Ντουντούκες

Μπήκε, όπως κάθε πρωί, αλλά τώρα εν θριάμβω, με μια ντουντούκα μετεξέλιξη εκείνης του Ιησού το Ναυή στα τείχη της Ιεριχού κι εντουντούκιζε ποικιλοτρόπως. Η ντουντούκα, ο πολλαπλασιαστής ήχου, συνήθως φωνών διαμαρτυρίας, ήταν από τα απαραίτητα αξεσουάρ του κατά καιρούς επαναστατισμού των οδών καθώς στις διαδηλώσεις ο έχων το γενικό πρόσταγμα διάβαζε το σημείωμα οδηγιών κι εκφωνούσε λχ.: «Μια η ντουντούκα τέσσερις εμείς» το δε συν-ακόλουθον πλήθος επαναλάμβανε φωνή μεγάλη το σύνθημα, ναι, αυτό τούτο σύνθημα. Εποχή του αλησμόνητου ΕΚΚΕ με τα εντυπωσιακά μεγάλα κιτρινοκόκκινα πανό και τις συναγωνίστριές του που συναγωνίζονταν σε κάλλος αυτές του Ρήγα Φεραίου. Τον καιρό της αντιμνημονιακής εξάψεως σε μια βραδιά Παγκόσμιας ποίησης 21 Μαρτίου πάντα, χρησιμοποιούσαμε αντί μεγαφωνικής εγκαταστάσεως μια ντουντούκα δανεική από τα αναρχοαριστερά σχήματα της πλατείας κι έτσι κι εκτελέσαμε κι ημείς το όποιο καθήκον μας στην τότε υπόθεση ... Τα έλεγα στο μικρό αυτά κι εξεκαρδιζόταν στα γέλια... ΥΓ. Ντουντούκες λέγαμε και τις ψηλές ουρές από τα κρεμμύδια εν αναπτύξει στο μπαχτσέ.