Στο λόφο με την αυλή λογικών προβάτων
έδινε κι έπαιρνε η Ανοιξη.
Μνήμες πηγαινοέρχονταν ακατάπαυστα
στριμωχνόταν κι απαιτούσαν ύπαρξη
Μια φλόγα πέρασε
αλλά δεν ήταν πλέον αμαρτία
άρα εκτός συναγωνισμού στην ωραιότητα.
Τα κουδουνάκια του θυμιατού καινούργια
χτυπούσαν λίαν ενοχλητικά
Εν τούτοις:
«Χαίρε θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου