεία του ευαγούς Θεραπευτηρίου Σπινάρη με όργανα αμέσου διαγνώσεως και δύο οχήματα δια τα τυχόν περαιτέρω. Φιλόλογοι και άλλα νωθρά πνευματικά όντα, δεν θα τολμήσουν να προσεγγίσουν τα σεμινάρια λόγο του εξ ορισμού χαμηλού I.Q. που διαθέτουν. Μην γίνουν και ρεζίλι.
Η αμφίεση των συνέδρων θα είναι η 8Α, όπου Α = αρχαία σκελέα, χιτών, περικνημίς, σανδάλι, περικεφαλαία μετά λοφίου.
Χώρος, το λαχανί Κοβεντάρειον, αίθουσα που ως αδιέξοδη για τους μεσαίους κατοίκους της, σε ποντοπόρον, λίγο πριν το ναυάγιο, το φέρνει. Ολων τα ακόντια θα είναι παρκαρισμένα έξω από την πόρτα επί της οδού Χ. Μούκα 1.
-Τι έχουμε να μάθουμε και μάλιστα χωρίς να πάθουμε...

***
Στον αντίποδα της ξανθής Λασσανειάδος έρχεται σφήνα η καστανή Αντιστασιάδα, με ορμητήριον το Μουσείο Αντιστάσεως Κοζάνης και Πάσης Ελλάδος, στον αύλειο χώρο του οποίου δεσπόζει το Βρομόδεντρον με την ερμαφρόδιτη φύση του επί του κορμού. Εκεί στην «Εστία Αντιστάσεως» κατά το ομότιτλο διήγημα του και αντιστασιακού συγγραφέα, Γεράσιμου Γρηγόρη, διοργανώνονται σωφρονιστικά σεμινάρια τοπικής ιστορίας. Τι σοφίζονται οι άνθρωποι για να βρίσκονται μόνιμα στην κορυφή των δημοτικών τηλεκυμάτων. Μέχρι που νοσφίζονται την ιστορία, της οποίας τεντώνουν τη βρακοζώνα της έως διαρρήξεως. Οπως, άρον άρον κουβαλούν τους σεβάσμιους γεγηρακότες πολίτες στα εκλογικά τμήματα για να ψηφίσουν, οι δυστυχείς, τα ωραία μας κόμματα, ούτω πως φέρουν κι αυτοί τους γέροντες της εποχής του Αλβανικού πολέμου για να τους βραβεύσουν -τιμές και βραβεύσεις που κατήντησαν πληγή- στην αυλή τους, γιατί, λέει επιβίωσαν του πολέμου, πολέμησαν, επέζησαν και μόνον. Γιατί άραγε; Επειδή είχαν γερό κόκαλο, άρα ήταν και γενναία παιδιά, όπως ο «Χαμένος Ανθυπολοχαγός της Αλβανίας» του Οδ. Ελύτη, που όντως «Ηταν γενναίο παιδί». Ομιλητές, οι απαραίτητοι ύποπτοι παντός καιρού οι οποίοι σέρνονται εκόντες άκοντες, αιχμάλωτοι λες της ΟΠΛΑ, στην αυλή των θυμάτων, («Επέσατε θύματα αδέλφια...» κι εσείς κ.λπ.) και η παραπάνω αναφερθείσα Ψ. Εταιρεία. Ακροατές οι μονίμως ανύποπτοι μεταξύ τους δε κάποιοι δυσκοίλιοι διαρκώς και σ’ όλα, καχύποπτοι.
Ετσι το άρμα του θερινού πολιτισμού των γραμμάτων της πόλεως (αχ, η ψυχή μας δηλαδή) θα οδηγείται από δύο άτια (άλογα δηλαδή) καθαρόαιμα, εντελώς κοζανίτικα χωρίς ίχνος χωρικίλας μέσα τους, ένα ξανθό κι ένα καστανό, με ηνίοχον τον κ. Παντεπόπτη Τσαλαπετηνό των «Ορνίθων». Οπως δηλαδή άγεται και φέρεται η ψυχή κατά τον Πλάτωνα στο «Φαίδρο» (ζητήματα που δεν κατέχω βέβαια όσο οι φιλέταιροι της Ψυχοτρόπου)· γνωρίζω μόνον ό,τι μου βγάζει το google.gr αυτός ο μέγας τυφλοσύρτης των κολυβογνώσεών μας.
- Αυτά κι ο θεός βοηθός.

*Γοργίδας Λυσανίου είναι το φιλολογικό ψευδώνυμον του Γεωργίου Λασσάνη με το οποίο αυτός δημοσίευσε κάποια από τα έργα του στην ξένην λίγο πριν γίνει θερινός διασκεδαστικός και επιστημονικός θεσμός στην πόλη του.

Σημείωση
1. Βιβλιογραφία για τις περί ημιμάθειας σπουδές: Γιάννη Παμπούκη «Ημιμαθείας εγκώμιον» εκδ. Κριτική.

Δια την αντιγραφήν

Β.Π.Καραγιάννης

Ταξίδι μέσα σε δύο νύχτες και μια μέρα

Νόστοι μεσήλικος

Κάθε που γυρίζω στη μικρή πατρίδα
πληθαίνουν τα άγνωστα πρόσωπα
οι σκιές στους δρόμους
τα σπίτια που μπάζουν νερά της βροχής
τα μνημόσυνα του Σαββάτου

Κάθε που επιστρέφω στη μικρή πατρίδα
όλο και πιο λίγο φθείρεται η παλάμη μου
από θερμές χειραψίες

Θαν. Μαρκόπουλος

Κοζάνη-Αθήνα με των 21+45, Λεωφορείον ο τρόπος. Ξημερώματα στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ. Αναζητήσεις μέσω του ελληνικού γαλανού ίντερνετ. Γενέθλιον Ιωάννου Προδρόμου στην εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στην πλατεία. Τα Σα εκ των Σων. Μια εντελώς πιστή χαμαί δε σηκώνεται σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας. Κάτι θα περιμένει κι αυτή με το τρόπο της, όπως και όλοι μας που περιφερόμαστε σαρκία ευτραφή ορισμένως και ψυχές ευπαθείς κανονικά, στους χώρους αυτής της ένθεης ου-τοπιας. Στο Γιου Του ανάκληση αγαπημένων τραγουδιών για την προετοιμασία της συγκίνησης. Νίνο Ρότα «Ρωμαίος και Ιουλιέται, Ο Νονός του, Κατσιμιχαίων το «Γέλα ζωή μου..», «Κράτησα τη ζωή μου» από το Επιφάνια του Μ. Θδρκ., Μ. Φαραντούρη το «Χαλάλι» (τίνος είναι;) «Το πέλαγος είναι βαθύ» με τον Στ. Κζντζδ., "Θεσσαλονίκη" Θ. Μικρούτσικου Ν.Καββαδία κι ο «Αύγουστος» της Δ. και του Δ. σε νέα εκτέλεση, έτοιμο μαζί με καμιά δεκαριά άλλα για το σιντί που ετοιμάζουν με το Φλππ. Πλτσκ., το οποίον οσονούπω θα κυκλοφορήσει. Περί την 11ην στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημαρχείου Γλυφάδας. Μικρά τελετή. Φορώ συνεχώς τα γυαλιά ηλίου... Κρασί της Αλυπίας ακολούθησε στην πρώτη εύχαρι οικογενειακή τράπεζα. Ενώ στη Βουλιαγμένη άνωθεν του κύματος, δίπλα από τον «Αστέρα» της (σιγά μην είμασταν σ’ αυτόν που συχνάζει η πλουτοκρατία και η διαπλοκή, όπως και η ασημαντοκρατία που λυμαίνεται την πολιτική) το κρασί ήταν Σαντορίνης. Στα πόδια μας κολυμπούν αλλοδαπά, νεαρά κορμιά, εντελώς μαυρισμένα. Ενα ημεδαπό όμως κορμί ξεχωρίζει και το παρατηρώ δι ολίγον, φέρει δε ακριβώς άνωθεν της ζώνης του μαγιό στο ελαφρώς κοίλωμα της μέσης χώρας, ζωγραφισμένη μια γοργόνα ή κάτι τέτοιο!
..................

Από το βιβλιοπωλείο της Εστίας τη «Νέα Εστία» του 1953 ερειπωμένη αλλά αφιερωμένη στο «Συμβολισμό»

ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ

Των ανθρώπων ο αχός και των πραγμάτων,
σαν κύμα που ξεπνέει, έχουν σωπάσει.
-Τους πάγκαλους σκοπούς σου, που προδίνεις,
λογάριασε, αν το δύνεσαι, καρδιά μου!

Δέσμες από τριαντάφυλλα σπασμένες
μυρώνουν τις περίλυπες τις αύρες.
-Μέτρησε τις ορμές σου, που έχουν στέρξει,
τις πτήσεις σου, που εκλείσαν τις φτερούγες.

Μα ο γλυκός ουρανός θερινής νύχτα
της πολιτείας ευλογάει τον ύπνο·
ας πάμε όπου βολεί και δίχως μίσος!

Μιας που η ζωή είναι ασήμαντη κι ανάξια,
κατάντικρυ ας καπνίσω στη σελήνη
την πίπα μου την αγριοκερασένια !
JEAN MOREAS

και «Στα τυφλά» του Κλ. Μάγκρις, που μόλις είχε τοποθετήσει στα ράφια η κ.Μ. Στο παγκάκι του κηπαρίου, πίσω από Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, τα ξεφυλλίζω στην αρπαχτή ενώ φυσάει μια αύρα ξηράς που δροσίζει. Απέναντί μια κομπανία αλλοδαπών, μουσικών ξεκουράζεται. Στο Πνευμ. Κέντρο προσέρχονται λίγοι λίγοι, όσοι παίρνουν μέρος στους πολιτικούς γάμους που συνάπτονται εκείνη την ώρα στις αίθουσές του. Οι μουσικοί, ακορντεόν και ντέφια, περιμένουν πως κάποιο ζευγάρι θα τους ζητήσει να παίξουν κάτι για το δικό τους συμβάν τους που τους επισυμβαίνει νομικά. Φεύγω προς το Κηφισό δι’ αναχώρησιν και διαπιστώνω ότι έχασα τα γυαλιά ηλίου. Πού τα ξέχασα; Γυρίζω σύννους, προσπερνώ τον ακόμα πιό σύννου Κ. Παλαμά, στην αγαλματική του διάσταση στον κήπο και πίσω στο παγκάκι. Ενας ημιμέλαμψος ακορδεονίστας μου έκανε σήμα που έχει σχέση με γυαλιά και μάτια. Φωνάζει έναν άλλον που παίζει για την πάρτι του, ο οποίος τα έχει· έρχεται ακορδεονίζοντας και μου τα παραδίδει γελαστός, λαμβάνων το φιλοδώρημα όχι της τέχνης του αλλά της εντιμότητας τους, ότι αυτοί είναι οι πρόσφυγες κ.λπ. κατηγορίες για τους οποίους η εξουσία ετοιμάζει την δίωξη και η κοινωνία μας το διωγμό τους. Εγώ αν ήμουν εκεί στη θέση τους, ως Ελλην νεοελληνικός που είμαι, θα τα απαλλοτρίωνα δια τα εμαυτού μάτια). Τώρα όμως έχω ιδίαν άποψιν περί των όσων ακούω μ’ αυτί ελαφρώς και μόνον κουφού.
«Πόσο καιρό έχεις ν’ ακούσεις ακορντεόν;» αναρωτιέται συνεχώς ο Μ. Ανγνστκς.
- Από χτες τ’ απόγευμα. Νιώθω πλέον εντελώς ανάλαφρα από την πηχτή συγκίνηση της ημέρας.
Πέφτει η δεύτερη νύχτα ταξιδιού. Ο Λυκαβηττός μπροστά και ο Υμηττός παραπίσω ερυθριούν μουντά. Αναχώρηση οικείων τμημάτων. Εν τω μεταξύ με ειδοποιούν πως το φεγγάρι είναι δύο ημερών.
Λεπίδι δηλαδή κανονικό ή μήπως σα νύχι
- Εδώ πάνω έβρεξε δυνατά μετά χαλάζης
Εγώ να ονειρεύομαι πως κάτι θα τύχει.
Κι αν όχι, τότε αγία ρουτίνα μην αλλάζεις.

24 Ιουνίου τώρα

Φωτιές του Αϊ-Γιάννη

Η μοίρα μας, χυμένο μολύβι, δεν μπορεί ν' αλλάξει
δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
Έχυσαν το μολύβι μέσα στο νερό κάτω από τ' αστέρια κι ας ανάβουν οι φωτιές.

Αν μείνεις γυμνή μπροστά στον καθρέφτη τα μεσάνυχτα βλέπεις
βλέπεις τον άνθρωπο να περνά στο βάθος του καθρέφτη
τον άνθρωπο μέσα στη μοίρα σου που κυβερνά το κορμί σου,
μέσα στη μοναξιά και στη σιωπή τον άνθρωπο
της μοναξιάς και της σιωπής
κι ας ανάβουν οι φωτιές.

Την ώρα που τέλειωσε η μέρα και δεν άρχισε η άλλη
την ώρα που κόπηκε ο καιρός
εκείνον που από τώρα και πριν από την αρχή κυβερνούσε το κορμί σου
πρέπει να τον εύρεις
πρέπει να τον ζητήσεις για να τον εύρει τουλάχιστο
κάποιος άλλος, όταν θα 'χεις πεθάνει.

Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις φλόγες μέσα στη ζεστή νύχτα (Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε)
και ρίχνουν αλάτι μέσα στις φλόγες για να πλαταγίζουν (Πόσο παράξενα μας κοιτάζουν ξαφνικά τα σπίτια, τα χωνευτήρια των ανθρώπων, σαν τα χαϊδέψει κάποια ανταύγεια).

Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο
το βράδυ που έπεσε η γαλήνη
άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής
μέσα στο κορμί σου
τη νύχτα εκείνη του Άι-Γιάννη
όταν έσβησαν όλες οι φωτιές
και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ' αστέρια.

Λονδίνο, Ιούλιος 1932

Γ. Σεφέρης

“Και είπα να συγκινηθώ κάπως…”

Είδα την παραπάνω φωτογραφία στον ηλεκτρονικό κόμβο του Kozan. gr ένθα ο εξαίρετος φωτογράφος κ. Χρήστος Λαμπριανίδης δημοσιεύει κατά καιρούς τα φωτογραφικά του σχόλια. Ο τίτλος της είναι “Η θέα της Κοζάνης από τον Αη-Λια” και η φωτογραφία ύστερα από την ψηφιακή επεξεργασία θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Και τι άλλο να κάνω εμνήσθην ημερών αρχαίων.
Ηγουν
Στο πρώτο μου βιβλίο με διηγήματα και τίτλο: “Περιπλάνηση ένδον” στο τελευταίο κείμενο της συλλογής “Ο Οδυσσέας, οι Οδύσσειες και η διάβαση στο Λέοντα” έγραφα (τι ματαιόδοξος κι εγωιστικός ενικός, αλλά και πως να το πω πιο σεμνά και ταπεινά;)

…Εκείνο το απόβραδο που κατέβαινες τον Αη’ Λια τρέχοντας γιατί οι κεραυνοί έπεφταν κοντά σου, με θλίψη και κρυφό φθόνο προσπέρασες το αγκαλιασμένο ζευγάρι, στο παγκάκι, κοντά στην κορυφή, απ’ όπου παρακολουθούσε ουδέτερα κι άφοβα την καταιγίδα, ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου. Ηταν μια εικόνα από κείνες που συναντάς συνεχώς στις χιλιόστιχες και παραπάνω ραψωδίες και σου μένουν.

“Η αιωνιότητα
Είναι η επίμονη ερωτική ανταύγεια του σώματός σας”

Τέλειωνε δε το διήγημα με στίχους και πάλι του Rene Char

«Ας αφήσουμε τα θαύματα στη μνήμη που συνδράμει
Ατάραχη
Ας αφήσουμε να διαπεράσουν το κόσκινο της σκόνης τα
σώματα που μας συνεπήραν…»

Σημ. Το παγκάκι της φωτογραφίας είναι το αυτό του διηγήματος και οι βόλτες στον Αη-Λια γινόταν με τον αλήστου μνήμης ( αλήστου όπως το ερμήνευε ο επίσκοπος , επίσης αλήστου μνήμης, Διονύσιος Ψαριανός), Χρ. Μπέσα.

Ηθική κάθοδος αναρτήσεως

"Εμπρός στο δρόμο που κάπως χάραξε ο Μανώλης..."
Ανάκληση, ηθική, της πρακάτω αναρτήσεως περί "Φυγο-πόνου" ότι εγένετο ανάκληση της παραίτησης του περι ου το άρθρο, το οποίο, όμως, από μόνο του έχει την αξία του (για αυτό και μένει ανηρτημένον) ενώ η πράξη από μόνη της έχει την ηθική και πολιτική απαξία
Αμήν.

Φυγό-πονος

Το ψυχόδραμα των παραιτήσεων

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Tην πολιτική εβδομάδα σφραγίζει η εξαγγελθείσα παραίτηση του Αλέκου Αλαβάνου από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και από το βουλευτικό αξίωμα. Ο πράος και στοχαστικός, μα και δυναμικός και έτοιμος για υπερβάσεις, Κυκλαδίτης πολιτικός αιφνιδίασε. Μας ξάφνιασε. Οπως ξάφνιαζε παλιότερα με τις θέσεις του υπέρ της συλλογικής ηγεσίας, με την αποχώρηση από την ηγεσία του Συνασπισμού, με την προώθηση του νεαρού και άπειρου Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι του κόμματος, με την μόλις υποκρυπτόμενη αντι-ηγεμονική του στάση. Ξάφνιαζε με τα ποιήματα που στόλιζαν συχνά τις πολιτικές του ομιλίες, με το σθένος και τον αέρα υπεροχής που αντιμετώπιζε τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, με το σθένος που υπερασπιζόταν τα νέα κοινωνικά υποκείμενα, με την ηρεμία και την καταλαγή που άκουσε την πάνδημη οργή των νέων του Δεκέμβρη.

Στο τέλος του 2007, είχα περιγράψει τον Αλέκο Αλαβάνο ως πολιτικό πρόσωπο της χρονιάς. Το κόμμα του τα είχε πάει αρκετά καλά στις εκλογές, είχε ξεκολλήσει από τον ρόγχο του 3%, είχε κερδίσει και πάλι, μετά πολύ καιρό, τον αέρα των μαζικών χώρων και της νεολαίας, διαμόρφωνε ένα αριστερό προφίλ αρκετά ελκυστικό για τις νεότερες γενιές. Ο ίδιος ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Αριστεράς, είχε διασκεδάσει προσώρας τη φαγωμάρα των τάσεων, έστεκε υπεράνω της ετικέτας «Αριστερό Ρεύμα», είχε κερδίσει με ρίσκο και αποκοτιά τη βουλευτική έδρα στο Ηράκλειο. Και τότε, στο ζενίθ του, με όλα τα χαρτιά του ανοιχτά, αιφνιδίασε και πάλι: αποχώρησε από την ηγεσία, προκρίνοντας για πρόεδρο τον «μικρό», προκρίνοντας αλλαγή προσώπων και αλλαγή ατζέντας.

Η παραίτηση του 2007 περιγράφτηκε ως ευφυής τακτική κίνηση, με στρατηγικό βάθος, αφενός· αλλά και ως ιδιοσυγκρασιακή συμπεριφορά ενός ανθρώπου βαθύτατα πολιτικού, που παίζει ζάρια με την Ιστορία. Τολμά, ρισκάρει· κι αν βγει. Προχθές, είπε μέσες-άκρες ότι δεν του βγήκε... Οτι δεν ξέρει αν μετάνιωσε. Κατόπιν, κάλεσε τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τους ζήτησε να παραιτηθεί από την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας και του μετωπικού μορφώματος. Σοκαρισμένοι, φαντάζομαι, οι συνιστώντες, του είπαν, όχι, δεν δεχόμαστε την παραίτηση. Το ψυχόδραμα συνεχίζεται τη Δευτέρα.

Ο 59χρονος Αλέκος Αλαβάνος, γόνος παλαιάς πολιτικής οικογενείας της Τήνου, εκπρόσωπος της αντιδικτατορικής γενιάς, από παιδί στο ΚΚΕ, ευρωβουλευτής επί 23 χρόνια (ίσως ο εμπειρότερος Ελληνας της Ευρωβουλής), είναι βετεράνος της πολιτικής. Κανείς πολιτικός αρχηγός σήμερα δεν διαθέτει την αγωνιστική και επιτελική πείρα του, σφυρηλατημένη μάλιστα μέσα σε κορυφαίες στιγμές της μεταπολιτευτικής ελληνικής Ιστορίας, και κανείς δεν γνωρίζει τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης εκ τω έσω, όπως αυτός, ο αρχικά ευρωαρνητής κουκουές που σταδιακά μεταμορφώθηκε σε αριστερό ευρωσκεπτικιστή και ευρωπαϊστή.

Στο πρόσωπο του Αλαβάνου, η Αριστερά, το κομβικό 2004, βρήκε τον ιδανικό ηγέτη: αναγνωρίσιμο, δημοφιλή και αποδεκτό στα μη αριστερά ακροατήρια, με αριστερές περγαμηνές εντούτοις, με ευρωπαϊκή εμπειρία και παιδεία, ανοιχτό στους νέους και τα νέα ρεύματα. Και παρ’ όλη την καταγωγή του από το παλαιολιθικό ΚΚΕ, έτοιμο να οδηγήσει τη Νέα Αριστερά στο δύσκολο νέο περιβάλλον, χωρίς αγκυλώσεις. Το έκανε. Οδήγησε την Αριστερά σε σκολιές ατραπούς, σε αυτοϋπερβάσεις, σε δύσκολες ερμηνείες, σε καιροσκοπικές περιπέτειες, σε κυνήγι του Zeitgeist. Εως σήμερα.

Είπαμε πριν για ιδιοσυγκρασιακή συμπεριφορά. Πράγματι, η σχέση του με την εξουσία είναι ιδιοσυγκρασιακή, δεν ταιριάζει με τα στερεότυπα που έχουμε για τους ηγέτες, δεξιούς και αριστερούς, οι οποίοι συνήθως γαντζώνονται στην εξουσία, τρέφονται απ’ αυτήν, δεν ξέρουν πότε να αποχωρήσουν, συχνότατα ξεχνούν την ίδια την ουσία της πολιτικής, την πολιτική πράξη, την ιστορική ευθύνη, την προσωπική ακεραιότητα, την υστεροφημία. Ολα χάριν της εξουσίας. Ο ΑΑ στέκεται αμφίθυμος απέναντι στην εξουσία· σαν αριστερός ουτοπιστής περισσότερο, παρά σαν πραγματιστής διαχειριστής. Αυτό είναι αρετή μα και αδυναμία.

Παρόμοια αμφιθυμία διατρέχει τη σχέση του με το πολιτικό του τέκνο Αλέξη Τσίπρα: χειραφέτηση αφενός, πατερναλισμός αφετέρου. Η υπέρβαση φρενάρεται από τον πραγματισμό.

Μα αυτή η αμφιθυμία σφραγίζει την Αριστερά σήμερα: ανάμεσα στην υπέρβαση, στο ουτοπικό πρόταγμα, την ανάδειξη της κοινωνίας των στριμωγμένων και των αποκλειομένων· και στον πραγματισμό της πρότασης εξουσίας, στην πρόθεση διακυβέρνησης. Αυτή η αμφιθυμία, αυτό το ψυχόδραμα, το acting out περιέχονται όλα μες στην παραίτηση Αλαβάνου. Και η ιστορική ευθύνη ενώπιον της διηνεκούς Αριστεράς.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21/6/2009

Με το μαλακότερο νεοέλληνες...

Ιδού τι άλλο γνωστοποιεί ο κ. Αντώνης Σαμαράς: «Το υπέρτατο μνημείο του αρχαίου κλασικού πολιτισμού αποκτά το δικό του Μουσείο – επιτέλους! Σε δύσκολους καιρούς, οι άνθρωποι αναζητούν σύμβολα να κρατηθούν. Και η έναρξη λειτουργίας του Μουσείου Ακρόπολης είναι ένα τέτοιο σύμβολο στους σημερινούς δύσκολους καιρούς. Ενα πολιτισμικό σύμβολο που συνοψίζει ταυτόχρονα την Αισθητική του Λόγου» κ.τ.λ., κ.τ.λ.

Μήπως χάσαμε τα μέτρα και τα σταθμά; Μήπως διογκώνουμε την αξία ενός κτίσματος για να φανούμε μέγιστοι εμείς, που απλώς έτυχε να είμαστε οι εγκαινιστές, δίχως να έχουμε καμιά σπουδαία συμβολή έως την επικοινωνιακώς αποδοτική στιγμή της κορδέλας; Ας προσπαθήσουμε να ξανασκεφτούμε τα πράγματα, απεγκλωβισμένοι, όσο είναι δυνατόν, από τη γοητεία των κεφαλαίων, που αναλαμβάνουν να διαλαλήσουν ότι εδώ μιλάμε για βαρυσήμαντα πράγματα. Αν η έναρξη λειτουργίας ενός Μουσείου, η αναγκαιότητα, αλλά και η ποιότητα του οποίου δεν βρίσκει σύμφωνη όλη την αρχαιολογική και εν γένει την επιστημονική κοινότητα, είναι ένα τόσο σπουδαίο σύμβολο, τότε τι είναι ο Παρθενώνας και με ποιες λέξεις θα τιμήσουμε τη δική του αίγλη όταν η αμετροέπειά μας βιάζεται να ξοδέψει σε άλλα εγκώμια αυτές που θα του ταίριαζαν; (Οσον αφορά την επίσης συμβολική Ολυμπία, αφότου η νήπια πρόνοιά μας επέτρεψε να καεί, κάηκε και η πολλή μας όρεξη να της αφιερώνουμε ασυγκράτητο τον στόμφο μας και όχι από την ντροπή παρά από τον φόβο ότι θα σηκωθούν καταπάνω μας οι μαυρισμένες πέτρες του ιερού χώρου).

Παντελής Μπουκάλας Από την "Καθημερινή" της 21/6/2009

Ο φαλλός της ιεράς νήσου Δήλου κι ο φαλλός της ...αγίας Αννης

Τον αξιότιμο κύριο Φαλλό της νυν ακατοίκητης νήσου Δήλου, έναντι της κοσμοπήχτρας Μυκόνου κι απέναντι από τη Σύρο, (σε λίγο θα ‘μαστε και πάλι εκεί) δεν καταφέραμε να τον δούμε εκ του σύνεγγυς ποτέ μας. Οπως και τον όλο αρχαιολογικό της χώρο της ιεράς νήσου. Πρέπει να βρεις πρώτον το προς αυτήν πλεούμενο στην ώρα του, να βρεις ανοιχτό τον αρχαιολογικό χώρο, γιατί πολύ πιθανόν οι εργάτες φύλακες της αρχαιολογίας να απέχουν ολικώς ή μερικώς των νυσταλέων εργασιών τους, και τέλος τέλος να μη σε κουράζει αυτή η αρχαιοτέτοια αναζήτηση με τον εαυτό σου και με τον συνοδευτικό περίγυρο του οποίου αποτελείς επιτελής ή υποτελής του. Ως εκ τούτου μας αρκεί η αίσθηση που έχουμε από τις φωτογραφίες, τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενά του, απ’ αυτό το βίαια περικοπέν λατρευτικό μνημείο του Καρυστίου (περ. 300 π.Χ.). «Στην ανάγλυφη παράσταση της νότιας όψης, βλέπουμε τον «ένδοξο θεό» Διόνυσο, ο οποίος δεν μπορεί να βαδίσει όρθιος απ’ το μεθύσι και υποβαστάζεται από μια μαινάδα. Δίπλα ένας χαρούμενος σάτυρος κηρύττει το μήνυμα της «θεϊκής» μέθης, ανηθικότητας, παραλογισμού και της καταστροφής της υγείας εντελώς αντίθετης με το αθλητικό, υγιεινό και ιατρικό ιδεώδες».
Εδώ, δηλαδή τη φωτογραφία είναι από το βιβλίο «Ο έρωτας στη τέχνη. Οι Ελληνες» του Ζαν Μαρκαντέ από τις εκδόσεις Διαχρονική.
Προς τι όλα αυτά;
Τις προάλλες καθώς ανέβαινα την σκαλοποίητη οδό του ναϋδρίου της αγίας Αννης (περιοχή της ενδόξου Σκ’ρκας) προς εκκλησιασμόν στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος, είχαν ήδη αρχίσει «Οι λειτουργίες της Τετράδης», είδα το παραπάνω φαλλόμορφον περικομμένο κορμό πεύκου στην έναρξη της κλίμακος. Ηταν εκεί ένας πρώην, κάπως γερμένος πεύκος, που φαίνεται ότι τον έκοψαν οι βέβηλοι της γειτονιάς, του ναού, του δήμου ποιός ξέρει και γιατί; Μάλλον θα ενοχλούσε το διπλανό σπίτι που ανεφύει εκεί δίπλα κι έφαγε όλο τον αρχαίο βράχο (πράγμα εκτός συναλλαγής και εκ του νόμου). Τα δέντρα ενοχλούν τα σπίτια ως γνωστόν ως εκ τούτου πρέπει να μην υπάρχουν ή να μην μας γειτονεύουν. Οι λόγοι για τον ευνουχισμό του είναι πολλοί οι εξής δηλαδή: Μας σκιάζει ή οι ρίζες του θα μπουν στα θεμέλια και θα μας ξεθεμελιώσουν το σπίτι ή θα μας γεμίζει φύλλα, εδώ βελόνες. Ο κύριος Οικολόγος Πράσινος δεν το πήρε είδηση (ούτως ή άλλως ως Επιμηθέας λειτουργούσε πάντα η κίνησή του) ότι τον καιρό της περι-κοπής περιέκοπτε οικολογικές σοφίες και ψήφους μάζευε, ιμέιλ δε έστελνε· τι φρίκη μας έχει διαλύσει με τα καθημερινά, έστω κι αδιάβαστα κείμενα του. Οικολογία μη σε ι-μέιλ.

Ανθ' ημών, Γουλιμής!

Φωτογραφικό πορτραίτο του Λουκά Σαμαρά από τον Γιάννη Βανίδη

O Λουκάς Σαμαράς στην Μπιενάλε της Βενετίας και οι Έλληνες πτωχαλαζόνες
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ

Πριν καν συσπαστεί το πρόσωπο της Ωραίας Κοιμωμένης που τη λένε ΠΑΣΟΚ, οι τζιτζιφιόγκοι άρχισαν να διαγκωνίζονται γύρω από τη μαγεμένη κλίνη της - την πνιγμένη στο ξινόχορτο και τα ζιζάνια. Ποιοι; Όλοι αυτοί που πάντα υποκλίνονται στο νικητή, ακόμα κι αν είναι συνταγματάρχης, μαύρη χούντα, δολοφονικό σκυλί. Πρασινίζει η Ελλάδα του οπορτουνισμού, έτσι ακριβώς όπως είχε γίνει γαλάζια όταν φύσαγε ανάποδος αέρας. Στα παράθυρα της τηλεόρασης, οι αθλιότεροι ήδη άλλαξαν παντιέρα. Ανερυθρίαστοι. Αμνήμονες, σαν το γαλάζιο σπινθήρα που υπνωτίζει τα ελληνικά χοιροστάσια που τα λένε μοντέρνα ελληνική οικογένεια - αυτό το άντρο του κυνισμού και της μονόχνοτης ερημιάς. Ψήφιζε εσύ, ρομαντικό αγόρι της αλλαγής! Ψήφιζε για τη Δημοκρατία! Γι' αυτό το αδιάβροχο σύστημα λαϊκής κυριαρχίας που δεν μπάζει από παντού. Κύλα σαν τρελό ψάρι στο σουρωτήρι της λογικής.
Τέλος πάντων, άλλο ήθελα να πω. Για την τυφλότητα των ελληνικών media μπροστά στο μεγαλύτερο ζώντα Έλληνα καλλιτέχνη (μαζί με τον Κουνέλη): τον Λουκά Σαμαρά. Είχα την τύχη να δω τη μεγάλη του έκθεση στην Πινακοθήκη, πριν λίγα χρόνια, και είδα ένα γίγαντα της δημιουργικής φαντασίας, ένα μάγο της παρηγοριάς που είναι η τέχνη. Οι εικόνες του έκτοτε δεν με εγκατέλειψαν: μανιακά εργόχειρα, σαν προσευχές, σαν ξόρκια -κεντήματα πένθους, αυτοπροσωπογραφίες μιας τόσο γυμνής ειλικρίνειας που σε συμφιλιώνει με τα πικρότερα συστατικά της ανθρώπινης φύσης- όλα αυτά μού σχημάτισαν την εικόνα ενός ανθρώπου που πέφτει από έναν ουρανοξύστη για να συντριβεί κι αντί να συντριβεί, πετάει! Ε, λοιπόν, αυτός ο καλλιτέχνης του τεράστιου διαμετρήματος, παγκοσμίως, εκπροσώπησε την Ελλάδα στο σημαντικότερο εικαστικό γεγονός του πλανήτη (την Μπιενάλε της Βενετίας) - ωστόσο, στα ελληνικά μέσα έγιναν ελάχιστα μόνο, αναιμικά, αδαή σχόλια, τσιγκούνικα και υπολογιστικά, για λόγους μιας αζημίωτης μικροπολιτικής.
Αντίθετα, την ίδια στιγμή βλέπω να αφιερώνονται σελίδες επί σελίδων σε πρόσωπα ανυπόστατα και «εικαστικά γεγονότα» bon pour l' Orient. Φαιδρές δημιουργικά περιπτώσεις με άκρες στα πορωμένα media, φίλοι που μοιράζονται τα όνειρα μιας γκλάμορους βιοπάλης στα μπαράκια (ντυμένα από μια τρικυμισμένη burda, λιγάκι), κλαίουσες γλάστρες στις αυλές συλλεκτών και «παραγόντων» (με αυτόματο πότισμα, φτηνό) - κοντολογίς, ένας εσμός μεταξύ εξυπνατζίδικης καλλιτεχνικής μπλόφας και γιάπικων ελιγμών στον τζόγο της σύγχρονης τέχνης: αυτοί παίρνουν το μεγάλο κομμάτι του δημόσιου ενδιαφέροντος, λιγδώνουν το άντερό τους και μετά γίνονται γκουρού της αθηναϊκής σκηνής, τρομάρα τους - τυφλός τυφλόν οδήγαγε, με ορίζοντα την αρπαχτή μιας χορηγίας.
Δεν θα με πείραζε η απάτη -ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία θα ήταν- αν οι συσχετισμοί συμφέροντος δεν «έπλητταν» έτσι τεράστιες περιπτώσεις, όπως ο Σαμαράς. Ανθ' ημών, Γουλιμής! Πάντα τα μέσα αλληθωρίζουν προς τις πεταλουδίτσες της στιγμής, κρατούν όμως (τα σοβαρά) μια στοιχειώδη κλίμακα μεγεθών. Εδώ, σήμερα, οι πρώτοι συμφύρονται με τους δεύτερους σε ένα πρωτοφανές πάρτι παρενδυσίας - εν μέρει λόγω αγραμματοσύνης, εν μέρει λόγω εξωνημένου ήθους. Δεν με ενδιαφέρει να αποκαλύψω τους γελοίους: όλοι τους ξέρουμε, όλοι τους γλεντάμε. Με ενδιαφέρει να θυμίσω ότι ορισμένα πρόσωπα που ταπεινά περνούν δίπλα μας είναι αστέρια από τον τελικό ουρανό της ανθρωπότητας. Και θα ‘πρεπε να παραμερίζουμε όταν περνούν.

Από το LIFO

Περί του «Οδυσσέως» του Τζεϊμς Τζόυς

Δεν είναι τόποι αναψυχής είναι τρόποι ψυχής

Ποτέ να μην αισθάνεσαι ειλικρινά τα ίδια σου τα συναισθήματα, και να υψώνεις το χλομό σου θρίαμβο σε σημείο που να κοιτάζεις αδιάφορα τις ίδιες σου τις φιλοδοξίες, τους πόθους και τις επιθυμίες σου. Να περνάς δίπλα από τις χαρές και τις αγωνίες σου όπως περνάμε δίπλα από κάποιον που δεν μας ενδιαφέρει.Φ.Πεσσόα Το βιβλίο της ανησυχίας τ.Β.

- Οπίσω συνιστώσες του εφήμερου στη μόνη Συνισταμένη της ιστορίας που απόμεινε!

Ενας παλιός, πολύτιμος άνθρωπος ανάμεσα στα παλιά, πολύτιμα βιβλία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης

Γιατί θυμήθηκα τον «Ματρόζο», επικολυρικό, σχολικό ποίημα του Γ. Στρατήγη, τώρα, που εντός κι εκτός του ΣΥΝ και Σύριζα πολλοί συρίζουν αδιάφορα, ανέμελα, υποτιμητικά, πονετικά κ.λπ.
Στην πόρτα του Υπουργείου που πάει ο δίκην ζητιάνου, γέρων παλαίμαχος Μ. να δει τον Κ. Κανάρη υπουργό, τον οποίο είχε σώσει στη ναυμαχία (δε θυμάμαι ποια) κι ο αρχηγός της φρουράς τον διώχνει σκαιά, ως ζήτουλας που δείχνει, αυτός του λέγει:
«Αν οι ζητιάνοι σαν κι εμέ δεν έχυναν το αίμα
οι καπετάνιο σαν κι εσέ δεν θα φορούσαν στέμμα...»
Οι αναλογίες βέβαια είναι πολλές. Ούτε περί ζητιάνων πρόκειται κι ούτε για υπουργούς και καπετάνιους σήμερα. Ομως όσοι καταφέρονται κατά του Λ. Κύρκου για τις κατά καιρούς κρίσεις και τοποθετήσεις του ως προς την πορεία του ΣΥΝ-Σύριζα, όπως και την τελευταία του (αυθαδίασαν οι συνιστώσεις του σύριζα ) [και θέλουν τράβηγμα τ’ αυτιά Σ.Σ.] για το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών –μια ήττα καθαρή αλλά αυτό δεν είναι και προς θάνατον- λέγοντάς του σε τι ποσοστό είχε καθηλωθεί η Ανανεωτική Αριστερά (Α.Α.) τον καιρό που αυτός ηγούνταν αυτής, ας είναι κάπως πιο συγκρατημένοι. Οτι αν εκείνος κι εκείνοι του, τόσα χρόνια δεν κρατούσαν το χώρο της πολιτισμένης αριστεράς (που ήταν και το έδειχνε καθημερινά εκείνη η μητέρα ιδεολογική πατρίδα τους -ας θυμηθούμε τον τρόπο του δημόσια υπάρχειν του Μ. Παπαγιαννάκη), όπως όπως έστω, εν ζωή, οι σημερινοί ψιλοί της κύριοι και ορισμένως ευημερούντες επί της πολιτικής και κομματικής διαδικασίας, δεν θα είχαν γη για να πατήσουν και να εφορμήσουν, έστω στο πουθενά της πολιτικής τους ουτοπίας. Αλλά βρήκαν όμως γη, που την διαδέχτηκαν και την καλλιέργησαν, ο καθένας με το στήθος αλλά και το ήθος του.
Οι νίκες όπως κι οι ήττες ή έστω οι μη νίκες, ιδίως αυτές, έχουν ονοματεπώνυμο συντελεστών.

Απ' τις αναγνώσεις της Πεντηκοστής εντός της εκλογικής ανίας

«Μ' άφησες πια. / Οι επισκέψεις σου αραίωσαν / ώς το μηδέν. / Σκοτείνιασαν τα ρήματά σου, / το βλέμμα σου απανθρακωμένο, / το τακερό ώς πριν. / Στρώνω τραπέζι, / τροχίζω το μολύβι / στην πέτρα της αναμονής, / καλό κρασί θερμαίνει το γυαλί, / τέλος παγώνει ορφανό. // Άργησες. / Καν δεν ήρθες. / Μάλλον θα το 'νιωσες πως πια / σε προσκαλεί η πεινασμένη ανάγκη / κι όχι η έφηβη αυτοπεποίθηση / πως όλα λέξεις / και όλα ξαναγίνονται αποξαρχής. / Και στράφηκες αλλού / με τη φαρμακερή παραμυθία σου. / Δεν σου κρατώ κακία. // Έξω απ' το πάθος πια, / όμορφα ηττημένος, / μετρώ τα πράγματα / με τη δικαιοσύνη της παραδοχής. / Έτσι ήταν το γραμμένο / κι έτσι γράφτηκε. / Να μου δοθείς ώς την εξάντληση / των λογισμών μου δέσποινα ανεξάντλητη. // Είμαστε τα ταξίδια που αρνηθήκαμε.»

Από τα "Ρήματα" του Π. Μπουκάλα ποιήματα εκδ. Αγρα

"Είμαστε ανίατα μεσοπολέμος..."

Ακουσα όλη τη λειτουργία της Πεντηκοστής ανήμερα της γιορτής-ποτές δεν μου ξανασυνέβη- και κυρίως τις ευχές που γονυπετείς οι πιστοί ακούνε, ότι η εκκλησία ήταν απέναντι του εκλογικού τμήματος και το μεγάφωνο στη διαπασών τη διαλαλούσε, να την ακούν και οι βοσκοί, η αιτιολογία. Το άγιον Πνεύμα όλη τη μέρα κατέρχονταν στα κεφάλαια τον εκλογέων πολιτών όσων δεν απείχαν και τους φώτιζε κατά πως κάνει στις εκλογές των ιεραρχών. Εις μάτην. Ως ψηφοτέτοιοι «είμαστε ανίατα μεσοπόλεμος» κατά τον Γερ. Λυκιαρδόπουλο. Την επαύριο εορτής του αγίου Πνεύματος ξυπνήσαμε για να διαπιστώσουμε ότι τίποτε δεν είχε αλλάξει. Η φουκαριάρα πολιτική μας πρόσοψη με τους τεχνικούς της αγωνιζόταν να περάσει το μήνυμα πως κάτι επιτέλους μας συνέβη τους πολίτες της. Σιγά το κάτι, τίποτε δεν μας προέκυψε. Η μεγάλη συντριβή του μονοκομματικού αυταρχισμού δεν ήρθε κι ούτε που φάνηκε στον ορίζοντα η διάλυση του αχλίου μας δικομματισμού. Απεναντίας. Συνεχίζουμε καλοί κι ωραίοι επί τα αυτά κι ελαφρώς προς το τρις χειρότερο.
Η μόνη αλήθεια που μας μένει και στην οποία μπορούμε κάπως ν’ αγκυροβολήσουμε είναι η αλήθεια της τέχνης και η παραμύθια της ποίησης. Αντιγράφω του Τάκη Παπατσώνη κομμάτι από το «Μελτέμι» κι αυτό έτσι στη μνήμη του Αλ. Αργυρίου που πριν λίγο ΤΕΘΝΗΚΕ και του οποίου μόλις κυκλοφόρησε μια κριτική μελέτη «Τάκης Παπατσώνης» εκδ. Γαβριηλίδης.

Πεντηκοστή λέγαμε, και καλά καλά
δεν ξέραμε τι σήμαινε. Μια διπλογιορτή μέσα στις άλλες,
που γονατίζει όλος ο κόσμος. Μας ελεεινολογούσαν τα Στοιχιά
για την αγραμματωσύνη μας κι εμείς δεν το νιώθαμε.
«Καθώς ο γέρο-Αγχίσης, σαν είχε πέσει πια η περήφανη η Τροία,
πλέοντας τη Μεσόγειο, άκουγε απ’ τα βουνά του νησιού
κάτι να του σφυράνε οι άνεμοι, κι αρωτά:- Τι λένε;
ακουώ τετ...τετ...και δεν καταλαβαίνω.-Λένε, ΤΕΘΝΗΚΕ,
του αποκρίνεται ο Τιμονιέρης, -θρηνούν, θαρρώ, τον Αδωνη,
που πέθανε, κι έρωτα δεν γεύτηκε». Το ίδιο κι εμείς
δεν ξέραμε, πως κάπου τριγύρω εδώ, κατά την Πεντηκοστή
στέκεται η πιο κρίσιμη Στιγμή στο χρόνο του Συστήματος·
τέτοια εποχή έχει φουντώσει στον τόπο μας ο ήλιος, ξεραθεί
η γης, ανάψει το καλοκαίρι, γλώσσες πύρινες στέλνουν κατακλυσμό
τις σαΐτες της Χάρης, πούχουν διαλέξει την καρδιά μας σημάδι.
Εχουν κατασταλάξει τώρα στον τόπο μας οι βροχές,
τα σύννεφα διπλωθήκανε και, για πόλους μήνες,
έχει έρθει πια θύελλα της φωτιάς, λίβας, που να τον ριπίζει
καμμιά φορά το μελτέμι, συχνά-πυκνά και τούτο ακόμα
καφτό μας φτάνει...»
κ.λπ.

Πληρωμένη (από την ιστορία) καταχώρηση

To ...Αχ των ημερών που ευχαριστήθηκα ή πως ενώ όλοι γελούσανε μ' εμένα χάνομαν κι εγώ στα γέλια

Το κατά Σεφέρη θραύσμα "Ερωτικού λόγου"

Δυο βάρκες αποκλίνουσες εντός του αυτού λιμένος
«ακοίμητα γυρεύονται δεν πίνουν και δεν τρων»
ενώ από κοινού να ταξιδέψουν επιθυμούν ασμένως
«σέρνονται και γυρεύονται στη νύχτα των δεντρών»

Ατιτλος προτομή

Από τους θώρακες, άλογα, ξύλα κ.αλ της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη

Ο ΜΕΓΑΣ ΓΕΩΜΕΤΡΗΣ

Και δεν προβλέπω τίποτα
Δεν προφητεύω εκτός του έρωτα
Ακολουθώ
Και τη βαθιά φωνή του
Μνημονεύω
Αυτός ο Μέγας Γεωμέτρης
Ο υπολογιστής.
Ο κοχλίας
Με τα σπειροειδή ελατήρια
Ο άνεμος
Των εναέριων ταξιδιών
Αυτός αρμονικός
Των λαμπερών χρωμάτων
Δεν προφητεύω εκτός αυτού
Από το μίσχο του εξαρτιέμαι
Και προς ανατολάς προσεύχομαι
Προσεύχομαι
Και τον ανθεκτικό μου ύπερο
Ευλογώ

Νάσας Παταπίου
ποιήματα
Το φωνήεν σώμα εκδ. Καστανιώτης