Καταλαβίγκος...

Τη λέμε συνεχώς με τον μικρό Μ. και το διασκεδάζουμε: - Καταλαβίγκος... Γράφει ο άλλος Αλέξανδρος ο ελάσσων Μωραϊτίδης στο διήγημα «Χριστούγεννα στον ύπνο μου» αλιευμένο απευθείας από το Δ’ τόμο Διηγήματα των εκδ. Ιωαν. Σιδέρη 1927. Μαλώνει ήπια την ενορίτισσα ο παπάς που θέλει ανήμερα Χριστουγέννων να κάνει μνημόσυνο: «Να σου πω κυρά μου σήμερα έχουμε λειτουργία για κείνους που γεννιούνται κι όχι για κείνους που πέθαναν. - Καταλάβίγκος: Σήμερον είναι ημέρα για τους ζωντανούς. Ξεκαταλαβίγκος...» Καταλαβίγκος λοιπόν τότε στην Αθήνα του 1898 Καταλαβαίνουμε καλά τώρα παρά μία μέρα 2021 και Παναγία βόηθα κ.λπ. (σχέδιον Αλεξ, Μωραϊτίδη Κώστας Ντιός)

Ον οι θεοί φιλούσιν...

Hταν από τα «φλογισμένα ράσα» της εποχής μας ο αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος (Μύρου) από το Παλαιογράτσανο Σερβίων, ιεροκήρυξ της μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης και γέροντας τα τελευταία χρόνια της μεγάλης μονής σγίου Νεκταρίου στο χωριό του. Εκοιμήθη εν Κυρίω, πέθανε δηλαδή εντελώς κατά τα ανθρώπινα, σήμερα από την αρρώστια των ημερών. Η είδηση σήκωσε κουρνιαχτό πένθους και λύπης. Γνωριμία από το Γυμνάσιο όταν μοιραζόμασταν την Μαθητική Εστία προετοιμαζόμενοι για το πανεπιστήμιο. Συγγραφέας πολύτροπος, μεταφραστής, ομιλητής γλαφυρός και παθιασμένος μια συναρπαστική προσωπικότητα που σε κυρίευε με την πρώτη γνωριμία. Ενας υπέροχος άνθρωπος αυτού του κόσμου. - Ομως ον οι θεοί φιλούσιν...

Ομίχλη στο λιμάνι

Τω καιρω εκεινω... Μια δεύτερη των Χριστουγέννων στο αλλοτε σοφιστικε καφέ Μόστρα γωνία Χ Μουκα και Κόβενταρων τωρα κομμωτηριον διάβαζα του Σιμενον «τον άνθρωπο που έβλεπε τα τραινα να περνούν» με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Τωρα σπίτι εις αναμνησιν εκείνων των ευτυχισμένων χρόνων διαβάζω του Σ. «το λιμάνι στην ομίχλη» έμπλεος νοσταλγίας κι αγωνίας ...

Γ. Χατζάκης ...

Αι υπηρεσίαι μνήμης του διαδικτύου μου θυμίζουν πως σαν σήμερα το 2012 χρόνια κυκλοφορούσε η «Παρέμβαση» με εξώφυλλο έργο του σπουδαίου ζωγράφου Γ. Χατζάκη. Σήμερα το λοιπόν που κυκλοφορεί το 200στον τχ. της «Π» αφίχθη εξ Αθηνών, (χειρί αγαπημένω ) που ζει με τους αγαπημένους του ο ακριβός μου φίλος ζωγράφος Γ. Χ, φάκελος με σπουδές και έργα του. Ελαβα δώρο, Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Τα έργα τέχνης κι οι χειρονομίες των ανθρώπων σε κάνουν να νιώθεις όμορφα· και νιώθω...

Ο νερόμυλος

div class="separator" style="clear: both;">

Κυριακοδρόμιον

Είδα στην τηλεόραση τον +Ανταίο Χρυσοστομίδη στις «Κεραίες της εποχής» να μιλά για τον +Τζον Λε Καρέ Ο Κώστας απ’ το Μαυροδένδρι μου έστειλε μορφές και λόγους +Λ. Κύρκου και +Γ. Μπράμου τότε που όλοι ροκανίζαμε λέξεις στη μνήμη του +Κυριάκου Σιδηρόπουλου στα 15 χρόνια του υπό γης. από εκείνη την Κυριακή των Βαϊων 1988. Ακόμα θυμάμαι τι μου είπε ο Ανταίος «Συναισθηματικός κυνισμός ο λόγος σου" κι ακόμα όλους τους θυμάμαι...

Αγίας Λευκής (σελίδος)

Την 14η Δεκεμβρίου αγίας Λευκής στο εορτολόγιον παγκοσμίου ημέρας αγάπης στο κοσμολόγιον/ έστειλα την «Π» στο εκτυπωτήριον / Λιθογραφία άλλοτε και νυν Grafis/ στο Δήμο Θέρμης στη γλυκυτάτη Νέα Ραιδεστό / Στο δρόμο Πολυγύρου, Αρναίας κι αγίου ‘Ορους./ Δεξιά το Ησυχαστήριον της Σουρωτής/ ένθα ευλογεί αβέρτα ο όσιος Παϊσιος/ λίγο μετά η μεγαλομονή Αγίας Αναστασίας / συμπάθεια του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη / Ο στρατηλάτης Θεόδωρος άρχων μετά του ΑΘανασίου/ η Δέσποινα των σελιδοϋπολογισμών μας/ Ελένη δε των άσπονδων λογαριασμών μας/ 200 τεύχη μ.Χ νυν η Παρέμβαση αριθμεί/ λίγο πριν τη Γέννηση και την Περιτομή/ και μόλις προ του μέγα Εμβολίου/ «Ειμαστε πάνω από το χώμα/ – κάνε το κορόιδο» που είπε ο Τσιτσάνης/ - Ρε συ πως πέρασαν 36 τόσα χρόνια.../

200 τεύχη μ. Χ.

Ο μικρός ποιμήν

/

Οτε ήμην μικρός βοηθός ποιμήν στα όρη/ (Μπαράκος) σ' αυτή τη στρούγκα/ και στις πέτρες της καθήμενος εδιάβαζα / Παπαδιαμάντη, Σαίξπηρ Ντοστογιέφσκι/ στις εκδόσεις της ηλικίας μας (Μαρή) / ωθώντας τα πρόβατα και τα γίδια/ προς την απουριά (πόρος) να αρμεχτούν / από τον λογιότερο των ποιμένων Μηνά/ που πρώτος διατύπωσε «το ζήτημα της σημασίας»/ Αλλ’ αφαιρούμην συνεχώς / κι άκουγα τη φωνή που με έσφαζε: «βάρειιι»/ μεθερμηνευόμενη ως «Που βοσκάς ανόητε»/ Από τότε έβοσκα στα ξένα κείμενα και λόγια... (φωτ. Γρ. Δουγαλή)

Ντουντούκες

Μπήκε, όπως κάθε πρωί, αλλά τώρα εν θριάμβω, με μια ντουντούκα μετεξέλιξη εκείνης του Ιησού το Ναυή στα τείχη της Ιεριχού κι εντουντούκιζε ποικιλοτρόπως. Η ντουντούκα, ο πολλαπλασιαστής ήχου, συνήθως φωνών διαμαρτυρίας, ήταν από τα απαραίτητα αξεσουάρ του κατά καιρούς επαναστατισμού των οδών καθώς στις διαδηλώσεις ο έχων το γενικό πρόσταγμα διάβαζε το σημείωμα οδηγιών κι εκφωνούσε λχ.: «Μια η ντουντούκα τέσσερις εμείς» το δε συν-ακόλουθον πλήθος επαναλάμβανε φωνή μεγάλη το σύνθημα, ναι, αυτό τούτο σύνθημα. Εποχή του αλησμόνητου ΕΚΚΕ με τα εντυπωσιακά μεγάλα κιτρινοκόκκινα πανό και τις συναγωνίστριές του που συναγωνίζονταν σε κάλλος αυτές του Ρήγα Φεραίου. Τον καιρό της αντιμνημονιακής εξάψεως σε μια βραδιά Παγκόσμιας ποίησης 21 Μαρτίου πάντα, χρησιμοποιούσαμε αντί μεγαφωνικής εγκαταστάσεως μια ντουντούκα δανεική από τα αναρχοαριστερά σχήματα της πλατείας κι έτσι κι εκτελέσαμε κι ημείς το όποιο καθήκον μας στην τότε υπόθεση ... Τα έλεγα στο μικρό αυτά κι εξεκαρδιζόταν στα γέλια... ΥΓ. Ντουντούκες λέγαμε και τις ψηλές ουρές από τα κρεμμύδια εν αναπτύξει στο μπαχτσέ.

Ο τοίχος

Στους ελεγχόμενους δρόμους της απαγόρευσης στην πόλη, η οδός Επισκόπου Μελετίου κοντά στο κάθισμα των αγίων Αναργύρων, μου στέκεται στο λαιμό σαν μια γλυκιά γεύση ιστορίας. Ο Επίσκοπος Σερβίων και Κοζάνης Μελέτιος ο Κατακάλου ήρθε το 1734 στον τόπο μας από Θεσσαλονίκη αφού πρώτα κυνηγήθηκε από τον εκεί μητροπολίτη -ποιος ξέρει γιατί-, πήγε στη Ρώμη, άλλαξε δόγμα κι ο πάπας τον έχρισε Καρδινάλιο. Γύρισε πάλι Θεσσαλονίκη και από εκεί κατέληξε Κοζάνη επιστρέφοντας στην Ορθοδοξία. Όλα καλά δηλαδή. Αυτός με δικά του χρήματα αγόρασε το οικόπεδος που κτίστηκε το περικαλές επισκοπείον. Κατά τη θητεία του αν και Ορθόδοξος φορούσε ακόμα το επίσημο δαχτυλίδι που του χάρισε ο Πάπας. Στην αυτή οδό λίγο πιό πάνω ένα ερείπιο με αυλή και στο βάθος ένας τοίχος μόνος του, βαμμένος λουλακί ό,τι ξέμεινε σαν αίσθηση από κείνους τους τοίχους που έβαφε ο Θ. Αγγελόπουλος όταν γύριζε τις ταινίες του στη Φλώρινα αλλά και στην Κοζάνη κάπως,στα γυρίσματα του Μελισσοκόμου.

14 Θέσεις για έναν απόντα εντελώς

/

1 Κάποιες μη παρουσίες στο τώρα/ 2 φαντάζουν διπλές απουσίες στο πάντα/ 3 Μίμης Σουλιώτης λ.χ. και δηλαδής/ 4 «… Γρήγορο εσπρέσσο στο Ελ Γκρέκο/ 5 το αυτοκίνητο στο συνεργείο»/ 6 Λησμόνησα πόσους χρόνους και καιρούς λείπει./ 7 Ασυλο, λέει, συμπήξαμαν Βαλκάνιων/ 8 ποιητικών μοναχικών στρουθίων/ 9 κι οδηγήθημεν στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης/ 10 ως καταχραστές, άλλ’ ηθωώθημεν πανηγυριστί./ 11 Κάτι δε παλιοβάπορα Φλωρίνης/ 12 που έπλεαν τον Σακουλέβα ανάποδα/ 13 έσκασαν από το κακό και το χειρότερό τους. 14 Αιωνία η ανάμνηση Του…

Χνάρια...

Νίκος Πανταζόπουλος, όνομα καθηγητού μύθος στη Νομική Θεσσαλονίκης κάποτε. Ρωμαϊκό δίκαιο κ.λπ. Βρήκα το βιβλίο στην επικράτεια του βιβλιοχάος μου τυχαία. Μέσα του μια επιστολή χειρόγραφη: «Θεσσαλονίκη 10 – 4 – 1975, αποστολέας Αντώνης Παπαναστασίου» ( φοιτητής τότε), προς Χρήστο Μπέσα (ιατρόν οφθαλών επιφανή στην Κοζάνη). Τον ενημερώνει για το Ρωμαϊκό δίκαιο, τα κεφάλαια SOS και τις ιδιαίτερες συμπάθειες του καθηγητή (καιγόταν για ό,τι αφορούσε το έθιμον και τη εφαρμογή του στο Δίκαιο). Ο αποστολέας ήταν από Εράτυρα κι είμασταν συμφοιτητές (μαζί με τον Βασίλη Μαρκόπουλο και τον άτυχο φίλο μας Δημήτρη Δαγιόγλου που χάθηκε πριν λίγα χρόνια, δικηγόρος στην Κοζάνη). Φίλοι εκείνου του αλησμόνητου καιρού Γιάννης Κ., Αθήνα, Ελένη Γ., Θεσσαλονίκη τώρα και λίγοι άλλοι. Τον Χρ. Μπέσα δεν τον γνώριζα τότε όταν κυριαρχούσε στον πολιτισμό και τα γράμματα της πόλης, με τον ρηξικέλευθο για την εποχή του (1975 - 1980 περίπου) σύλλογο «Φίλοι της Τέχνης». Κάποια στιγμή μου έδωσε τα βιβλία του Συλλόγου όταν αδρανοποιήθηκε μη αντέχοντας την «επέλαση» του Φιλοπρόοδου Συλλόγου που ιδρύθηκε στον σαρωτικό (και κομματικό) αντίποδά των ΦτΤ. Εκεί φαίνεται ήταν και το Ρωμαϊκό δίκαιο. Αργότερα στην υπερδεκαπενταετή μας σχέση αγάπης κυρίως, και έχθρας κάπου κάπου, τι δύσκολοι άνθρωποι που είμαστε φορές, δεν μου είπε πως είχε γραφτεί στη Νομική. Το έκρυβε, και μάλλον την άφησε στο τέλος. Μέσα στο βιβλίο υπήρχαν λίγες σημειώσεις στα λατινικά και μια συνταγή για γυαλιά. Κοιτώ το γραφικό του χαρακτήρα με νοσταλγία, τόσο γνώριμος από τα χειρόγραφα των συνεργασιών του (άπειρες) στην «Παρέμβαση και νιώθω μια ρίγα λύπης. Κάθε μέρα βλέπω το όνομα του στον τοίχο καρφωμένο - η οδός Χρίστου Μπέσα –πρώην Δωδεκανήσου- δίπλα από το σπίτι μου-. Ο Αντώνης, αλίμονον, χάθηκε τόσο νωρίς στα πρώτα σχεδόν χρόνια της δικηγορίας του στη Θες/νίκη. Πρόσωπα φίλοι παλιοί που πέρασαν σαν χ(η)νάρια Κι άφησαν τα βαριά ή ανεπαίσθητα τους α-χνάρια...

Ευλογίες...

/

Τα παράτηξα όλα βράδυ Κυριακής/ τηλεόραση, διαδίκτυο, εγκόσμιες αναζητήσεις/ μόλις ο Αλξνδρς «οι δικοί μας στο Ε4"» μου είπε/ από το κελί της μετανοίας μας στο Ορος/ Μικρή αγία Αννα, Κοίμηση, Διονυσίου του ρήτορος/ και Μητροφάνους./ Ο πατήρ Ευθύμιος μιλούσε ξεναγούσε/ ο ηγαπημένος νεο-Γέροντας τώρα./ «Ως ρομφαία που διελεύσεται», του στήθους της Παναγίας/ Μια νοσταλγία μυτερή με διεπέρασε/ Από τον άγιο Γεράσιμο ως τον όσιο Σπυρίδωνα/ 30 τόσα χρόνια ποδαρομουλαροανεβοκατεβάσματα/ οποία κατάνυξη: βράχια, εσπερινοί, τράπεζες/ κύματα θαλάσσης του Σιγγιτικού/ μου το ‘πανε πως είναι μεγάλη/ ευλογία να σε κερνά ο γέρων / το εκ βοζβελία θυμίαμά του «Ανθος ερήμου» και να ψιλοφτιάχνεσαι ...

Μικρό πόδι..

Καφές σε καρεκλάκι νερό στο κόκκινο ποτήρι/ Κι ας είναι τα καφέ κλειστά λίγο με νοιάζει/ Στην αγία ρουτίνα του look down το πατητήρι/ το πόδι του Μ. μικρή ευτυχία μου μοιάζει.../

Το Πολυτεχνείο κι όπως αυτό ζει στα Καραούλια...

/

Οπως τόσοι (πόσοι;) άλλοι «Εκείνη τη βραδιά»/ ήμουν «Εκεί». - Ε, και; Με το καιρό ένιωθα/ μια ηθική ασφυξία για τη «Μέρα» αυτή/ που την ευτέλισαν χρόνο το χρόνο/ κνώδαλα κύμβαλα, τενεκέδες... / Την περνούσα ακούγοντας τις Αρκαδίες/ του κυρ’ Μίκη Θ. και ειδικά το «Μιλώ» και «Χάρης»/ Ετσι για να στανιάρω κατά τι και όπως, όπως./ Από μακριά λοιπόν όπως καιρό τώρα/ Μόνον που φέτος ο ιός κι ο φόβος του/ μας στερεί τη συνάντηση των λιγοστών / εκείνης της βραδιάς στη Θεσσαλονίκη, / στ’ αμπέλι του Γιώργου Μ. στα Καραούλια/ όπου κατ’ έτος στο αισθαντικό του χώρο / γινόταν η σύναξη της Μνήμης/ που όσο πάει και λιγοστεύει... (με ρακί των ημερών μεταβγαλμένη...)

Εύρηκα...

Σαίξπηρ και Κάλβος ομού σε ένα άσημο παγκάκι/ αφημένοι στη μικρά πλαυεία Μανόλη Αναγνωστάκη/ Αδέσποτους τους εύρηκα τους πήρα τους ξαναδιαβάζω/ και από πάνω μου τη στάχτη του φόβου μου τινάζω/

υ

Σελιδοδείκτης

Εσκάλιζα αναμνήσεις/ εκεί που απαγορεύεται η προσέγγιση/ στην πόλη της Θεσσαλονίκης λόγου χάριν/ Πριν 6 μήνες κοντά στη Δεσπεραί / Δίπλα στην Αρμενική εκκλησία/ μια βροχή με νότισε ως τα κόκαλα της ψυχής/ Θυμήθηκα τα "Σουπιοκόκαλα" του Μοντάλε/ «...Ο Σμπάρμπαρο, παράξενο παιδί, πολύχρωμα διπλώνει/ χαρτιά, φτιάχνει με αυτά βαρκούλες που απιθώνει/ στο βούρκο του αυλακιού ιδές τες πως κυλούν./ Νοιάσου γι' αυτόν ευγενικέ περαστικέ διαβάτη: ας κάνει/ το μπαστούνι σου να μην χαθούν/ τα εύθραυστα καράβια οδήγησ' τα σε πέτρινο λιμάνι...»/ Εύρηκα το λοιπόν έναν λεπτοφυή σελιδοδείκτη/ «ε. δ. τάκα βιβλία βασιλίσσης σοφίας 38 τηλ. 265.708»/ κι εμνήσθην εκείνο το λεπταίσθητον βιβλιοπωλείο/ της νεότητος μας, το αγαπημένο./ Επί της Βασιλίσσης Σοφίας τότε τώρα Εθνικής Αμύνης κ.λπ/ Είπα να συγκινηθώ αλλά κρατήθηκα / ότι το μέλλον μας γεμάτο συγκινήσεις θα ‘ναι/ - Ας μη ξοδευόμαστε..

Κρούσματα...

«Γενικὸν προσκύνημα τῶν κυμάτων, καθολικὴ σύναξις ὅλων τῶν βρυχηθμῶν τῶν ἀνέμων καὶ ὅλων τῶν ἀλαλητῶν τῶν καταιγίδων, ἦτον ὁ ὀρφνὸς καὶ φαλακρός, ὁ ὑψίνωτος τῆς πέτρας πάγος. Παλάτιον τῆς ἐρημίας καὶ τῆς σιγῆς, θρόνος βαθείας μελαγχολίας, ὁ πελώριος βράχος ὁ βορεινός, ὁ θαλασσόπληκτος, ἐπάνω τοῦ ὁποίου ἦτο κτισμένον ποτὲ τὸ παλαιόν, τὸ κατηρειπωμένον σήμερον χωρίον. ..» Διαβάζω Αλεξ. Ππδ «Τα κρούσματα» τίτλος λίαν επίκαιρος στην καθημερινή μας μελαγχολική πραγματικότητα. Ο πελώριος βράχος του Ππδ μου φέρνει κατά νου το «Μέριασε βράχε να διαβώ το κύμα αντριωμένο...κ.λπ. του Αρστλ. Βαλαωρίτη. Το «Ερημο Χωριό» της αφήγησης την «Ερημη χώρα» του Ελιοτ, αφού ένα μεγάλο χωριό είναι η χώρα μας καθώς βιώνουμε τη σωματική και ψυχική ερημία στις κλειστές πόλεις της ύπαρξης μας. Από αύριο βλέπουμε που αι δυνάμεις της πολιτικής προστασίας θα προσβάλουν από της 6ης πρωινής τα ημέτερα ελληνικά σώματα ανά την επικράτεια. Αι ημέτεραι δε δυνάμεις πάλι θα αμύνονται κατά του COVIT 19 Ζήτω το έθνος των φουκαράδων ακατά -βλήτων νεοελλήνων.

ΗΘελα μάσκα σοφιστικέ

Ηθελα διακαώς μια σοφιστικέ, ας πούμε, μάσκα ότι είχα βαρεθεί αυτές τις χειρουργικές του ευρέως κοινού από τα σούπερ μάρκετ δηλαδή. Αφίχθη μόλις. Από την Riva del Garda, περιοχή Trentino στην εντελώς βόρεια Ιταλία, φιλοτεχνημένη από τον έξοχο ζωγράφο Γιώργο Κόλλα που ζει και δημιουργεί εκεί (από Αλβανία μισοέλλην). Ο ζωγράφος διαπρέπει με δεκάδες εκθέσεις, έκανε ήδη 2 στο Βατικανό (η μια συνεχίζεται ακόμα). Εζησε στην Κοζάνη 23 χρόνια κι έφυγε απ’ αυτήν πριν 7· νοσταλγεί την πόλη και τους ανθρώπους της (όπως και το τυρί φέτα και τις ελιές). Κι εμείς τον νοσταλγούμε καθότι εντελώς καλός και γλυκός άνθρωπος (όπως κι η σύζυγός του) και λίαν καλός ζωγράφος, φίλος δε και συνεργάτης της “Παρέμβασης” ανιδιοτελής. Αμήν…

Ρωμιοσύνη - Ελληνοσύνη

...Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι / το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους / το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους.../ ( Επί Ρωμιοσύνης) κι έχουν για πρόσωπο μια μάσκα στο σαγόνι / σαν ένα λουλούδι που ο COVID 19 παγώνει (Επί της νυν Ελληνοσύνης)

Η συμμετοχή μου στο έπος του 1940 δηλαδή το 1976

Ητο η εξής. Υπηρετών στο ΛΥΒ Σερβίων ως υποψήφιος λοχίας του ταχυδρομικού σώματος μοι ανετέθη υπό του διοικητού, ελλείψει άλλου τυπικά έστω εγγράμματου οι περισσότεροι συστρατιώτες ήταν αγροτοποιμένες στα έναντι όρη Χασίων και Πιερίων, να συντάξω και εκφωνήσω λόγον πανηγυρικόν για την 28ην Οκτωβρίου που θα διαβαζόταν ανήμερα της γιορτής. Βρήκα το βιβλίο του Αγγελου Τερζάκη «Η ελληνκή εποποιϊα 1940-1941» και το ξεσήκωσα. Ενώ όλοι οι συντροφοφάνταροι ασκούνταν ολημερίς εγώ αραχτός σε κάτι πρασινάδες ανεπηρέαστος αυτών ότι έγραφα ομιλία άρα εκτός πάσης αγγαρείας και ασκήσεων. Εγιναν όλα καλά κι εγώ εδοξάσθην εφήμερα λαβών μάλιστα άδειαν με διανυκτέρευσιν εις HOTEL των Σερβίων...Ηταν η πρώτη μου δημόσια ομιλία κοντά στις παρά μία 1000 που εκφώνησα παντός καιρού, υφής και διαθέσεως. Καταγόμουν κι από ηρωική γενιά αφού ο πατέρας μετείχε της Εθνικής Αντιστάσεως επί 1,5 χρόνο και στη συνέχεια στον εμφύλιο επί τριετία, τραυματισθείς. - Ζήτω το έθνος, κατέληξα και καλά έκανα.

Παραμονή λαμπρής ημέρας

Εις τον περίβολον του αγιου Δημητρίου/ όπου εντός του διεξαγόταν εσπερινός/ (ένιωθα σκιά του Νέστορος βοηθού του αγιου)/ Τον αγώνα κι αγωνία της πληθυος των μασκοφόρων/ παρατηρούσα ότι 15 κρούσματα ιού ήδη ανακοινώθηκαν παραμονή του./ Αθλοφορε Άγιε τη Θεσσαλονίκη / πρωτίστως φρόντισε / Κι ύστερα τις άλλες πόλεις που σε ανθυπολατρευουν/ όσους δε και όσες φέρουν τ ονομα σου/ φυλαγε εντελως...

Πράσινα...

Στο κοντινό άλλοτε. Εν αρχή ήταν τα «Πράσινα μπερέ», ταινία του 1968 με τον Τζων Γουέιν κ.λπ., έργον πολεμικότατον. Αλλης τάξεως και πράξης όμως πίλοι από εκείνους του μηδέποτε συσταθέντος Συνταγματικού Δικαστηρίου της επταετίας που θα έφεραν επί κεφαλής οι ανώτατες δικαστικές κεφαλές. Κατά δε τους γελοιογράφους της εποχής: «πίλον εις σχήμα κόλουρου κώνου ανεστραμμένου». Σημ. ένδον: Εστρατεύθην με μπερέ (1976) κι απελύθην με δίκοχον (Νοε. 1978) μήνες 28 ακατέβατους εν στρατιωτικώ πλώ. Προχωρώ οπισθοβατών. Στο εξώφυλλο του διασκευασμένου δια παίδες μυθιστορήματος - αναφοράς του Εκτορος Μαλό (δεν τον αναφέρει στο εξώφυλλον ο εκδότης) «Χωρίς οικογένεια» εκδ. Πεχλιβανίδη, ο εμβληματικός γερό Βιτάλι πλανόδιος μουσικός οιονεί επαίτης, καλλιτέχνης της άρπας -ολόκληρη μια ορχήστρα- φορούσε πράσινο καπέλο πλατύγυρο. Το όλον του λογοτεχνικού διαπράγματος δυνάστευε γλυκά τη νιότη μας τη φαντασία, το θυμικό, τη νοσταλγία ακόμα και τώρα. Στο νυν και πόσον αεί; Επί 30 και έτη μόνιμος πέρα-δώθε του κεντρικού πεζόδρομου με τις πικροκαστανιές, ο μόνος επιτηδευματίας ζητιάνος (είναι γραμμένος και στο τοπικόν ΕΒΕ) πολύχρωμος ενδυματολογικά, εκ της έγχρωμης πρώην εργασίας του, σαν τα παιδιά των κάποτε λουλουδιών, εκλιπαρεί σιγαλά: «Μια βοήθεια παρακαλώ για το παιδί μου». Αυτό κάθεται παράμερα (δεν κλαίει όπως ο σουλιώτης στο Σολωμό) και παρακολουθεί με ουδετερότητα τα γεγονότα. Σ’ αυτόν τον πεζόδρομο ομοίως τόσα και χρόνια, κι εγώ στο δώθε κείθε. Είμαστε οι πιο εμφανείς και μόνιμες φιγούρες στην πεζο-καρίνα της πόλεως. Αυτός για τον επιούσιο τρόπο ικετεύοντας κι εγώ τον περιούσιο λόγο αναζητώντας ήγουν «Τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών». Χα, χα, χα, δηλαδή και δηλονότι...

Ημερολόγιο ενός ασήμαντου εγκλωβισμένου

Κι όμως/ όλα δείχνουν φυσιολογικά/ αίθριος καιρός εν ουρανοίς/ ακέραια ανθρώπινα σώματα επί γης/ Ο Οχτώβρης σέρνει το κάρο των ημερών του/ γεμάτο όψιμα σταφύλια οργής / να τα πατήσουν στα ιοφόρα αλώνια./ Διαβάζω στο μεσημβρινό ζεστό παράθυρο/ «Το ημερολόγιο ενός ασήμαντου» / νιώθω μέσα του να βυθίζομαι αύτανδρος/ Σήμερα πάλι η τηλεόραση θα ανακοινώσει/ βαρύ φορτίο κρουσμάτων/ και πως τα κελιά, θα αρχίσουν να γεμίζουν (ε, και...)/ Τους απόμερους δρόμους της καραντίνας θα πάρω/ «Να βγω απ’ αυτή τη φυλακή/ Όπου «κανείς δε θα με περιμένει»/ Αφού «οι δρόμοι θα ‘ναι αδειανοί/ κι η πολιτεία μου μια ξένη...»/ (όπως το λέει ο κυρ’ Δ. Σββλς.)

Τα μήλα του Οχτώβρη

Ο Οχτώβρης στον Θ. Σ. ΕΛΙΟΤ Αφού ο χρυσός Οχτώβρης χώνεψε μέσα στο σκοτεινό Νοέμβρη/ και μαζεύτηκαν τα μήλα και σοδιάστηκαν/ κι έγινε η γης ερμιά νερό και λάσπη γεμάτη/ σκούρες ακίδες(1) του θανάτου... («Φονικό στην εκκλησιά» μτφρ. Γ. Σ.) 1. ακίδες · τα κοτσάνια, οι μίσχοι στα θερισμένα χειμωνιάτικα χωράφια

Ανθρωπος με μάσκα...

- Ανθρωπος με μάσκα στην πλατεία Μ. Αναγνωστάκη.../ κάτι σαν ανθρωπος στη θάλασσα.../ συλλογιζόμενος.../ Λαμβάνω μηνύματα/ - Τι κάνετε εκεί πάνω, είσαι καλά, προσέχετε.../ - Μα, πας να πεις, το ίδιο συμβαίνει στο μέγα Πανελλήνιον/ αλλά δεν προφταίνεις ότι εσύ τώρα είσαι το θύμα./ Την εποχή του σεισμού των 6, 6 R (13-5-1995)/ μέρα Μαγιού κι αγίας Γλυκερίας/ εμείς εδώ επάνω στα βουνά/ δίναμε κουράγιο σ’ όσους μας συμπαραστέκονταν/ κα μας “παρηγορούσαν” εννοείται / - Μη φοβάστε συνέλληνες/ Μετά την πρώτη γνώση/ μάθαμε και μάλιστα καλά τι εστί σεισμοβερύκοκον/ Ετσι και τώρα/ που μας σφίξανε Lock down/ και μας πολιορκούν χιλιάδες άρματα ιοδρεπανοφόρα...

Μέγας, ας πούμε...

Αυγή κι αυγές

Καθημερινά αγόραζα, διάβαζα, μοίραζα, ενίσχυα (ως και μικρομέτοχός της), έγραφα κατά καιρούς σ’ αυτήν, δηλ. ζούσα (αναγνωστιαγωνιστικώς) μ’ αυτήν από την 4η ή 3η Αυγούστου 1974 που ξανακυκλοφόρησε άχρι σκληροσυριζοποιήσεώς της. Επομένως έχω δικαίωμα ή μερίδιο στη θλίψη και νομιμοποιούμαι ενεργητικά (στα νομικά) από τα όσα της συμβαίνουν εσχάτως. 40 και χρόνια με την ΑΥΓΗ... Από τους περίπου 1400 αναγνώστες πανελληνίως και κάποιες περιόδους ίσως ο μοναδικός καθημερινά στην πόλη. Οταν ήμουν «επώνυμος άρχων» των βιβλίων της Κοζάνης (1996-2003) μια μέρα μια κυρία με κάλεσε να την επισκεφτώ στην πλακόστρωτη αυλή της. Είμασταν και γείτονες (οδός πλ. Αυλιώτη με οδό Περδικάρη). Στη μέση της αυλής ένας παραδοσιακός «αρβανίκος» ήγουν φρέαρ αρτεσιανόν πηγάδι κοινώς. Στεγνό. Μέσα του γεμάτο πλαστικές σακούλες κι εντός τους όπως όπως ριχμένες εφημερίδες. Ηταν ΑΥΓΕΣ προδικτατορικές. - Τις έκρυψε ο πατέρας μου είπε η καλή κυρία όταν έγινε η δικτατορία (Βασίλης Κουτλιάς σεσημασμένος κομμουνιστής) Πάρτε τις αλλιώς θα τις πετάξω. Με είχε καλέσει σαν ...υπηρεσιακό παράγοντα περισυλλογής των αδέσποτων βιβλίων, αρχείων, εγγράφων. Πήγα όμως ως συγγενής α’ βαθμού να μαζέψω τα λείψανα μιας εποχής· μια οιονεί σωστική ανασκαφή. Ηταν μαζί μου και ο Γιάννης Χ.; Εκατοντάδες φύλλα της Α. τα πήρα, τα σιδέρωσα, τα φυλάγω στο υπόγειο στο χωριό Ανακομιδή... Κάπου κάπου ξεφυλλίζω κάποιες με μια νοσταλγία ιστορική. Δεν έζησα την εποχή της αυτή. Είμαι (ήμουν δηλαδή) της μεταπολιτευτικής πολιτισμένης αριστεράς. Με μια μελαγχολία για το πως κατέληξε το εγχείρημα (και η εφημερίδα) όταν πρώην «διώκτες της» την περίλαβαν χωρίς οι Σαύλοι να μετεξελιχτούν σε Παύλοι..

108η

108η επέτειος από την 11η-10ου-1912) δηλαδή την «Κατάληψη της Κοζάνης (έτσι έγραφε η τότε εφημερίς των Αθηνών ΠΑΤΡΙΣ) από τα ελληνικά στρατεύματα. και κατά συνέπεια την απελευθέρωση της από τους ελάχιστους σ΄ αυτήν Οθωμανούς . Από ιδρύσεως ήταν μια χριστιανική ελληνική νησίδα, χωριό πρώτα κι αργότερα πόλη χάριν των προνομίων που εξασφάλισε με χίλιους δυό τρόπους γι αυτήν ο συνιδρυτής της Κοζάνης Χαρίσιος Τράντας και θεωρήθηκε Μαλικανέ δηλ. τελούσα υπό την προστασία της Σουλτανομήτορος. Στη φωτ μέρος από το ιστορικό της Κέντρο. Ο καθεδρικός άγιος Νικόλαος (1664-1721) στο κεραμιδί, το Καμπαναριό του 1855 η γκρι πέτρα, μέρος της πλατείας μετά την τελευταία της εκ βάθρων δημιουργία της το 2016, το δημαρχείο με την απαλή ώχρα. Σήμερα η Κοζάνη κατελήφθη από τον κορωναϊό, λίγο περισσότερο από άλλες πόλεις και πέρασε στο πορτοκαλί της επιβάρυνσης. Κυκλοφορούμε με μάσκα μέσα έξω (με τον άλλον «στης Κοζάνης τα σοκάκια με τα σπίτια τα ψηλά» κοιταζόμαστε κι αναγνωριζόμαστε μόνον από τα μάτια πλέον) πλένουμε τα χέρια, κρατούμε τις αποστάσεις όχι πάντα επιτυχώς. Αλλά που θα πάει;

Η Μάρω Δούκα εχτές...

Παρέμβαση: ένα από τα μακροβιότερα περιοδικά Τέχνης και Λόγου, με τη φροντίδα και την αφοσίωση του Βασίλη Καραγιάννη, που μας έρχεται απ' την Κοζάνη, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι ο πολιτισμός μιας χώρας, ενός λαού, μιας εποχής ευδοκιμεί, δοκιμάζεται και στερεώνεται στις μικρές, ήσυχες πόλεις όπου η καθημερινή τριβή διαποτίζεται με το νόημα της στοχαστικής συνομιλίας με τον χρόνο και τον τόπο. Το τεύχος 198-199 θα μπορούσαμε να το αναζητήσουμε στα κεντρικά βιβλιοπωλεία.

Νόμπελ 2020

Oταν άκουσα το όνομα Λουίζ Γκλυκ (1943 Αμερική) για το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2020 μου φάνηκε εντελώς άγνωστο. Οταν ξανάκουσα πως στα ελληνικά μεταφράστηκαν ποιήματά της στο περιοδικό "Ποίηση" τχ. 24/2004, το αναζήτησα – συμπτωματικά ήταν κι εύκολη η ανακάλυψή του στο βιβλιοχάος. Στις σελ 17-43 εκτενές αφιέρωμα με ποιήματα μεταφρασμένα από την Δήμητρα Κωτούλα. Στη σελίδα 39 του περιοδικού ήταν ένας σελιδοδείκτης εκ των Κάτω χωρών μάλλον φλαμανδικης υφής με ένα πίνακα του Ρούμπενς. Πως βρέθηκε εκεί; Πως σταμάτησε η ανάγνωσή μου στο ποίημα Οκτώβριος. Τι περίμενα; Μυστήριον ξένο ... ...θυμάμαι πως την ένιωθα τη γη, κόκκινη και πυκνή/ σε στυφές χαρακώσεις, δεν φυτεύτηκαν οι σπόροι,/ δεν σκαρφάλωσαν οι σταφυλιές στο νότιο τοίχο... Από τότε φαίνεται πως ο μήνας Οκτώβριος την είχε «γλυκοστημένη» της δαφνοστεφούς ποιήτριας (για το δαφνοστεφή ποιητή εν γένει έμαθα από το τεράστιο σε όγκο και μεγάλης λογοτεχνικής αξίας «Βλακοχορτοφάγο» του Τζ. Μπαρνς εκδ. Πόλις). Υ.Γ. Στην αυλή του χωριού έχουμε μια σταφυλιά που σκαρφάλωσε στο νότιο τοίχο της. Γεμάτη περιμένει να μαζέψουμε τα σταφύλια. Φωνάζει συνεχώς η μάνα: Αντε θα μας τα φαν τα πουλιά. - Ας τα φάνε...

Μεγαλομαρτύρων...

Σεργίου και Βάκχου μεγαλομαρτύρων/ Αξ/κων του Βυζαντίου και όσιου Μ. Καραγάτση / Πρωί ήναψα τα κεκανονισμένα κεριά/ Τέλειωνε κι η λειτουργία/ Με την εμβόλιμη ευχή/ που ακούστηκε σ’ όλη την ελληνική ορθοδοξία/ Τηλεοράσεων και διαδικτύου/ - Οχι δεν είναι αθώοι.../ Με μάσκα πανδημίας κι υποκρισίας/ επήρα το δρόμο/ με τη λύρα στον ώμο/ λέγων άσματα ηρωικά και πένθιμα/ γελοία και εύθυμα/ για της ιστορίας τα ερείπια.../

Κυριακή 4-10ου

Συννεφιασμένη Κυριακή με την καρδιά μου όμως δεν μοιάζει/ αλλά ως πότε στην αυλή ως μοναχόν στρουθίον θα μονάζει/ Κι ενώ εντός του ναού στην Θεία Ευχαριστία κοινωνούσαν/ δίπλα δούλοι της ΔΕΔΗΕ πεύκα του Αη Δημήτρη πελεκούσαν

Εορτη νομικών...

Την σήμερον Διονυσίου Αρεοπαγίτου προστάτου των νομικών εν γένει και εν είδει. Πριν χρόνια μια κάπως φαιδρή πανελλαδική διοίκηση δικηγόρων τη συνηγορία Πατριάρχου Κων/πόλεως και Αρχιεπισκόπου Αθηνών και της λοιπής Ελλάδος, προσπάθησαν να καθιερώσουν την 13ην Νοεμβρίου, Ιωάννου Χρυσοστόμου, ως ξεχωριστή εορτή των Δικηγόρων (ο μέγας άγιος ήτο και δικηγόρος τω καιρώ εκείνω προ της Πατριαρχίας του) διασπώντες την ενιαία εορτή των νομικών αλλά απέτυχαν οικτρά. Έπρεπε να καθιερωθεί τοιουτοτρόπως και δικαστική αργία (η δεύτερη) κάτι αδύνατον. Οτε ήμην δικηγόρος κι αντί για νόμους, αγωγές, αγορεύσεις (η μοναδική φορά που «αγόρευσα» έχασα τη δίκη) «έπαιζα βιβλία» καθιερώθηκε στο Σύλλογο Κοζάνης (πρόεδρος ο κ. Ηλίας Κυρατσούς) τη μέρα αυτή μια λαμπρή γιορτή μετά λόγων και κερασμάτων. Μίλησα κάποιες φορές σ’ αυτές. Πολλοί νέοι ούτε που με γνώριζαν ως νομικό και οι παλιοί ως «ενεργό» δικηγόρο. Μίλησα για την «Η πνευματική Κίνηση της Κοζάνης και ο Κ. Τσιτσελίκης» - δικηγόρος επιφανής συν τοις άλλοις- (του εκδώσαμε τη νουβέλα «Αγάπη στον Αλιάκμονα»), για «Ενα νομικοποιητικό χειρόγραφο του Μιχ. Ψελλού αποκείμενον στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης» και για «Το κίνημα των Σερβίων (1918)» ένα οπερατικό κίνημα που είχε όμως λίγες δεκάδες εκτελεσμένους στρατιώτες κι αξ/κους. Εγραψα και ένα ταπεινό «Σχεδίασμα ιστορίας του Δικηγορικού Συλλόγου Κοζάνης». Τώρα κατ’ έτος με λιγοστούς εν ενεργεία και κάποιους εν συντάξει νομικούς παρακολουθούμε τη λειτουργία της ημέρας στον καθεδρικό του αγίου Νικολάου. Α, οι ωραίοι μας χρόνοι! - Ωραίοι; Συναρπαστικοί θα έλεγα και το εννοώ...

1 - Οκτ. 2007

)

"...Για τρεις μέρες πίσω μου στο κομοδίνο και δεν μπορώ να δω, να αγγίξω τα βιβλία: Μπόρχες, Κοροπούλης, Αναγνωστάκης... Ο Μάκης κάθε μέρα εκεί· μου 'φερε και τον Α. Ταμπούκι με τη "Νοσταλγία του πιθανού. Γραπτά για τον Πεσσόα" (εκδ. Αγρα) να χαϊδεύω κάτι από τα πάθη μου..." (Από τις "Οκτωβριανές Θεσσαλονικογραφίες", 2007

Θυμάμαι

Θυμάμαι μια δια-Δήλωση του Αρη Αλεξάνδρου / λίαν ποιητού, ανυπότακτου, βγαλμένη/ από τα κόκαλα του Κιβωτίου του./ «Ανήκω στο ανύπαρκτο Κόμμα των ποιητών...»/ Ανύπαρκτο; Ενόμιζε.../ Κόμμα ποιητών υπήρξεν/ εμμέσως πλην σαφώς/ το έτος 1998 εις την Κοζάνη της Δ. Μακεδονίας/ με αρχηγό τον Ποιητή του Λαού τον νέον/ ότι ο Γιάννης Ρίτσος είχε παλιώσει./ Ποιητικός συνδυασμός κατήλθε στις εκλογές/ και διεκδίκησε τη Νομαρχία παρακαλώ/ λαβών ψήφους υπέρ τους 800 αισθαντικούς./ Αλλ’ ενικήθη εντελώς από τον Π. Μητλιάγκα/ ποιητή των έργων εκ Λευκοπηγής ορμώμενον/ χωριό ποιητών ου μην αλλά και πεζογράφων.../

Περιστύλιον

Βραδάκι πέρασε από το γραφείο ο έκπαλαι φίλος Γιάννης Χρσνς. – Εσύ τα διαβάζεις αυτά μου είπε και μου έδωσε τα «Απαντα τα ποιήματα» της Ινγ. Μπάχμαν (εκδ. Βακχικον), το οποίο εκέρδισε σε βραδινή ραδιοφωνική εκπομπή. Εσυγκινήθην ορισμένως από τη χειρονομία και δια τους εξής νόμιμους, βάσιμους κι αληθινούς λόγους όπως γράφαμε, έγραφαν δηλαδή, οι δικηγόροι στις προτάσεις τους. Πριν πολλά χρόνια μέσα δεκαετίας του 2000 μια 20στη Αυγούστου διοργανώσαμε ως Παρέμβαση μια βραδιά ποίησης και μουσικής, Στο λόφο με το περιστύλιο μεταξύ Αγίας Αννας και Μεταμορφώσεως παρά τον Χαμηλό Αη- Λιά, περιοχή Ξενία (αυτόν που η αισθαντική κυρία Αγγέλα Γιολδάση τώρα αγωνίζεται να περισώσει από την ολική καταστροφή του). Σημείωση ένδον: Το περιστύλιον είναι ένα ημιτελές έργο του Δημάρχου Β. Ματιάκη (αρχές του 1960) και φτιάχτηκε για να έρχονται, λέει, να ρεμβάζουν, να εμπνέονται και να γράφουν οι λόγιοι της Κοζάνης κ. λπ. Ομως επειδή ακούστηκε πως ήταν έργο μασονικό εγκαταλείφτηκε. Εκτοτε είναι ένα υπαίθριον ερωτικόν καταφύγιον νέων. Εκείνο, λοιπόν, το βράδυ του Αυγούστου ο σπουδαίος πιανίστας Δημήτρης Δημόπουλος έπαιξε τη Σονάτα υπό το Σεληνόφως του Μπετόβεν και ο Στάθης Νατσιός (ηθοποιός) διάβαζε ποιήματα της Ινγκεμποργκ Μπάχμαν, από την έκδοση της Νεφέλης «Να λέω λόγια σκοτεινά». Μια βραδιά μοναδικής ωραιότητας από τις σπάνιες συμπτώσεις μουσικής, λόγου κι ανθρώπων. Α, οι ωραίες μας ημέρες, νύχτες δηλαδή...

Που πας ξυπόλυτος στις μνήμες;

Στην μονή Ιλαρίωνος παρά τον Αλιάκμονα κάπου το 197...

Υποδήματα

Φόρεσα της καραντίνας τα υποδήματα μη πάλι τα περπατήσω / επήρα και την θλίψη μου που είχα στο καλοκαίρι εκεί ξεχάσει / επί των ερειπίων της ψυχής τα λυπημένα σώματα να ρωτήσω / τι είχαμε πριν λίγο τι έχουμε τώρα και τη εν τέλει έχουμε χάσει

Διηγήματα του Κ. Τσιτσελίκη από τις εκδόσεις της Εστίας σε επιμέλεια του Μάριου Κυπαρίσση - Μώρου

Αρχές δεκαετίας του ‘90 δικηγόρος κατ’ επάγγελμα, πτωχός σε υποθέσεις, με εσυγκίνησε (και εκ της κοινής επαγγελματικής σύμπτωσης) ιδιαίτερα η περίπτωση του Κωνσταντίνου Τσιτσελίκη (1882 - 1939) δικηγόρου προπολεμικά, προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Κοζάνης, βουλευτού, συγγραφέως ιδίως σημαντικού, επιφανούς δε παράγοντα της κοινωνίας εκείνης Κοζάνης. Με τη βοήθεια του φιλογράμματου, ρέκτη προέδρου του Δ.Σ. Κοζάνης κ. Ηλία Κυρατσού επαναφέραμε τη μνήμη του στην τοπική επικαιρότητα. Εκπληκτες οι κόρες του, ιδίως η Ρέα, «τον είχαμε σχεδόν ξεχάσει τον πατέρα μας που ούτε γνωρίσαμε δηλαδή» μου έλεγε. Ομιλίες, εκδηλώσεις μέχρι και προτομή του στήσαμε με τη βοήθεια του αλησμόνητου Κ. Ε. Σιαμπανόπουλου στον πεζόδρομο του Μουσείου. Τότε κυκλοφορήσαμε τη νουβέλα του «Αγάπη στον Αλιάκμονα» στις εκδόσεις «Παρέμβαση». Το άλλο συγγραφικό του έργο διηγήματα κυρίως, σπουδαία για την περιοχή μας του τότε αλλά και του σήμερα, περίμενε τον κατάλληλο άνθρωπο για να έρθει στην επιφάνεια εκ νέου ή και για πρώτη φορά επιστημονικά κοιταγμένου. Κι αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο και την εκρηκτική δυνατότητα του νεαρού φιλολόγου, κριτικού λογοτεχνίας συγγραφέα κι επιμελητού εκδόσεων (Στρ. Μυριβήλη κ.α.) Μάριου Κυπαρίσση - Μώρου από την Κοζάνη κατοίκου τον περισσότερο χρόνο Θεσσαλονίκης (το θέρος κολυμπούν στα εικαστικά θαλασσινά τοπία του Πάνου Παπανάκου στην Επανομή). Ετσι αυτός ο φέρελπις νέος περιζήτητος στα συνέδρια, τα συμπόσια, τα λογοτεχνικά κι επιστημονικά περιοδικά, με τους τρόπους του κατάφερε να πείσει την κυρία Εύα Καραϊτίδη της Εστίας να συμπεριλάβει στη σειρά των εκδόσεών της μια μικρή ανθολογία κειμένων του Κ. Τσιτσελίκη με τίτλο: «Ιβάν Τσέρμσκι και άλλα διηγήματα». (Ο προηγούμενος κοζανίτης που είχε τέτοια εκδοτική «περιποίηση» ήταν ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου με την τριλογία του αλλά χωρίς εισαγωγές τα βιβλία, ότι ο Μ. Κ.- Μ. ήτο εντελώς μικρός). Παραθέτω παρακάτω την προαναγγελία κυκλοφορίας του βιβλίου του Τστσλκ. της εκδότριας όπως αυτή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» πριν λίγες μέρες: «Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης, Κοζανίτης, γεννημένος το 1882, νομικός, με σπουδές στην Αθήνα, στην Κωνσταντινούπολη, τη Βιέννη και τη Λειψία. Αλλά και δημοσιογράφος, με γραπτά λογοτεχνικά, λαογραφικά, ιστορικά. Ακόμα δε και βουλευτής για δύο πολύ κρίσιμα χρόνια. Όταν ο –επίσης Κοζανίτης– φιλόλογος Μάριος Μώρος μας έφερε τα διηγήματα, παρακινημένος αρχικά από τον Βασίλη Καραγιάννη που του εμφύσησε το πάθος για τον Κ.Τ., δεν πίστευε ότι κάποιος αθηναϊκός οίκος θα ενδιαφερόταν να τα εκδώσει. Αλλά το πάθος είναι μερικές φορές μεταδοτικό, με κατέλαβε και μένα όταν διάβασα απνευστί αυτά τα κείμενα, που αδίκως χαρακτηρίζονται από κάποιους λογίους ως τοπικής μακεδονικής εμβέλειας. Για μένα ο κοσμοπολίτης, ο υψηλής λογιοσύνης, καλλιέργειας και λεπτής ειρωνείας απολαυστικότατος Τσιτσελίκης είναι μια περίπτωση λησμονημένου συγγραφέα που λαμπρύνει την εξαιρετική παράδοση της διηγηματογραφίας μας. Σύγχρονος μέχρι τα μπούνια, παίζει στα δάχτυλα όλα τα γλωσσικά επίπεδα, γνωρίζει σε βάθος τα ήθη και τις ιστορικές συγκυρίες, ψυχογραφεί όσο λίγοι τους άντρες και τις γυναίκες, τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς. Σας προσκαλώ να τον διαβάσετε».

Εκθεση συμβάντων της 20ης /9ου/2020

Πως επέρασα τη μέρα που ήταν επέτειος θανάτου του Γ. Σεφέρη, «ότι στα ζωντανά πράγματα δεν υπάρχει αναστολή». Ως ακολούθως: Στο LIFO άκουσα το Podcast αφιερωμένο στο Γ. Σ. με τη σκέψη του: «Αυτοί οι άνθρωποι μασάνε ομίχλη». Κοιτώ τις σημειώσεις του ανάκατα χωρίς να ξαναξεφυλλίσω την «Ερημη Χώρα» και τις «Αντιγραφές». Μιαν ξεχωριστή αίσθηση λόγου πέρα από τη φωνή και την ποιητική γραφή. Μετάφραση του MICHAUX «Σου γράφω από ένα τόπο μακρινό». «Θέλω να σας μιλήσω για τη θάλασσα. Οσο και ν’ αναταράζεται, σταματά μπρος σε μια χούφτα άμμο. Μια μεγάλη αναποφάσιστη. Σίγουρα θα ήθελε να προχωρήσει, αλλά να που δεν γίνεται. Αργότερα ίσως μια μέρα, θα προχωρήσει». «- Μα πέτρα στο δεξί νεφρό επέμβαση στην κλινική «Παμμακάριστος» (κι εγώ σ’ αυτό τη βρήκα αλλά στου «Γεννηματά» Θεσσαλονίκης τη ...φρόντισα). «Υπάρχουμε διότι κάθε τόσο κάποιος αποφασίζει να δώσει αναστολή της ποινής μας». «Ανάμεσα μεσάνυχτα και 2 είναι οι καλύτερες ώρες του 24ωρου...» Εκεί είμαι συνεχώς...

Γράψαμε...

Κάτω απ’ τη γέρικη συκομουριά» – το πλατάνι ώριμο εγίνει/ χωρίς αέρα μια ήσυχη Κυριακή του Σεπτεμβρίου η εικοστή/ - Ελα μνήμη να μπεις να πιείς από της α-λησμόνιας το λαγήνι/ να γράψω το όνομα Του και (της) πάνω στην άμμο τη ζεστή/