Επιτάφιος τρόπος...

Οι "αλάδωτοι" της Μ.Τετραδης

Πάλι με την μεγαλοβδομαδιάτικη άνοιξη/ με το Θ. πήραμε το δρόμο του μοναστηριού/ σ’ εκείνο το αμιαντοφόρο τοπίο ερημιάς./ Η φύση αδιάφορη σε αμαρτίες σ’ εξωθούσε/ - Δεν έχει φέτος ευχέλαιον ελλείψει ιερέως/ Πάρτε λουκούμι, ευλογία.../ Πήραμε./ Μια λυπημένη Παναγιά μας κοιτούσε / μόνοι πελάτες της Μ. Τετράδης,/ αυτή που εβλήθη από γερμανικά πυρά και διεσώθη/ από αντάρτες του ΕΛΑΣ παρακαλώ./ Σύννοες ως μαθητευόμενοι μάγοι/ δι άλλης οδού αναχωρήσαμε./ Κάτι στυφό στον ουρανίσκο στάθηκε/ ότι αλάδωτοι τη βγάλαμε εφέτος.../

Απόγευμα στη Θεσσαλονίκη

Μ. Τρίτη απόγευμα λιγοστό στη Θεσσαλονίκη/ μετά από χρόνια τι;/ «...Και τι δεν θα ΄δινα να θυμηθώ/ που μου 'χες πει πως μ αγαπούσες/ κι εγώ δεν είχα κλείσει μάτι ως το πρωί/ έτσι κατάπληκτος κι ευτυχισμένος» (Χ. Λ. Μπόρχες)/ Θάλασσα κυματούσα ταξιδεύεις κι εσύ πλάι της/ Ποιον θες να συναντήσεις τώρα / μετά από καιρό δίχως του;/ Απρόσωπες περιπλανήσεις δρόμοι πλατείες/ Λιμάνι, το καφενείο στο μουσείο φωτογραφίας/ κλειστό από χρόνια / Στο βιβλιοπωλείο το βιβλίο σου σε μια γωνιά/ (26 Απριλίου όμως στη Θεσσαλονίκη εμφάνιση του)/ Κι έν πλοίον ομηρικόν ταξιδεύον με αίθριον καιρόν/ Λευκοπύργος - Περαία στον ωραίον ΘερμαΪκόν .../

Μικρός Σερίφης

Επήγα στην ιστορική (1680) βιβλιοθήκη της πόλεως/ την οποία «Κοβεντάρειο (=ήγουν αγελαδάρειο σλαβιστί)/ ονομάζουν οι αδαείς κι ανιστόρητοι χρόνια τώρα. / Μια έκθεση «κόμιξ» και παιδικών εντύπων εφημέρευε/ και ήθελα να βρω τον «Μικρό Σερίφη» δεκαετίας του ‘60/ ότι απ’ αυτόν ξεκίνησα τον πολύπαθο αναγνωστικό μου βίο/ Ηύρα το τχ. 268 «Τσακάλια στο λόφο»/ κι ένιωσα στην ψυχή μου αγαλλίασιν / ωσάν να ξανάπιανα το άλλοτές μου/ ζωντανό στα χέρια μου, γλυκό στο στόμα/ Ο αισθαντικός συλλέκτης και μουσικός/ Σ. Κουκουμπέσης μου το χάρισε και τον ευγνωμονώ/

Τηλέφωνο.

Σκόρπισε (σκρόπσι) το μυαλό μου/ και δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ/ μόνο κατά τσ’ χαραές με πήρε ο ύπνος/ Πήγαινε κι έρχονταν δώθε κείθε/ σε πρόσωπα που χάθκαν/ σ΄ Αυτόν που έφυγε / σ’ Αυτήν που μας ήρθε.../ Μπήκε και η Μεγαλοβδόμαδα/ και δεν έβαψα ακόμα τα ζνάρια/ με το κόκκινο της Ανάστασης / Βρέχει συνεχώς κι έχει ένα κρύο.../ (φωτ. Δημήτρης Γαύρος)

Μετά Βαϊων και κλάδων έρχεται η νέα Παρέμβαση

Ιδού η νέα Παρέμβαση τχ. (213-214) έρχεται εν τω μέσω της Μ. Εβδομάδος καθώς ήδη βρίσκεται στο «αγλαόμορφον» (ας δανειστούμε μια ωραία φράση που αφορά άλλο διάσημο ιστορικό τυπογραφείο), της άλλοτε Λιθογραφίας νυν Grafis στη Θέρμη-Ραιδεστό λίγο μετά τη Θεσσαλονίκη. Το ετοιμάζαμε π. Τ. όσον αφορά το αφιέρωμα στα τραίνα και τους Σιδηροδρομικούς σταθμούς που περιέχει. Αλλά η τράκα η ανείπωτος στα Τέμπη / δεν άφησε εφέτος την Άνοιξη να έμπει.../ Περιπλέον περιλαμβάνει τ’ αποτελέσματα του Πανελλήνιου λογοτεχνικού εφηβικού διαγωνισμούν, συνέντευξη με την Σόνια Θεοδωρίδου κ.α. Ζωγραφιές και σχέδια του Κ. Ντιό, σελιδοποίηση Βασιλικής Τσιάρτα.

Η στιγμή...

ΓΚΑΣΤΟΝ ΜΠΑΣΕΛΑΡ «Η εποπτεία της στιγμής» μτφρ. Κωστής Παπαγιώργης - Ο χρόνος είναι μια πραγματικότητα συμπυκνωμένη στη στιγμή και μετέωρη ανάμεσα σε δύο μηδενικά - Για να απαρτιστεί μια πλήρης ανάμνηση χρειάζεται η ανάμνηση πολλών στιγμών ..... «...Θα χάσουμε ακόμα και την ανάμνηση/ της συνάντησης μας.../ Κι όμως θα ξαναβρεθούμε,/ για να χωρίσουμε και να ξανανταμωθούμε / εκεί όπου ανταμώνουν οι πεθαμένοι:/ στα χείλη των ζωντανών...»/ ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΑΤΛΕΡ

Απρίλης

«…Στις μικρές πολεις δεν υπάρχουν τυχαίοι άνθρωποι στο δρόμο τη νύχτα. Μόνον εραστές κορίτσια του πεζοδρομίου νυχτοφύλακες τρελοί η ποιητές. Οι τυχαίοι και οι αδιάφοροι κάθονται στην ασφάλεια του σπιτιού τους…» Γ.Ροθ

Η Αγια Γραφή της Μόσχας

Μαζί με την Μητιω Σακελλαριου (1789-1863) μεταφράστρια του Γκολντονι στα ελληνικά ξεφυλλίζουμε την Αγία γραφή έκδοση του 1821 στη Μόσχα για την οποία ο Κ. Παλαμας έγραψε: «Τρανή βαριά απ τη Μόσχα παλια κληρονομιά Σαν κιβωτό φερμένη κι αταίριαστη και μια …….. κρυφά με τον Αισχύλο μιλάς Αγία γραφή…» Σήμ: πως δεν την απαλλοτρίωσα τότε τον καιρό της δόξας και της λόξας μου στη δημοτική βιβλιοθήκη κοζανης η οποία είχε 2 , 3 ακομα αντίτυπα. Απορώ και εξίσταμαι… Σήμερα Λεπτομέρεια από πινακα των μοναζουσων στη μονη Αναλήψεως κοζανης επι ηγουμενιας Μαγδαληνής

Οτε κατερχόμην

'Οτε κατερχόμην στην Αθήνα, συνήθως Κυριακές με το ΚΤΕΛ και προ κόβιτ φυσικά - για να ψηφίσω στις εκλογές της Εταιρείας Συγγραφέων, ξεκινούσα την ημερήσια περιήγησή μου από τους ναούς που μόλις άρχιζαν τις καμπανοκρουσίες τους. Ουδέποτε όμως αποτύπωσα εαυτόν στην πρωτεύουσα ελλείψει ανθρώπου που θα κινούσε (ευαγγελικά) ή κρατούσε φυσιολογικά την φωτ. μηχανή. «Γιατί ήμουν πάντα μόνος». Τις προάλλες όμως κατέβηκα - είχε ήδη κάπως σφυριχτεί λήξη της πανδημίας - για να βοηθήσω τη Δ. στην διεξαγωγή της απονομής διακρίσεων του πανελλήνιου εφηβικού λογοτεχνικού διαγωνισμού (θριαμβευτική επιτυχία έσχε) στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων ΜΕΛΙΝΑ. Τώρα ως κανονικός επαρχιώτης εφωτογραφήθην με πλάτη την Ακρόπολη και μια κλειστή ομβρέλα καφενείου. Διαιώνισα το ασήμαντον του είδους μου μπροστά στην αιωνιότητα. Εις το Θησείον καφές. Φάτσα Ακρόπολη. Πλήρωσα με 20ευρώ στην υπάλληλο άμα τη αφίξει της παραγγελίας· 13,70 ευρώ. Ηρθε η ώρα να φύγουμε αλλά ρέστα δεν ερχόταν. Πήραμε την κάθοδο των Ηρακλειδών. Παρακάτω συναντήσαμε τη γκαρσόνα στα κόκκινα σαν περασμένης ημέρας παπαρούνα. - Κυρία μου τι σας οφείλω, είπα - 13,7 ευρώ, είπε - Κι εσείς μου χρωστάτε 6,3 ευρώ, είπα Κατάλαβε... Ετσι πέρασα στην Αθήνα την 1η Απριλίου τη μέρα που λέει ψέμματα ο κόσμος σχεδόν όλος, αλλά τα παραπάνω είναι αλήθεια κι όποιος λέει την αλήθεια το θεό έχει βοήθεια κ.λπ.

Αδέσποτος...

Δε νομιζω να συμπαθώ τα σκυλιά τ αδέσποτα δηλαδη. Με ευμενή ουδετερότητα τα υπάρχω. Αλλά αυτός ο αδέσποτος που δεσπόζει ειρηνικά στη γειτονιά στο χωριο με συγκινεί ορισμένως. Κι έχει μια τέτοια λύπη στα μάτια οπως τη συνέλαβε ο Δημητρης Γ που σε σταματά …

Μικρό ελεγείο για τον Ιωάννη Μπάκανο

Ο Ιωάννης Μπ. (1951-2023) που πέρασε στο ήταν ήταν εκτός από φίλος, δάσκαλος, παιδαγωγός κι εταίρος στη μεθυσμένη πολιτεία των συγγραφέων. Ηλκε την καταγωγή του από τους διαφωτιστές του κόσμου και του τόπου διαφωτίζων μαθητές και διαφωτιζόμενος εν τω άμα. Η Δημόσια Βιβλιοθήκη Σιάτιστας τον μνημονεύει ο Αθανάσιος Χριστόπουλος και οι συν αυτώ συμπότες ο Κώστας Παρορίτης με τους οποίους συνομιλούσε η Παρέμβαση που άφησε τα χνάρια του οι εν γένει και εν είδει αγαπημένοι του απαρηγόρητοι ξαναμετρούν το ύψος του τώρα σκιά στους ασφόδελους Ομηρικούς λειμώνες...

Η κάθοδος των Βορείων...

Το Σάββατο (του πτωχού Λαζάρου και Μαρίας της Αιγυπτίας) 1η Απριλίου δηλαδή, στο κατάμεστο από ακροατές πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» του Δήμου Αθηναίων, αίθουσα Οδοιπορικό της παλιάς Αθήνας, το περιοδικό Παρέμβαση (που αποτελεί τον πρεσβευτή των γραμμάτων της Κοζάνης σ’ όλη την Ελλάδα) σε ανοιχτή εκδήλωση απένειμε τις διακρίσεις του Πανελλήνιου εφηβικού Λογοτεχνικού διαγωνισμού που προκήρυξε τον περασμένο Οκτώβριο. Στο λογοτεχνικό αυτό αγώνισμα (ποίηση και πεζό) πήραν μέρος περισσότεροι από 350 μαθητές απ’ όλη την σχολική επικράτεια. Χαιρέτησαν την εκδήλωση οι: Ν. Κούκης πρόεδρος του Ελληνικού ιδρύματος Πολιτισμού, Νίκη Αραμπατζή πρόεδρος του ΟΠΑΝΔΑ, Πολυξένη Μπίστα εκ μέρους της πανελλήνιας παιδαγωγικής εταιρείας δευτεροβάθμιας εκπρόσωποι σχολείων των βραβευθέντων. Στη συνέχεια έγινε η παρουσίαση του τόμου «Αποστάγματα γραφής» με τις συμμετοχές όλων των διαγωνισθέντων από τους: δρ. Τασούλα Γεωργιάδου επιτ. σχολ σύμβουλος, συγγραφέας, Γ. Δελιόπουλο φιλόλογο ποιητή, Πάνο Σταθόγιαννη συγγραφέα, Β. Π. Καραγιάννη εκδότη της «Π». Την εκδήλωση πλαισίωσε μουσικά του Τρίο Κλασσικής μουσικής. Χορηγός, το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Κοζάνης. Την επιμέλεια της εκδήλωσης με οργανωτικές προδιαγραφές Ευρώπης κι όχι της αθηναϊκής χαβούζας είχε η Δήμητρα Β. Καραγιάννη φιλόλογος συγγραφέας εκδότρια και εκπρόσωπος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού.

Αποχαιρετισμός στους Χαιρετισμούς...

Στο λόφο με την αυλή λογικών προβάτων έδινε κι έπαιρνε η Ανοιξη. Μνήμες πηγαινοέρχονταν ακατάπαυστα στριμωχνόταν κι απαιτούσαν ύπαρξη Μια φλόγα πέρασε αλλά δεν ήταν πλέον αμαρτία άρα εκτός συναγωνισμού στην ωραιότητα. Τα κουδουνάκια του θυμιατού καινούργια χτυπούσαν λίαν ενοχλητικά Εν τούτοις: «Χαίρε θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε»

Μεγας Κανών

Εκαμνε κρύο γυαλιστερό και διάφανο./ Χώθηκα στο ναό είχε ζέστη εσπερινού./ Διάβαζαν οι ψάλτες τον Μεγάλο Kανόνα/ ποίημα του αγίου Ανδρέου του Κρητός./ Ακουσα μια άγνωστη λέξη: “ο Δαβίδ/ …την μοιχείαν “εκίρνα”, ήγουν/ (αναμιγνύω οίνον μεθ’ ύδατος).../ …Βουβές ψυχές θλιμμένες: Και τ’ απόβραδο/ προσμένουν το Χριστό μας, από πέρα/ ποιός ξέρει, από μακριά. Κι εκείνος έρχεται/ μεσ’ στο θολό του φθινοπώρου αέρα/ (Λάμπρος Πορφύρας)

Αγία Γραφή απο τη Μόσχα

Μαζί με την Μητιω Σακελλαριου (1789-1863) μεταφράστρια του Γκολντονι στα ελληνικά ξεφυλλίζουμε την Αγία γραφή έκδοση του 1821 στη Μόσχα για την οποία ο Κ. Παλαμας έγραψε: «Τρανή βαριά απ τη Μόσχα παλια κληρονομιά/ Σαν κιβωτό φερμένη κι αταίριαστη και μια/ …….. κρυφά με τον Αισχύλο μιλάς Αγία γραφή…»/

Γ. Σικελιώτης

Είναι το υπ αριθ 136/250 αντίτυπο της λιθογραφίας του Γ Σικελιώτη. Το έδινε κάποτε το περιοδικό Λεξη στους συνδρομητες της σε προνομιακή τιμή. Το έχω εδώ και πολλα χρονια στο σπιτι σαν μια Ευαγγελία επαγγελία παλιγγενεσία κ. λπ

Το θέατρο στη ζωή μου...

Στην Δ’ τάξη του Δημοτικού ξέχασα το ποίημα την ώρα που το απήγγελνα. Ντροπιασμένος γύρισα στα παρασκήνια της σχολικής σκηνής κι ενώ από κάτω η μαρίδα μοι εχλεύαζε. Στην Ε’ τάξη πρωταγωνίστησα στης «Αρτας το γεφύρι» ως πρωτομάστορας (όχι του Ν. Καζαντζάκη) αλλά αγνώστου διασκευστή του δημοτικού τραγουδιού. Ρόλος ανεβασμένος δε λέω. Από τότε μου έμεινε το υπέροχο μυθιστόρημα «Ενα γεφύρι στο Δρίνο» του ‘Ιβο Αντρεβιτς. Στην ΣΤ’ έλαβαν τα θεατρικά όνειρα κι οι περασμένες μου θλίψεις εκδίκηση. Μια 25η Μαρτίου πρωταγωνίστησα στο δράμα «Ο Ηρωας της Αλαμάνας». Μέγας ρόλος και τρόπος. Η μάνα έκοψε τα μαλλιά της να μου κάνει περούκα (τα έχω ακόμα και τα δυο μάνα (ευτυχώς) και περούκα. Στο καθήμενο ακροατήριο στην αυλή του ναού του Προδρόμου την ώρα που έλεγα «Για δες καιρό που διάλεξε..» και «Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας μουρτάτες (αλλόθρησκοι) να χαθείτε», ο μπαρμπα Θ. Νιανιάτσιος με τα γοερά επιφωνήματα κι ο Ι. Ντούντας λυρικός αριστερός ψάλτης, κατ’ ομολογίαν τους, «Πάσχο, κλαίγαμε σα γομάρια με το γιό σου...» Εν κατακλείδι δεν πολέμησα φυσικά στους Περσικούς πολέμους ήμουν μικρός δε με παίρναν φαντάρο ούτε στην Εθνική Αντίσταση (σ’ αυτήν πήρε μέρος ο πατέρας και δεν μπορούσαμε να είμαστε δύο από την ίδια οικογένεια στο βουνό. Ομως στο ‘21 ήμουν παρών έστω επί σχολικής σκηνής και του έδωσα και κατάλαβε...

Προηγιασμένη τελετή

Παρέστην εις την Προηγιασμένη λειτουργία / της νυν Τετράδης / Αυτήν την κάπως μυστήρια ακολουθία της Σαρακοστής/ αλλά και κατανυκτικήν, τ’ ομολογώ./ («Πιστεύω Κύριε κι ομολογώ...κ.λπ....)/ Με θέλγει εις αυτήν το «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου»/ η λιτή μυστικιστική Είσοδος του ιερέως/ με καλυμμένη την κεφαλήν του / το Κοινωνικόν "Γεύσασθε και ίδετε"/ Μια φορά μάλιστα κοινώνησα κι ένιωσα λίαν όμορφα/ Πολλά δεν καταλαβαίνω από τη διαδικασία/ όμως με κάνει και νοιώθω διαφορετικά/ από τις άλλες ακολουθίες/ όσο περιεργόπιστος κι αν είμαι.../

Ποίηση βάλσαμο;

Εψές στο κατάμεστο Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης φέραμε εις πέρας ως Παρέμβαση, τον 24ο εορτασμό στην πόλη της παγκόσμιας ημέρας ποιήσεως. Ισως και να μην υπάρχει άλλος πνευματικός ή πολιτιστικός οργανισμός εν Ελλάδι ο οποίος από την καθιέρωση του εορτασμού να έχει διεξαγάγει τόσες συναπτές εκδηλώσεις για αυτήν. (Και τί έγινε;). Αφιερωμένη στην Απώλεια πάσης φύσεως στον τόπο και στο είναι μας η βραδιά με περισσότερες των 30 αναγνώσεων. Οπως και στα 100 χρόνια από την κυκλοφορία της «Ερημης Χώρας» του Τ. Σ. Ελιοτ. Ενσταντανέ αισθαντικά ο σκηνοθέτης Νίκος Κουρού που διάβαζε την Ερημη Χώρα, η βιολονίστα Νίκολα Χάριγκτον που έπαιζε Τέλεμαν, ο μικρός Μάριος Γαύρος που διάβασε Καρυωτάκη. Είναι η ποίηση βάλσαμο η αντίδοτο στην ανθρώπινη θλίψη και ματαιότητα; Ο χρόνος ίσως και να είναι ορισμένως. Αλλά ας τρέφουμε όσο μπορούμε τις ζωοποιές ψευδαισθήσεις του βίου μας...

Παγκόσμια βροχερή ημέρα ποίησης στην Κοζάνη και η Τυρβη επι κεφαλής …

Στις 6 στο λαογραφικό μουσείο κοζανης

Εις μνήμην

Στον Τίμιο Πρόδρομο Λευκοπηγης σχεδόν μισό αιώνα λειτουργος ο Παπαγιάννης (Βαταλης) τωρα στην αιωνιότητα …

Σταυροπροσκυνήσεως

Γ Κυριακή των νηστειών και Σταυροπροσκυνησεως/ Κι έλαβομεν σταυρον πίστεως και δενδρολίβανο συγχωρήσεως

Ηλίας Βουτιερίδης

Τον γνώριζα ως ιστορικό, ελάσσων, της νεοελληνικής λογοτεχνίας, την ιστορία του δεν τη είδα ποτέ διότι ή θα την αγόραζα ή θα την έκλεβα, έτσι για τη ιστορία δηλαδή και για την ολοκλήρωση της σειράς των ιστοριών της νεοελληνικής λογοτεχνίας που περιμάζευα παιδιόθεν. Σε κατάστημα με ράκη όλων των ειδών βρήκα ένα σμικρό βιβλίο της μιας παλάμης, γδυμνό εντελώς εξωφύλλων με τίτλο ΗΛΙΑΣ Π. ΒΟΥΤΙΕΡΙΔΗΣ ΕΛΕΓΕΙΑΚΑ (1900-1821), εκδ. 1924. Σταματούσε στη σελίδα 112. Σήμερα Γ’ των Χαιρετισμών κι Αλεξίου Ανθρώπου του θεού, αισθαντική μέρα, καθώς σιγολιώνει το πρωινό μαρτιάτικο χιόνι, μαλακό, ωραίο, άκρυο κι άγλιστρο έμπλεος μελαγχολυρικής διαθέσεως αντιγράφω το ποίημα ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΝΕΡΩΤΕΥΤΟΥ που αποτελείται από 8 τετράστιχες στροφές: Τη ζήση η νιότη μου στολίζει/ Κι όλα σαν όνειρο με φτάνουν/ Μέσα μου ελπίδα λουλουδίζει/ όμως γιατί την ομορφιά πια χάνουν;/ Γεμάτος της ζωής μου ο δρόμος/ Μα σφίγγει την καρδιά μου ο πόνος/ Είναι η ζωή δική μου· κι όμως/ όπου σταθώ κι όπου βρεθώ είμαι μόνος./ ........

Βουλευτής και Δήμαρχος στη θάλασσαααα! (της ποίησης)

«Στου καφενείου του βουερού το μέσα μέρος...»/ κάθονταν χωριστά και σύννοες/ η βουλευτής και ο Δήμαρχος/ αφημένοι ο καθένας στα ίδιά του./ «Προς σε καταφεύγουμε τέχνη της ποιήσεως...»/ έστω και ακροατές μοναχικοί. Βραδιά για ποίησης βιβλίο διεξαγόταν / στου χρώματος μπλέ το πολυκέρατο ΚαφεΕλάφι/ Σκέφτομαι, το λοιπόν, να τους αγαπήσω/ που της ποιήσεως την επικουρίαν προσδοκούν/ ή και απλά να τους ψηφίσω;/ Θα δω· ας μου το πουν.../

Χαμομήλι...

- Τι θα πάρετε; Χμ…τσαι μήπως σκέφτεσαι αλλά τι;/ Με κοίταξε· «χαμομήλι κύριε σας προτείνω»./ Το τραινο του αλλοτε μας βίου ένα καμμένο χαρτί/ Σε καθίσματα αταξίδευτα του καιρού το κατακαθι πινω./

Μάρτυρες κ. λπ

Μάρτυρες της πίστεως/ Πρόσφυγες Ουκρανοί / Σεισμοπαθείς Τουρκίας και Συρίας/ Ταξιδιώτες των Τεμπών../

Γιάννης Πατίλης

"Το σπασμένο είναι πιο ανθεκτικό¨ / (ποιήματα 1970-2022)· έξοχα. / Προμετωπίδα και κοσμήματα Ηρώ Νικοπούλου/ ύψιλον / βιβλία/ Κοιτάζω τα ρούχα μας/ Τα πεταμένα βιαστικά πριν τον έρωτα/ Τι φύρδην μίγδην, τι ανακάτωμα/ Σαν τα ρούχα των άτυχων / Που τους στήναν στα σκοπευτήρια/ Ή τους στοιβάζαν στους θαλάμους αερίων/ Τι τύχη καλή μου/ Που θα τα ξαναξεχωρίσουμε με τα χέρια μας/ Θα τα φορέσουμε στα κορμιά μας και θα φύγουμε/ Κι ας ήταν πότε να μην ξαναβρεθούμε/

E, και...

Την σήμερον μνήμη των εν Σεβάστεια Μ. Ασίας/ 40ντα μαρτύρων στα χωριά αι γυναίκες μαζεύουν/ απ’ τους αγρούς τα μόλις εμφανισθέντα 40 χόρτα,/ ημέρα 9ην του Μαρτιού (το 1925 εγενήθη ο ποιητής)/ επήγα στην πλατεία του προς αναστοχασμόν/ «Νοιώθω πατρίδα μου των τραίνων μας το χαλασμόν»/ Σιγά μη νιώθεις τον τούρκικον 7, 8 R, σεισμόν.../ «Βρε δεν θα φτιάξεις εσύ το ρωμέικο...»/ Του έλεγε πατέρας του./ Ε, και...

Σοκάκια...

"Της Κοζάνης τα σοκάκια με τα σπίτια τα παλιά και τις όμορφες κοπέλλες μοιάζουν σαν τριανταφυλλιά..." Εδώ η οδός Κοζάνης στη Θεσσαλονίκη...

Βερμιου βροχές

Το καλοκαίρι που μας πέρασε/ (Ποτε ήταν αυτό εν τούτοις;)/ Διέσχισα το βουνό Βερμιον με φίλους/ με βροχη άγρια ομορφιά / και με 4 επι 4 θηριώδες / Καλή ώρα όπως σήμερα/ που με ρήμαξε η πικρη ωραιότητα/ του Θανάση Μαρκόπουλου/ Με τις «Βροχές Βερμιου» του/ Ότι «μνήμα σαν τη μνήμη δεν υπάρχει άλλο»/

Πότε καβαφικός και πότε σαιξπηρίζων

Κυριακή και της ποιητικής ανορθοδοξίας Πότε καβαφικός και πότε σαιξπηρίζων Είπα· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, αυτή εδώ δεν έχει θάλασσα»./ Μια πόλις άλλη θα βρεθεί προφανώς καλλίτερη από αυτή./ Κάθε προσπάθεια αλλαγής με αόρατο μελάνι είναι γραφτή/ Ως εκ τούτου η καρδιά μου, κι όχι μόνον, είναι θλιμμένη./ Ο νους μου ως πότε μες στης ανίας τα τοπία θα ξεχνιέται / Όπου το μάτι μου γυρίζω, (περισκόπιο) όπου κι αν μένει/ με χαλάσματα κι ερείπια πολιτικά θέλει συναπαντιέται / Πως τόσα χρόνια πέρασα σ’ αυτά και ρήμαξα και χάλασα»/ Είπες· στες γειτονιές, στους δρόμους τους ίδιους θα γυρνάς/ στα ίδια σπίτια, γραφεία, βιβλιοπωλεία, ναΰδρια θ’ ασπρίζεις./ Πάντα στην πόλη σου θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-/ Καινούριους τόπους δεν θα βρεις ούτε και άλλες θάλασσες/ αφού αναίτια ή ευλόγως με όλους σχεδόν τα χάλασες/ για σένα δεν έχει λεωφορείο, και τραίνο πια δε φτάνει. / Είπαν· άρα η πόλις θα σε ακολουθεί. - Καλά ας με κάνει.../

Διαγωνίου μνήμη

Τυχαίως εξεφύλλιζα παλαιόν τεύχος 5/1973 της ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ, αυτού του μοναδικού, μοναχικού, σπουδαίου λογοτεχνικού περιοδικού του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Είχε κάτι σαν αφιέρωμα στον ζωγράφο της Θεσσαλονίκης Πάνο Παπανάκο που πολύ αγαπώ, σχεδόν λατρεύω. Αφήνομαι στα τοπία του και στις μεθύστερες γραφές μου («Επισκέπτης από τα δυτικά» Μέρες και νύχτες της Θεσσαλονίκης, εκδ. Παρέμβαση, 2022) και στις σημερινές επί χάρτου επιτόπιες διαφυγές... Ευθεία βόλτα στην παραθαλάσσια Θεσσαλονίκη Αγίας Τριάδος θάλασσα να ιδώ που κάποτες πρωτομπήκα Περαία που δύση ήπιαμε καφέ κι ακόμα να τον λησμονήσω Μηχανιώνα τις κουτσουμούρες της νοσταλγία ξαναβρήκα Επανομή στου Παπανάκου τα Διαγώνια τοπία να περπατήσω

Α' κι εφέτος...

Ηξιωθημεν Α χαιρετισμούς σε μια άνοιξη θλιμμένη / Στο στρατόπεδο που το αλλοτε πεινασμένη ψυχή μας περιμένει