Ακουσα όλη τη λειτουργία της Πεντηκοστής ανήμερα της γιορτής-ποτές δεν μου ξανασυνέβη- και κυρίως τις ευχές που γονυπετείς οι πιστοί ακούνε, ότι η εκκλησία ήταν απέναντι του εκλογικού τμήματος και το μεγάφωνο στη διαπασών τη διαλαλούσε, να την ακούν και οι βοσκοί, η αιτιολογία. Το άγιον Πνεύμα όλη τη μέρα κατέρχονταν στα κεφάλαια τον εκλογέων πολιτών όσων δεν απείχαν και τους φώτιζε κατά πως κάνει στις εκλογές των ιεραρχών. Εις μάτην. Ως ψηφοτέτοιοι «είμαστε ανίατα μεσοπόλεμος» κατά τον Γερ. Λυκιαρδόπουλο. Την επαύριο εορτής του αγίου Πνεύματος ξυπνήσαμε για να διαπιστώσουμε ότι τίποτε δεν είχε αλλάξει. Η φουκαριάρα πολιτική μας πρόσοψη με τους τεχνικούς της αγωνιζόταν να περάσει το μήνυμα πως κάτι επιτέλους μας συνέβη τους πολίτες της. Σιγά το κάτι, τίποτε δεν μας προέκυψε. Η μεγάλη συντριβή του μονοκομματικού αυταρχισμού δεν ήρθε κι ούτε που φάνηκε στον ορίζοντα η διάλυση του αχλίου μας δικομματισμού. Απεναντίας. Συνεχίζουμε καλοί κι ωραίοι επί τα αυτά κι ελαφρώς προς το τρις χειρότερο.
Η μόνη αλήθεια που μας μένει και στην οποία μπορούμε κάπως ν’ αγκυροβολήσουμε είναι η αλήθεια της τέχνης και η παραμύθια της ποίησης. Αντιγράφω του Τάκη Παπατσώνη κομμάτι από το «Μελτέμι» κι αυτό έτσι στη μνήμη του Αλ. Αργυρίου που πριν λίγο ΤΕΘΝΗΚΕ και του οποίου μόλις κυκλοφόρησε μια κριτική μελέτη «Τάκης Παπατσώνης» εκδ. Γαβριηλίδης.
Πεντηκοστή λέγαμε, και καλά καλά
δεν ξέραμε τι σήμαινε. Μια διπλογιορτή μέσα στις άλλες,
που γονατίζει όλος ο κόσμος. Μας ελεεινολογούσαν τα Στοιχιά
για την αγραμματωσύνη μας κι εμείς δεν το νιώθαμε.
«Καθώς ο γέρο-Αγχίσης, σαν είχε πέσει πια η περήφανη η Τροία,
πλέοντας τη Μεσόγειο, άκουγε απ’ τα βουνά του νησιού
κάτι να του σφυράνε οι άνεμοι, κι αρωτά:- Τι λένε;
ακουώ τετ...τετ...και δεν καταλαβαίνω.-Λένε, ΤΕΘΝΗΚΕ,
του αποκρίνεται ο Τιμονιέρης, -θρηνούν, θαρρώ, τον Αδωνη,
που πέθανε, κι έρωτα δεν γεύτηκε». Το ίδιο κι εμείς
δεν ξέραμε, πως κάπου τριγύρω εδώ, κατά την Πεντηκοστή
στέκεται η πιο κρίσιμη Στιγμή στο χρόνο του Συστήματος·
τέτοια εποχή έχει φουντώσει στον τόπο μας ο ήλιος, ξεραθεί
η γης, ανάψει το καλοκαίρι, γλώσσες πύρινες στέλνουν κατακλυσμό
τις σαΐτες της Χάρης, πούχουν διαλέξει την καρδιά μας σημάδι.
Εχουν κατασταλάξει τώρα στον τόπο μας οι βροχές,
τα σύννεφα διπλωθήκανε και, για πόλους μήνες,
έχει έρθει πια θύελλα της φωτιάς, λίβας, που να τον ριπίζει
καμμιά φορά το μελτέμι, συχνά-πυκνά και τούτο ακόμα
καφτό μας φτάνει...»
κ.λπ.
Aγαπητέ Β. γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στο λαμπρό του βιβλίο ''Τετέλεσται'': Θα έλεγε κανείς πως ο θάνατος των ιδεολογιών-αυτών των αλεξικέραυνων της ανθρώπινης επιθετικότητας, που την διοχέτευαν σε ό,τι εκείνες όριζαν σαν αλλότριο και εχθρικό-έδωσε επιτέλους στον άνθρωπο τη δυνατότητα να στρέφει τη βία του εκεί όπου φαίνεται οτι την απολαμβάνει περισσότερο: εναντίον του άμεσου περιβάλλοντός του, εναντίον του ίδιου του εαυτού. Η αυτοκαταστροφή είναι το βαθύτερο, το ηδονικότερο κίνητρο της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι και για να προσγειωθούμε τώρα στη αποσαθρωμένη Ελλάδα που ζούμε, διαπιστώνουμε πως τα δύο ψευδοιδεολογήματα, του σοσιαλισμού (χα χα χα !!!) και του νεοφιλελευθερισμού (ξανά χα χα χα !!!) τι κάνουν ; Παρέχουν στους ανθρώπους χωρίς μυαλό τη δυνατότητα να ζούν με δανεικό μυαλό παραδίδοντάς του ένα pret a porter ιδεολογικό φορτίο (που έλεγε και ο σπουδαίος έλληνας Βασίλης Ραφαηλίδης) με το οποίο πορεύεται στη ζωή με παρωπίδες. Τι μας μένει λοιπόν ; ''...η αλήθεια της τέχνης και η παραμυθία της ποίησης'' όπως λες. Εγώ θα συμπλήρωνα και η γοητεία (της τέχνης και της ποίησης) όπως λεει και ο Ζαν Μποτριγιάρ στη ''Γοητεία'' μτφ. Γ.Εμίρης εκδ.Θεωρία : Γοητεία είναι αυτό που δε λέγεται, αυτό που δε φαίνεται, αυτό που υπονοείται, αυτό που υπανίσσεται χωρίς να θέλεις να υπαινιχθείς τίποτε.