Το Πολυτεχνείο κι όπως αυτό ζει στα Καραούλια...

/

Οπως τόσοι (πόσοι;) άλλοι «Εκείνη τη βραδιά»/ ήμουν «Εκεί». - Ε, και; Με το καιρό ένιωθα/ μια ηθική ασφυξία για τη «Μέρα» αυτή/ που την ευτέλισαν χρόνο το χρόνο/ κνώδαλα κύμβαλα, τενεκέδες... / Την περνούσα ακούγοντας τις Αρκαδίες/ του κυρ’ Μίκη Θ. και ειδικά το «Μιλώ» και «Χάρης»/ Ετσι για να στανιάρω κατά τι και όπως, όπως./ Από μακριά λοιπόν όπως καιρό τώρα/ Μόνον που φέτος ο ιός κι ο φόβος του/ μας στερεί τη συνάντηση των λιγοστών / εκείνης της βραδιάς στη Θεσσαλονίκη, / στ’ αμπέλι του Γιώργου Μ. στα Καραούλια/ όπου κατ’ έτος στο αισθαντικό του χώρο / γινόταν η σύναξη της Μνήμης/ που όσο πάει και λιγοστεύει... (με ρακί των ημερών μεταβγαλμένη...)