Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2020
Ο νερόμυλος
div class="separator" style="clear: both;">
Ξαναδιαβάζω στα ΝΕΑ ΚΕΙΜΕΝΑ –(1971 Κέδρος) σ’ αυτή τη σπουδαία δημόσιααντιδικτατορική Συνέχεια των 18 Κειμένων το διήγημα του Γεράσιμου Γρηγόρη «Ο νερόμυλος». Οι πρωταγωνιστές του ο σφιγμένος αριστερός κι η εκρηκτική συντηρητική, η θορυβώδη ιδεολογική διάλυση-διάσπαση τον καιρό εμφύλιας Αντίστασης που οδηγείται σε μια σιωπηλή στιγμιαία άγρια ερωτική σύνθεση στα ένδον του νερόμυλου. Η υγρασία, η βροχή, το νερό, η εποχή, η γραφή του διαπερνά ακόμα το είναι μου. Αγαπώ τους νερόμυλους σε φωτογραφίες πλέον ή στη ζωγραφική τους αποτύπωση αλλά και στα λιγοστά τους ερείπια («Στα ερείπια υδρομύλων ερωτεύομουν...»). Ένα τέτοιον στη Λευκοπηγή, διαιώνισε ο ζωγράφος -τόσον λεπιδοπτερολόγος- Πασχάλης Δουγαλής που διαπρέπει στη Γερμανία - Μόναχο;). Α, ο νερόμυλος σ’ αυτόν που δίπλα του γεννήθηκες, μεγάλωσες, μπήκες κάτω στη φτερωτή του και στριφογυρίστηκες στη δίνη του νερού και γύριζαν γύρισαν οι μυλόπετρες του χρόνου που στη φοβερή τριβή τους (όπως τα σώματα) αλέθαν στάρι και καλαμπόκι, τις μαλακές και σκληρές μέρες της ζωής μας, ο μύλος - καιρός που αλέθει τον καθένα μας και με τον τρόπο κατά τα έργα του κι αλληλούια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου