"7 σε παίρνει αριστερά μην το ζορίζεις..." - Εμένα μου λες.

Οχι αλλος Ππδ...

- Ελεος με αυτόν τον Παπαδιαμάντη ...
- Αμ' και ετούτος ο Μωραϊτίδης που μας προέκυψεν εφέτος!
Στα επ’ εμοί...
Στις 5 περίπου ο γλυκόλαλος αργυρόηχος κώδωνας απ’ το καναμπαριό του 1917. Ηδη κάποιοι χωρινοί λιανοπατούσαν στον νάρθηκα του Προδρόμου, οι φτωχόσοφοι Τσιγκαρλάδες:
- Αϊντε παπά μ’ πότε θα βαρέϊς ν’ καμπάνα να σώνουμι σαράντα μέρες μας λιάντσι η νηστεία. Τους ρήμαξε η ντομάτα στην αλμύρα. Λάδι, ούτε κατά διάνοιαν
Το τραπέζι στρώνεται μετά την απολύσιν. Αποβαρδίς έχει ψηθεί το κρέας. Γιουβέτσι, έντερα, κλιές (μπουμπάρια...) Ολα σε λίπη πλέοντα, που έλειπαν όμως τη σαρακοστή. Ως εκ τούτου μετά τη σφοδρή κι άτακτον κρεοφαγίαν ακολουθούσε, ως εικός, η ακολουθία των εντερικών παθών.
Η οικία του σπιτιού τ‘ Βασιλ΄ τ’ Μιχάλ (μη κι ήταν ο παππούς;) στον πάνω μαχαλά - λάκκος χώριζε το χωριό σε δύο ενορίες- ανήκε ιερατικώς στον ΠαπαΤσεβά. Ομως ο παππούς τον θωρούσε κάπως ελαφρόν και καλούσε τον παπα-Μάρκο από τον κάτω. Κανονική εισπήδηξις. Μετά το φαγητό γύριζαν οι παπάδες και σήκωναν το ύψωμα στα σπίτια. Ούτως κι ο παπα-Μάρκος. Το χαμηλό σινί ακαθάριστο από τα περισσεύματα με το κεφάλι του γουρουνιού ψημένο και στημένο σαν του Προδρόμου επί της Σαλώμης το πιάτο (ήμαρτον)... Ευλόγησε, ήπιε ένα λίγο, δοκίμασε, ευχήθηκε, έλαβεν την δραχμήν...κι τ’ χρόν...
Ημείς τώρα τι;
Θυμάμαι και συγκινούμαι ένδον (επαγγελματίας νοσταλγός εκατάντηξα) μιαν εικόνα σε ένα βιβλίο του Δημοτικού· δείχνει να πηγαίνουν στην εκκλησία βράδυ Χριστουγέννων ενώ...
«Εξω, εἰς τὰ στενὰ σοκάκια τοῦ βορείου ὑψηλοῦ χωρίου, ὀλίγον εἶχε πιάσει τὸ χιόνι, ἐμαίνετο ὁ βορρᾶς. (Αλεξ. Ππδ.). Το δυτικότροπον εν τούτοις το οποίον ακόμα και σήμερα με λυγίζει:
«Ας τραβήξουμε μπροστά μ’ αναμμένα φαναράκια...»
καθώς
“…ζητεί η ψυχή μου
της αλύσεώς της τον κοπέντα κρίκον.»
Εις τον αρχαίον της μνήμης οίκον…

Θραύσμα προδημοσίευσις δηλ. εκ της ΤΥΡΒΕΩΣ των Χριστουγέννων που ετοιμάζει ο Αντώνιος Γρεβενών και περπόλεων.

σ' ένα χώρο σιωπής και εγκαρτέρησης...

 Mε την “Παρέμβαση”, την οποία διαχειρίζεται πλέον ως προς τις δράσεις κι όχι μόνον, μαζί με το Music Art διοργάνωσε ένα εορταστικό πρωινό στο Τιάλειο Γηροκομείο Κοζάνης με θέμα “Διαβάζουμε και τραγουδάμε για τους άλλους”. Συνεργάτες στις αναγνώσεις Νίκος Κουρού, Σέβη Κωνσταντινίδου Βάγια Λαμπροπούλου. Σ’ ένα χώρο σιωπής κι εγκαρτέρησης βιώσαμε μια βουβή συγκίνηση. Δεν είναι όλα πολιτική στο τέλος τέλος.

Περί μοσχαροκεφαλής κ.λπ.

 Προ ευαρίθμων χρόνων και λιγοστών καιρών με τη λήξη του εκδοτικού ενιαυτού της «Παρέμβασης» παρετίθετο υπό της διοικήσεως και διευθύνσεώς της, στα γραφεία της επί της οδού Χ. Μούακ 1, Κοζάνη 50131, εορταστική τράπεζα με κύριον είδος προς εσθίασιν κεφαλή μόσχου ήγουν μοσχαροκεφαλή ψημένη, τυρί και κρεμμύδια. Μετά την ασθένεια των τρελών αγελάδων σταμάτησε. Στην εορτή της 20ης /11ου/ 1992 η μοσχαροκεφαλή εκλάπη από το φούρνο. Οι κύριοι κλέπτες της ουδέποτε φανερώθηκαν και την εξεκοκάλισαν (κι ήταν προσφορά του εντιμοτάτου κυρίου Γ. Κοκαλιάρη εκδοροσφαγέως) αμέριμνοι, χωρίς ίχνος τύψεως, σε κάτι τσαϊρια της γύρωθεν πόλεως (βρέθηκαν ίχνη της) χωρίς να τους σταματήσει τίποτε στο λαιμό τους.
Εχθές, Ιγνατίου του Θεοφόρου, πρωταθλητού του Κολοσσαίου, αναβίωσε η εορτή στο ΣΥΝ-Βιβλιοπωλείο που είναι πλέον η διανεμητική έδρα της «Π». Μετείχαν παλιοί και νέοι συνεργάτες και χειρόνακτες αυτής. Αλλοι νήστευαν, άλλοι ναυτιούσαν ήπια κι άλλοι έτρωγαν.
Οχι, φλουρί δεν υπήρχε εντός του αλλά ούτε και τα μάτια της κεφαλής της εψημένης υπήρχαν, για τα οποία άλλοτε σκίζονταν καρδιές, στόματα θέλω να πω, που τα εκατάπιναν ασμένως (οι αθεόφοβοι) αν και σε απαγόρευση βρώσης διατελούσαν.
Προϊστάμενος του ψητοδιαπράγματος ο κύριος Ρούσης.

Πλατύ λίγο πριν την Ξεχασμένη

 «...Μελαγχόλησα περιμένοντας δύο ώρες
στο καφενείο στο Πλατύ το τραίνο της Φλώρινας...»
έγραφε το 1936 ο Σεφέρης στην αδελφή του Ιωάννα
Την έζησα αυτή τη σκηνή στον ίδιο σταθμό το 200τόσο
περιμένοντας το τραίνο απ’ την Αθήνα
Ο οινοβαρής νεκροθάπτης αφηγούνταν στον εαυτό του
ιστορίες του εγχώματου επαγγέλματος
και της υπηρεσίας τις τακτοποιήσεις των πρώην ζώντων
Ανόρεχτα χιόνιζε ο καιρός το χιόνι του
Μπαινόβγαιναν Ρομά και κάτι σαν φαντάροι
αγόραζαν γαριδάκια, καφέδες, τσιγάρα
Πηγαινοέρχονταν οι Προαστικοί
Λάρισας, Εδέσσης Κατερίνης νωχελικά

Προφανώς και μελαγχολούσα ώσπου εφάνεις
σημαία ολόρθη σε μεσίστιο πλήθος...

"Είμαστε αμετάκλητα μεσοπόλεμος..."

Μεταξουργείο Αθήνα - Κοζάνη πεζόδρομος
Κέντρο και επαρχία...
"Ο καθείς και τα όπλα του"

Γωνία γραφείου άνευ Χριστουγεννιάτικου δέντρου

1. Το τχ. 193 της Παρέμβασης επί σμικρού καβαλέτου ιχνογράφου
2. Φωτ. μου υπογράφων «Το χρώμα της Νοσταλγίας» το πρώτο της 5τομης Γαβριηλιάδος μου
3. Φωτο-εικών της Δήμητρας υπογράφουσα το βιβλίο της «Κλεισμένα σε θυρίδες...»
4 Μάριος Γ. Αναγιγνώσκων το βιβλίο του οποίου έδωσε τον τίτλο του ήγουν «Ενωμένα Μυστικά».
5 «Ο ήρωας τη Αλαμάνας από τα πρώτα παιδικά μου αναγνώσματα ανακαινισμένο στην κουβερτούρα του
5. Οι 5 τόμοι της Γαβριηλιάδας μου σύνολον σελ. 1018
6 Μέτρα και σταθμά ίνα ζυγίζουμε την ματαιοδοξία μας σταλθέντα από τη Σύρο κάποτε και απ’ κυρία Αναστασία Λυγνού
7 «Μπλανς ή η Λησμονιά» του Λουί Αραγκόν επί 35 χρόνια στην αυτή θέση αδιάβαστο.
8. Σεφλέρα γερασμένη και μαδημένη σκέπει τα ανωτέρω εδώ και 35 χρόνια ζει μόνον με νερό και μουσική.
9. Δύο μικρές σκούπες στη γλάστρα οι οποίες συγκινούσαν το μικρά Μάριο και σκούπιζε το μπαλκόνι
10. Ενας Αη-Βασίλης να κρυφοκοιτάει κρεμασμένος στη Σεφλέρα ωραίον έργον της κ. Τούλας Χαριτίδου ζωγράφου εκ Πτολεμαϊδος

ΥΓ. Η φωτ. είναι του ελλογιμώτατου Αντ. Σβολιαντόπουλου από Γρεβενά

Γρεβενιωτών κατάληψη της "Π'

Φορολογικές θηριοανημερότητες

 Την 13η Παρασκευή Ευστρατίου Ορέστου Λουκίας
μια φορολογική ενημερότητα τέταρτη φορά την πάλεψα.
Οι βολεμένοι του δημοσίου λες και την τυπώνουν
με αόρατη μελάνι για να σε βασανίζουν
Στην Τράπεζα ο λογαριασμός της «Π» έγραφε -3
ωσάν το θερμόμετρο καιρού της πλατείας
από την οποία ένα κοπάδι ταξιδιωτών επιβιβαζόταν
σε λεωφορεία με βαλίτσες και μπαγκάζια
- Που πάτε παλικάρια που πάτε ορέ παιδιά;
- Που θες να πάμε,
πάμε να πατήσουμε του Μπάνσκο τα χιονοχειμαδιά
(κάπου στην Βουλγαρία είναι μου είπαν)
Κατηφόρησα στο ναό με 10λεπτον άναψα 5 κεριά
παρέκαμψα άσπλαχνα κάθε βοούσα ελεημοσύνη
Το Ευαγγέλιον διάβαζε ο παπαΧρήστος
Κάθισα μέχρι και το Χειρουβικό, ήταν ζεστά εκεί..

Αγάλματα κομμάτια...

 Το λευκό αγαλματίδιο το έφερε ένα βράδυ
στο γραφείο ένας εντελώς άγνωστος στρατιώτης,
λίαν ωραίος και εντυπωσιακά εκλεπτυσμένος
δική του κατασκευή.
- Εσύ θα το σώσεις, μου είπε,
στο θάλαμο θα το λιώσουν με τις αρβύλες
που δε γνωρίζουν λέξη από Χριστιανόπουλο...
Με εσυγκίνησεν... Δεν τον ξανάδα ποτές
εκτός από εκείνο το δίλεπτον βράδυ.
Το δεύτερο είναι του Γ. Κόλλα ζωγράφου
από την Αλβανία που ζει κοντά στη Φλωρεντία
Μαζί συνυπάρχουν σχεδόν ερωτικά
για πάνω από 20 χρόνια σ’ αυτό το ράφι.
Τους κοιτούν: Δ. Ραυτόπουλος
Αρης Αλεξάνδρου, Χίτλερ σε 2 τόμους,
Εμφύλιος του Γ. Μαργαρίτη, Μπαλζάκ
ο Στάθης Τσαγκαρουσάνος («Μοναξιές»)
ολίγος Ροβινσών Κρούσος
ο Δανιήλ Δεφόε θέλω να πω και το είπα...

Συμεών + Ελένη

 Ακούγοντες μετά προσοχής (και προσευχής) τον Συμεών όχι τον Στυλίτη ούτε τον Θεοδόχο αλλά τον κυρ' Σίμο Οφλίδη μετά της συμβίας και συνσυγγραφέως Λένας να μιλάνε για το ΡΕΤΟΥΣ τους, ενώπιον ευάριθμου πλην εκλεκτού κοινού· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μας τὸ σωτήριόν τους, Ο μκρός Μάριος να ζωγραφίζει ό,τι ακούει...

Σούμπερτ...

 Πόσες φορές με κράτησες αγία Αννα στην Αυλή σου,
το νάρθηκα θέλω να πω, της ανηφόρας πρώτο στασίδι
όμοια με την αγιορείτικη Μ. Αγία Αννα της ψυχής σου
θυμίαμα, ευλογία, αντίδωρο και "Χειμωνάτικο ταξείδι".

Η συζυγική συγγραφική εταιρεία

 ...ενώ στο βιβλίο τους "ΡΕΤΟΥΣ. Το τρυφερό χάδι του ψέματος" (εκδόσεις Νησίδες, Συμεών (Σίμος) Οφλίδης και Ελένη (Λένα) ΚαλαΪτζή - Οφλίδη - της Ομόρρυθμης συζυγικής συγγραφικης εταιρείας) την παρουσίαση θα παραστούμε φορώντας τα καλά μας, σήμερα Δευτέρα 9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ αγίας Αννης στις 6,30 στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης (επί το έργον οι: Δημήτρης Καμαριάδης, Μιχ. Πιτένης , Δήμητρα Καραγιάννη), εμένα μου κόλλησε στη σκέψη το άλλο τους (από τα πολλά) βιβλίο ο «ΜΟΝΞΥΛΙΤΗΣ» τίτλος διπλής αναφοράς ήγουν τύπος αγορείτικου κρασιού αλλά και η ιστορία απο το ομώνυμο μετόχι της Μονής Διονυσίου στο Αγιον Ορος. Το ξεφυλλίζω το ξεκοκαλίζω δηλαδή κι όλα καλά και ένδοξα (και ένλοξα)
Το συγγραφικόν ζεύγος μας επιφυλλάσσει με το αποψινό ΡΕΤΟΥΣ μαζί με τους παρουσιαστές του, ένα ξεχωριστό λογοτεχνικό απογευματοβραδινό.

Ο άνθρωπος απο τα δυτικά

 «Είμαι ένας άνθρωπος που έρχεται συνεχώς από τον Πύργο»
εδήλωνε ο Τάκης Σινόπουλος σε κάθε ευκαιρία
Eίμαι ένας άνθρωπος που έρχεται ας πούμε
από τη Δυτική είσοδο στη Θεσσαλονίκη
περνώ 2 ποτάμια κι ένα το ακολουθώ παράλληλα
Στο πηγαινέλα τώρα διασχίζω 27 τούνελ
Ερχομαι από μια λογοτεχνική περιοδική βιοτεχνία
να συναντήσω, να βρεθώ πρωτίστως
μ’ ανθρώπους και τρόπους εγγραμμάτους
που σε πηγαίνουν σε καταστάσεις και γωνίες ανθρώπινες
και σε φέρνουν σε μια θέση αισθητικής ισχύος
Επιστρέφω συνεχώς από την οδό Αιγύπτου
από την πόλη αυτή που πρόλαβα να δω τους ποιητές...
και θέλω συνεχώς να ξαναβλέπω...
(Σαββατο στη Στέγη της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης" στη διημερίδα "Θεσσαλονίκη λογοτεχνία και πόλη κ.λπ." Η φωτ. είναι της Αννας (εορτάζει σήμερα) Κουστινούδη που έλυσε την κοτσίδα της κι άφησε ελεύθερα τα ξανθά μαλλιά της που γέμισαν πλάτες κι αγκαλιές.

30 χρόνια μετά· μνήμη ωραίου...

Αγίου, ήταν, Νικολάου του 1989 όταν στις 6 το απόγευμα άκουσα από το Α’ Πρόγραμμα της ΕΡΤ το νέο πως πέθανε εντελώς ο Παύλος Ζάννας, 60 ετών. Μια από τις ευγενέστερες και ωραιότερες μορφές του μεταπολιτευτικού μας κόσμου στην Ελλάδα. Γεννήθηκε το 1929 (άρα σήμερα 90 χρόνια) «Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς" άρχιζε τη μεγαλειώδη μετάφραση του «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο» του Μ. Προύστ . Για χρόνια έψαχνα τη συλλογή δοκιμίων του «Πετροκαλαμήθρες (πυξίδα). Φιλικό πρόσωπο μου τη βρήκε. Πριν λίγο καιρό σε πεζόδρομο κοντά στην αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη στο μικρό παλαιοβιβλιοπωλείο «Οκτάνα» είδα στη βιτρίνα του το βιβλίο. Ξαφνιάστηκα. Νόμιζα πως μόνο εγώ το έψαχνα. –Που το βρήκες ρώτηξα. - Από ιδιωτική βιβλιοθήκη που πουλήθηκε μ’ απάντησε. Τώρα ξανακοιτώ το τελευταίο δοκίμιο του βιβλίου: «Ταινίες και φωτοτυπίες του Θανάση Βαλτινού» με τη σημείωση στο τέλος του «Οξύλιθος, (περιοχή στην Εύβοια) 17 Αυγούστου 1989 Πανσέληνος έκλειψη σελήνης ορατή και στην Ελλάδα».
Τώρα μια πολύχρωμη λύπη με περιέχει κάπως...

Ες αύριον τα σπουδαία...

Ηγουν η Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης διοργανώνει διημερίδα στις 7 και 8 Δεκ. με θέμα "Θεσσαλονίκη Ο τόπος της λογοτεχνίας και η λογοτεχνία του τόπου». Μέλη της θα μιλήσουν με τον τρόπο τους ο καθένας στη Στέγη της που κείται στη μικρά οδό που εκβάλλει στη θάλασσα (Δημοσθένους 4 όροφος 2) μεταξύ πλατείας Ελευθερίας ανακαινιζομένης και Αριστοτέλους στολισμένης. Εις ημάς έλαχεν «Ο κλήρος του μεσημεριού» περί την 14.00 ώρα όταν σύμπας ο λαός της συμπρωτευούσης θα είναι στα ουζερί και στους χώρους εσθιάσεως (και καλά θα κάνει), ημέρα Σαββάτο 7 του αγίου Αμβροσίου (ναι, αυτού που απηγόρευσε στον Θεοδόσιο μετά τη σφαγή των 7000 Θεσσαλονικέων στον Ιππόδρομο να πατήσει στους ναούς, επιπλέον δε αυτός ήταν που καθιέρωσε τη σιωπηλή ανάγνωση γενικώς) να διεξέλθουμε την οιονεί πεζοποριακή μας πραγματεία «Επισκέπτης από τα Δυτικά»
Ως εκ τούτου:
Οι γερανοί του λιμανιού με τα σιδερά χέρια αναπεπταμένα
σαν τα φτερά των Μαραμπού που κρέμονται σπασμένα...

Επέστρεψε κι ...επέστρεφε

 Επέστρεψε το νερό που είχε καιρό στερέψει στο ήμερο αυλάκι
να γεμίσουν γούρνες μπάρες στέρνες και της ψυχής οι λάκκοι

Αη Βάρβαρα...

 Α, η γλυκεία Παρθένος Βαρβάρα (η Μεγαλομάρτυς)
την ανθούσα του σώματος αυτής ωραιότητα
ξίφη πατήρ θύσας διότι: τα είδωλα υβρίσασα
δέρνεται δυνατά και καταξεσκίζεται
εις τας σάρκας και κατακαίεται εις τας πλευράς·
την γύριζαν γυμνή στην πόλη και την χτυπούσαν.
Είναι η εφέστια αγία της ψυχής μας
ότι ήλθε και με βρήκε εικονικά πολλάκις
Ως εκ τούτου δέησιν κατ’ έτος ποιούμεθα
με της μητρός, μάνας θέλω να πω,
τις λειτουργιές, το λάδι, το κρασί και το 10ευρον
και του υπέρ96ετούς πατρός ημών υπέρ υγείας
συνταχθέν οικογενειακόν σημείωμα
εις γραφήν καλλιγραφικήν εντελώς
ο της ΣΤ’ Δημοτικού πάλαι ποτέ απόφοιτος

Φύλλα και Φύλλα

 Φύλλα χλόης του άλλοτε και Φύλλα χλόης του τώρα
αγριάδα, άγρωστις κι ασύνορα χωράφια στιχοφόρα

Για το φίλο που έφυγε...

Τις ξαναβρήκα σήμερα και θυμήθηκα αρχαίους καιρούς και χρόνους. Στο υπόγειο των βιβλίων στο χωριό μαζί με εκατοντάδες άλλες και ειδικά μ’ εκείνες τις προδικτατορικές που ανέσυρα από τον «αρβανίκο" της αυλής του σπιτιού του παλιού αριστερού Β. Κτλ. που τις έκρυψε με την έναρξη της δικτατορίας.

...Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα,
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια,
ούτε το φίλο που έφυγε για τα νησιά..." (Γ. Σ)

Ηταν και που έφυγε για το λιβάδι με τα ασφοδίλια ο
ο φίλος από τα παλιά, συμμαθητής, σύντροφος, συνδημιουργός της πρώτης «Παρέμβασης» Τάκης Ζουρουφίδης (1953, Κοζάνη - 26 Νοεμβρίου Γρεβενά 2019)
...τοις φίλοις πένθος.

Το παρόδοξον της αγίας Αικατερίνης στην Κοζάνη

Η Πάνσοφος, γλυκυτάτη κόρη, αγία δηλ. Αικατερίνα, θεωρείτε στην πόλη Aντιπολιούχος της (όπως λέμε αντιπεριφερειάρχης, αντιδήμαρχος κ.λπ.). Πολιούχος είναι ως γνωστόν ο άγιος Νικόλαος κι αυτό ορίστηκε με Ν.Δ. τη δεκαετία του '50. Στην εορτή του 6 Δεκ. αργούν οι Δ.Υ., το εμπόριο, ο ιδιωτικός τομέας, οι δε πολίτες βρίσκουν την ευκαιρία να ταξιδέψουν στη Θεσσαλονίκη για ψώνια. Πριν μερικά χρόνια ανατέθηκε σε οιονεί "γυρολόγο» κατασκευαστή τροπαρίων κι απολυτικίων (απλώς αλλάζει το όνομα του αγίου και την πόλη) να συνθέσει νέο δια Αυτόν το οποίον μάλιστα τον αναφέρει ως σώζοντα την πόλη (της Κοζάνης εννοείται) εκ πολλών περιστάσεων, πράγμα το οποίον ιστορικά δεν προκύπτει. Αυτό το κατασκεύασμα αντικατέστησε τον ωραίον «Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητας» και δεν γνωρίζω πως το πήρε ο άγιος.

Παλαιά στο Επισκοπείο (1745) πριν την ριζική του ανακαίνιση, στο δυτικό τμήμα υπήρχε εσοχή – ναϋδριον όπου ετιμάτο λίαν ευλαβώς η αγία από τους πολίτες, οι οποίοι ελάτρευον αυτήν στην απλότητα της κι όχι στην εντυπωσιακή εκκοσμίκευσή της. Ομως το παρέσυρε ο Γηρυόνης της αλλαγής και το εξαφάνισε. Αντιπολιούχος η αγία ανακηρύχθηκε από τον τοπικό εκκλησιαστικό άρχοντα αλλά δεν έχει νομικήν υπόστασιν, άρα όλοι οι εργαζόμενοι στην δουλειά τους. Μόνον μπροστά από τον κανονικό πολιούχο σημαιοστολίζεται ο χώρος αφού η αγία κατέφυγε εκεί ως πρόσφυξ ή θρησκευτικός και λατρευτικός μετανάστης. Στον αύλειο χώρο του επισκοπείου (χώρος θεόκλειστος και ξένος στους πιστούς και τους μη της πόλεως), δίπλα από τον περικαλλή αρβανίκο, σχεδιάζονταν ν’ αναγερθεί ναϋδριον προ τιμήν της Πανσόφου. Ομως μητρόπολη, δήμος, αρχαιολογική υπηρεσία ερίζουν περί αυτού. Δικαστήρια έγιναν, γίνονται, θα γίνουν κι ο νομικός χορός καλά κρατεί και ψάλλει. Ούτως εχόντων των πραγμάτων Αντιπολιούχον (που αναπληρώνει τον Πολιούχον όταν αυτός κωλύεται) έχομεν, αλλά ναό ή έστω ναϋδριον δεν έχουμε, της αγίας Αικατερίνης, μεγάλη η χάρη της.

Γρεβενο-Ερωτόκριτος

Αγαπώ τα Γρεβενά (ε, και...)
ότι εκεί έχω φίλους των δύο φύλων
και φυλών (στην πλατ. Αιμιλιανού ηλιάζονταν
Σύριοι με άλλους εντελώς μαύρους).
Ποτάμι καθαρότου ύδατος ο Γρεβενίτης.
Την σήμερον παρέστην στην λιτανεία
του «Ερωτόκριτου», αντίτυπο του 1713,
το δεύτερον, λένε, στην οικουμένη της α΄ έκδοσης
Από την ALFA BANK που φυλάσσονταν
προς τη Δημόσια Βιβλιοθήκη το οδηγούσαν.
Στην τελετή χοροστατούσε ο Συμεών
κατά βιβλία σαλός, ο Σίμος δηλ. ο Ζαγκανίκας
Δήμαρχοι και λοιποί ημιεπίσημοι εκεί
βρακοφόροι μυστακοροφόροι Κρήτες
και νεαρές ωραίες παρούσες ακκιζόμενες
και κάπως ημιλικνιζόμενες.
Προσκύνησα, σταυροκοπηθείς το βιβλίον
που εν πομπή αμούσικη εναπόθεσαν στη Βιβλιοθήκη
και το ξεφύλλισα ευλαβώς.
- Τη ευχή του Κορνάρου να ‘χωμεν...
Τέλος σαν γνήσιοι ήρωες του Μπονουέλ
καφέ ήπιαμε με τον Αντώνη στο Μικέλ
και απήλθαμεν...

Τα ύστερα του Νοεμβρίου

 Α, εσείς τα ύστερα του Νοεμβρίου πεσμένα φύλλα
από τη βροχή και αέρα ριχμένα άσπλαχνα καταγής
στιγμιότυπα μικρής ζωής χωρίς τη λίγη ανατριχίλα
που έχετε το χρώμα ανίατης ανθρώπινης πληγής...

Η Λιτανεία του "Ερωτόκριτου"

 Μεταφορά αντιτύπου του "Ερωτόκριτου" από την Τράπεζα στη Βιβλιοθήκη Γρεβενών όπου οι σελίδες του θα τεθούν σε λαϊκόν προσκύνημα- ξεφύλλισμα.
«Το ταξίδι του Ερωτόκριτου Κρήτη, Βενετία, Σαμαρίνα, Γρεβενά»
Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019, στο Κέντρο Πολιτισμού Γρεβενών
1η ημέρα Παρασκευή, 22 Νοέμβρη 2019
14:00 Άγημα Κρητών Βρακοφόρων μεταφοράς «Ερωτόκριτου» από την Alpha Bank στο χώρο της εκδήλωσης

- Εξοχον ! Τα παιδιά τα κλεφτόπουλα από τη Σαμαρίνα δεν θα έχουν άγημα ή επειδή είναι λερωμένα αποκλείστηκαν...

« H πλατεία ήταν γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί...» (θραύσμα μνήμης 17/ 11ου

...Δηλαδή, το Xημείο. Hταν όλοι εκεί. Φεβρουάριος του αυτού χρόνου, τότε. Aπέναντι, στο Kεντρικό νοσοκομείο- τώρα το λεν Γεννηματά- άρχισαν, όπως τόχαν συνήθειο σε κάθε διαδήλωση να κλείνουν τα παντζούρια μην ακούσουν και δουν και μετέχουν του όποιου πράγματος ασθενείς, γιατροί, νοσοκόμοι, συνοδοί, οδοιπόροι. Στο αμφιθέατρο της Φ.M.Σ. είχαν αρχίσει ήδη να μιλούν. Tα λόγια χτυπιούνταν με τα χέρια, τα αισθήματα με τα πόδια. Kι ήταν όλων τα κεφάλια πυρκαγιά. Mόλις είχε ανάψει. Eνας πρύτανης- που τον είπαν πρύτανη των τανκς - περιδεής κοιτούσε κάποιους ματωμένους φοιτητές που τους έφεραν μπροστά του. Στα πίσω, ψηλά έδρανα από κει που αμέσως μετά την αλλαγή παρακολουθούσε τις προβολές του ΦOΘK -κάποτε μαζί, αν θυμάσαι- οι στρατιωτικοί επιστήμονες γιατροί- νομικοί, οικονομολόγοι- χτυπούσαν όπως μπορούσαν, έτρωγαν ελάχιστες, μάλλον μόνο βρισιές, κατέβαζαν χριστοπαναγίες ζήτω η Xούντα. Πρόβα ορχήστρας. Στη μέση του κοίλου ο Nικόλας Aσιμος, συναρχηγός του καθόλου και του καθ' όλου, έλεγε. Ποιός τον άκουγε; Oλοι ζούσαν τις στιγμές που άρχιζαν. Διότι είχε φτάσει η ώρα τους…
...Kι έτσι, αφού έφαγαν τον αρακά ή μήπως φακές ήταν, δε θυμάται. Η μνήμη, το μυαλό φύρανε με τα χρόνια. Παρασκευή, άρα όσπρια η Λέσχη- το λασπωμένο μονοπάτι της τους έφερνε πάλι πίσω. Mπρός, πίσω. Προς τις Σχολές - ποιές σχολές δηλαδή;- τη NOE, τη Φ.M.Σ, τη Φαρμακευτική. Ποιον ένοιαζαν οι Σχολές τώρα. Στη μέση του δρόμου η Πολυτεχνική κι έπρεπε να κατεβείς το μεγάλο όχτο, να γλιστρήσεις προς τα κει, να μπεις από το πίσω μέρος, εντός, στη μεγάλη αίθουσα, όπου οι ρήτορες ανεβοκατέβαιναν στην έδρα, στα μικρόφωνα. Eνας είχε χωνί. 'H μου φάνηκε. Tο μεγάλο κόκκινο πανί – πανό, που άναβε τις «χιλιάδες μικρές πυρκαγιές» ήταν από το πρωί ο τελάλης.
Mελίσσι πολύβουο. Kυψέλη. Kιβωτός με δίποδα ζώα αρσενικά, θηλυκά. Μια συγκινησιακή πύκνωση. Πυκνωτές για ελεύθερο ραδιόφωνο της στιγμής, φαρμακεία, προκηρύξεις έτοιμες, αυτοσχέδιες, σχέδια επί χάρτου· το πανηγύρι της ακαλαισθησίας και του αυθόρμητου. Πρόσωπα. Eιδήσεις. ...Eπεσε η Δράμα, ποια Δράμα δηλαδή! Oι αγρότες στα Mέγαρα ξεσηκώθηκαν, τους παίρνουν τις ελιές να κάνουν τα διυλιστήριά τους οι εφοπλιστές. Συμπαράσταση λαέ - ο λαός της πρωτεύουσας των προσφύγων έχει τ' αυτί του κολλημένο στο ραδιόφωνο. "H θανάσιμη μοναξιά του Aλέξη Aσλάνη". Aυτοί πάνω στη νήσο της ελευθερίας να δίνουν μια Mπρεχτική παράσταση. Θα δούμε αύριο. Kατελήφθη και η Πάτρα! Στην Aθήνα; Στην Aθήνα το μεγάλο τριήμερο πανηγύρι οδηγούνταν στην έξοδο. Tραγούδια χύμα. Aναμετάδοση του εκεί σταθμού κι εδώ. Kομμάτια και θρύψαλα. Συνθήματα, συνθήματα, συνθήματα επιτέλους. Tι θα γίνει; Yπάρχει προοπτική γι' αυτή την επιχείρηση, όπου το συναίσθημα είναι ο μόνος στρατηγός και το διαχειρίζονταν κάτι περίεργοι για μας τύποι; Ακούγαμε ότι μπαινοβγαίνουν στις φυλακές, στην ασφάλεια, τους χτυπούν και τους επιστρέφουν πάλι στις Σχολές κλπ. Ηταν σε οργανώσεις! H στρόφιγγα της χύτρας ασφαλείας να τιναχτεί μαζί με το καπάκι, να πεταχτεί το ψυχικό φούντωμα, πίδακας, σίφουνας, συντριβάνι. Yπάρχει πρόταση; Ποιος σκέφτεται αυτά. Aρκεί να είσαι εκεί, φοβισμένος ή παλικάρι. Eνας μικρόσωμος, συνεσταλμένος αντίπαλος κι αυτός της χούντας κρατάει ένα κοντάρι τετραπλάσιο από το μπόι του. N' αντιμετωπίσει το αύριο. Tην εισβολή. Eνας άλλος, με ένα τσαπί, σκάβει τον τοίχο. Για εκτόνωση.

Απόγευμα και κάτι...

 Απόγευμα και ωραίαι κυρίαι στο αισθαντικό καφενείο του χωριού
που διευθύνει η γλυκυτάτη Κατερίνα,
πίνουν σύγχρονους καφέδες καθώς παρακολουθούν
παλαιά ταινία με τον κ. Τόλην Βοσκόπουλον·
και ημείς ρίχνουμε κλεφτές ματιές στην μικρή οθόνη...
Μόλις είχε τελειώσει η μία κηδεία κι άρχιζε η άλλη...
Η μια εξ αυτών της πρεσβυτέρας Στυλιανής
σύζυγος του ιερέως Παπα-Γιάννη Βατάλη
μητέρα Αλεξάνδρου, Βασιλείου Κων/ντινου
αδελφή του ποιητού Π. Β. Πάσχου
που κάποτε έγραψε
"Τώρα είναι στην μεγάλη απαλάμη του Θεού»

Νοέμβριος

 Νοέμβριος και μέσα μας μάζεψε η βροχή
κάτι ενδιάμεσα Φθινόπωρου και Χειμώνα
Τα πεσμένα φύλλα σαν μια ληγμένη ευχή
και οι πέτρες οι ηττημένοι άδοτου αγώνα

Τέτοιες ημέρες...

 «Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ
εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά
και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα
πλήθαιναν στην πρωτεύουσα,
να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει:
μια παλάμη τόπο κάτω από τ' ανοιχτό πουκάμισο,
με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη.»

Αυτά στο «Αξιον Εστι» το Οδ. Ελύτη,
Ανάγνωσμα τρίτον ΤΑ ΠΑΘΗ

Τέτοιες ημέρες, Νοέμβριος του 1984, κάναν σχεδόν μυστική σύναξη τα παιδιά στα γραφεία του 1ου ορόφου επί της πλατείας Ελευθερίας της πόλεως: Γιώργος Γκέκας, Δημήτρης Βασιλός, Τάκης Ζουρουφίδης, Σάκης Καραλιώτας, Μάκης Καραγιάννης, Β.Π.Κ. κ. α ίσως, κι αποφάσισαν να εκδώσουν την «Παρέμβαση» με κεντρικό μότο τη σκέψη του Ν. Πουλαντζά: Ο σοσιαλισμός θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός...»
Πριν 35 χρόνια! Τώρα ΑΥΤΗ που μετρά 194 τχ. κι ένα κρατικό βραβείο Λογοτεχνίας, ευρίσκεται μετά την μετεξέλιξή της και σε άλλα χέρια που τη συνεχίζουν το ίδιο ωραία, αισθαντικά, αποφασιστικά.

Της πτώσεως του αγίου Τείχους

 

 

Αγγίζω απλά, δεν το φιλώ, ως λείψανον
ένα θραύσμα του Τείχους των «δακρύων»
τ’ αγόρασα φτηνά μαζί με κάτι παράσημα
και σφυροδρέπανα Λένιν, Στάλιν
και άλλα ερείπια της ιστορίας.
Μια ολοήμερη επίσκεψη στο Βερολίνο 1990
αγάλματα φωτογραφίες με Ενγκελς και Μαρξ τουριστικές
πιστόλια με στραμπουληγμένη κάννη
για την ειρήνη, λέει, ποιά ειρήνη δηλαδής...
Στο αρχαίο Εβραϊκό Κοιμητήριο
στην ανατολική μεριά της πόλεως
φόρεσα το κιπά, γιγάντιοι τάφοι, δέντρα, χορτάρια, φόβοι...
Με οδηγό ένα οδοιπορικό του Ηλία Πετρόπουλου
που δημοσίευσεν στον ΙΧΝΕΥΤΗ
διάβασα εκεί (;) πως λίγο πριν τον πόλεμο
στην Αλεξάντερ Πλάτς παγκόσμια έκθεση φερέτρων
έλαβε χώρα, ετοιμασίες για ό,τι ακολούθησε.

Δαντικό...

Σε κάθε εσπερινό εκεί, λιγοστοί, αλλά πάντοτε παρόντες
ένα Παράδεισο αδημονούν κι εγκόσμιου μάρτυρα, στεφάνι
να λάβουν, απ’ της Κολάσεως τας δέλτους να ‘ναι απόντες
- Σποραδικά τους κάνω παρέα· το Καθαρτήριο μου φτάνει

Το Καμπαναριό της ....Πιζας

 Εχει μια κλίση σαν το πύργο της Πίζας αλλά δεν είναι. Το καμπαναριό της Λευκοπηγής του 1917 και πριν το σεισμό του 1995. Παρά πόδας του η πινακιδα των ΤΕΑ με σύνθημα κατά του Κομμουνισμού που ήταν τότε, σήμερα δεν το νομιζω, ως γνωστόν ο περινόσπορος στην κοινωνία. Φωτ. Νικολάου Κερασιώτη

Συμμαχητές κι όχι συμμαθητές...

 Οχι, δεν ήταν συμμαθητές από τα σχολεία αλλά συμμαχητές σε άλλα σχολεία όπως αυτό της Εθνικής Αντίστασης. Δημήτρης Κουκουλόπουλος(+), Πάσχος Καραγιάννης, Γιάννης Στιούκης.

Αθυρμα...

Με ένα λουκάνικο και ένα ποτήρι (ποιάς;) μπύρας
πολύτιμη μνήμη επανήλθες με διάθεση πλημμύρας
και ι- πότη της στρόγγυλης οικογενειακής τραπέζης
ως άθυρμα του καιρού γλυκόπικρα μας περιπαίζεις ..

...και πάλι από το άλλοτε της Λευκοπηγής

 Φωτογραφία του άλλοτε στη Λευκοπηγή Δεν βλέπεις μόνον, σχεδόν νιώθεις την εποχή, την ατμόσφαιρα, το κρύο, τα πρόσωπα που έφυγαν από καιρό αλλά στη φωτ. πηγαίνουν στο ναό δια το μυστήριον του γάμου. (φωτ. Νικόλαος Κερασιώτης 1931 - 2006)

Αλλοτε και τώρα

Στη Λευκοπηγή Τότε και Τώρα
πριν περάσουν (και περάσαν) τ' άρματα του καιρού δρεπανηφόρα...

 Είναι η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα του Μ. Αλέξανδρου Λευκοπηγής το 1960. Τότε ήμουν 7ετής δεν είμαι εντός της φωτ. 12ετής εισήλθα στον επίσημο ποδοσφαιρικό ναό του χωριού

Aπόψε στη "Λευκοπηγή του άλλοτε" ώρα 7 το βράδυ

Η τελευταία που έμεινε πλινθόκτιστη αχύρωνα και η ρούγα
στο χωριό άγρια με χαΪδεύουν με της νοσταλγίας φτερούγα

Η ΛΕΥΚΟΠΗΓΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΤΕ...

 Μια ξεχωριστή εκδήλωση θα λάβει χώρα το Σάββατο 2 Νοεμβρίου στο Πνευματικό κέντρο Λευκοπηγής στις 7 η ώρα το βράδυ.
Γίνεται μια τιμητική αναφορά στο παλιό φωτογράφο του χωριού Νίκο Κερασιώτη (1931-2006) που ήταν ο πρώτος κι ο καθοριστικός αυτής της τέχνης αν και ερασιτέχνης πάντα, ο οποίος στα χιλιάδες ενσταντανέ του μνημείωσε μια ολόκληρη εποχή. Θα προβληθούν μετά από αναπαραγωγή και ψηφιοποίηση περισσότερες από 130 φωτ. παλιές από τη δεκαετία του ‘50 και μετά.
Την εκδήλωση διοργανώνουν η Δ. Κοινότητα Λευκοπηγής, ο Σύλλογος Μέγας Αλέξανδρος, το ΚΑΠΗ και το περιοδικό Παρέμβαση.
Είσοδος ελεύθερη

Εθνική, λέει, πολιτική...

 Ενα 15θήμερον περιοδικό Εθνική Πολιτική, λιτό σε εμφάνιση και περιεχόμενο ως εκ της φύσεως του –προπαγανδιστικό της βενιζελικής τότε καταστάσεως στην Κοζάνη και γενικώς (1920 )- λίγο πριν τις καταστροφικές για την παράταξη αυτή και την Ελλάδα τελικά(;) εκλογές του Νοεμβρίου, κυκλοφορεί στην πόλη. Εκδότης η Γεν. Διοίκηση Δυτ. Μακεδονίας (στα αρχαία ήταν η Ανω Μακεδονία και στα εντελώς νέα μας χρόνια τη λέμε πλέον νότια Μακεδονία ή και Μακεδονία νοτίως των Σκοπίων). Είναι η χρονιά αμέσως μετά τη λήξη της Γαλλοκρατίας στην Κοζάνη (κανονική γαλλική κατοχή 1916 – 1919) την οποία οι κάτοικοι βίωσαν δύσκολα. Ηταν η εποχή του Leissez Passer (άδεια κυκλοφορίας από τους Γάλλους) και του: Αλή Αλή - Allez Allez (προτιμότερος ήγουν ο Τούρκος παρά ο Γάλλος έλεγαν οι αντιφρονούντες στο καθεστώς των βενιζελικών κοζανίτες).

Κατραπακιές...

 Μετά τις κατραπακιές - σφαλιάρες κοινώς - που εφάγαμαν από τον κυρ’ Ντίνο Χρστνπλ τη μεσιτεία της κυρίας Σωτηρίας Στρκπλ στα κοινά «Εσώψυχά» τους τα οποία μας βύθισαν, επί μικρόν έστω, εις πένθος λογοτεχνικόν {«τίποτα δεν είσαι τι νομίζεις...» που θα τις χρησιμοποιήσουμε όμως δια να καταγραφούμε ως οι αντιστασιακοί του μέλλοντος (όπως όλοι οι λοιδορηθέντες υπ’ αυτών), ήρθε το βιβλίο της ωραίας κυρίας στην όψη και στην κόψη την φιλολογική, λογοτεχνική γενικώς, ποιητική ειδικώς και κριτικήν, Κούλας Αδαλόγλου τα «ΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΤΥΧΕΣ ΚΕΙΜΕΝΩΝ» εκδ. ΡΩΜΗ κι εσηκώθημεν λίγο ψηλότερα. Σε ένα τόμο φιλολογική αποθήκη ή και σωστική κιβωτός, (σελ. 480) διεξέρχεται παρά 1 πεντήκοντα λογοτέχνες και με τη διεισδυτική ματιά της διαπερνά κι ακτινογραφεί κάποια έργα ενός εκάστου. Μεταξύ αυτών και την αναξιότητα μας (ωχ, νάτος πάλι ο φτιαχτός αυτοοικτιρμός). Αρα κάτι είμαστε...(«Καημό που έχουμε, λοιπόν, να είμαστε...»). Τα νήματα που μας αναλογούν σ’ αυτόν το μεγάλο αισθαντικό τάπητα είναι τα εξής: 1. Ο ευθυτενής φόβος, η ερήμωση και η άμπελος της μνήμης («Τα 6,6 της σκηνοπηγίας») περ. ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ και 2. Νοσταλγία σε τόνους παπαδιαμαντικούς («Το χρώμα της νοσταλγίας») περ. ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ. Την κυρία Κούλα Αδαλόγλου ευχαριστούμεν πολλαπλώς και μένουμε...

Αμος Οζ κ.λπ.

 «Τα διαβάσματά του τον οδήγησαν στο απλό συμπέρασμα πως οι άνθρωποι υποφέρουν από έλλειψη τρυφερότητας» γράφει ο Αμος Οζ σ' ένα διήγημά του της συλλογής «Μεταξύ φίλων» εκδ. Καστανιώτη. Βιβλίο το όποιο όταν έχεις την παραπάνω ανάγκη το διαβάζεις σιγά σιγά μη το τελειώσεις για να παρατείνεις την χαμηλότονη και χαμηλόφωνη γραφή-διήγηση –απόλαυση όσο το δυνατόν περισσότερο. Μικρές ηδονές από περιπλανήσεις στους μικρούς αλλά και μεγάλους κόσμους της γραφής και της ανάγνωσης...

Λέω να συγκινηθώ

 Δεν είμαι εγώ προφανώς, αλλά είναι Αυτός σήμερα στη Λευκοπηγή, ως επρόσωπως της Εθνικής Αντιστάσεως- έκανε 1, 5 χρόνο σ' αυτήν. Λεω να συγκινηθώ κάπως...

του αγίου ΟΗΕ

Μετά την επιτυχή νικηφόρα εισβολή των Οθωμανοτούρκων στη Συρία και τη λήξη της, ο άγιος ΟΗΕ του οποίου τη μνήμη σήμερον εορτάζουμε, ανακοινώνει πως η φετινή του εορτή αφιερώνεται στους ανωτέρω εισβολείς. Τα στεφάνια που κατατίθενται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο και κοσμάκη υπέρ του, αφορούν και τους εισβολείς τους οποίους επικρότησε απάσα η διεθνής κενότητα.
Ταξιδεύοντας τον Ιούλιο του 1974 και μετά, από Κοζάνη προς Θεσσαλονίκη μέσω Καστανιάς και στη διασταύρωση με την Παναγία Σουμελά υπήρχε ένα μεγάλο πανό που έγραφε: «Εξω οι Τούρκοι βαζιβουζούκοι από την Κύπρο». Ακόμα εκεί είναι και θα είναι, όπως και στη Συρία πλέον «ότι όπου πατά Τούρκου Βαζιβουζούκου ποδάρι / από κει πόδι ποτέ δεν πρόκειται να πάρει» ιδίως όταν ορμά σε ανίσχυρους ή ελαφρώς έως βαρέως περιδεείς γείτονες.

Περί αγαλμάτων συνέχεια...

Οταν η πόλη αναγνώριζε έργω δε και λόγω τιμούσε τους ανθρώπους των γραμμάτων της. Τέλος του 1996 έγινε η αποκάλυψη της προτομής, στην πάροδο Ιων. Δραγούμη στο Λαογραφικό Μουσείο, του σημαντικότερου συγγραφέα και λογοτέχνη του μεσοπολέμου της Κοζάνης Κωνσταντίνου Τσιτσελίκη (1882-1938), δικηγόρου και βουλευτού, από τον τότε Δήμαρχο Κοζάνης κ. Π. Κουκουλόπουλου. Η πρωτοβουλία ήταν του ΙΝΒΑ + ΔΒΚ= Κοζάνη πόλη του βιβλίου και του Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών Κοζάνης (Κ. Ε. Σιαμπανόπουλου δηλαδή). Του Κ. Τστσλκ. ένα ανθολόγιο με λογοτεχνικά του κείμενα (διηγήματα κυρίως) θα κυκλοφορήσει στις αρχές του άλλου χρόνου από τις εκδ. ΕΣΤΙΑ σε επιμέλεια του φιλολόγου Μάριου Κυπαρίσσι - Μώρου. Πριν λίγες μέρες με επιμέλεια τού αυτού δεινού φιλολόγου από την πόλη μας, κυκλοφόρησε επίσης από τις εκδόσεις ΕΣΤΙΑ μια συλλογή με τον τίτλο «Μικρές φωτιές», με ποιήματα του Στράτη Μυριβήλη που έγραψε ο συγγραφέας την περίοδο της Κατοχής.

Πελαργοί...

 Στον αύλειο χώρο του αγίου Νικολάου
περιμένοντας τον εσπερινό
τέλειωσα αυτό το συναρπαστικό βιβλίο
Μιροσλάβ ΠΕΝΚΩΦ
«Το βουνό των πελαργών», εκδ. αντίποδες
που «ηττήθηκε» επιτέλους στην αναγνωστική
μας κλινοπάλη απλωμένο σε 456 σελίδες.
Κάτι σαν βαλκανικός μαγικός ρεαλισμός
Βούλγαροι, Τούρκοι Ελληνες Αναστενάρηδες
λατρεύουν και λατρεύονται άχρι τέλους
και διαλύονται σβησμένα κάρβουνα παθών.
Ενδείκνυται μόνον σε αποφασιστικους αναγνώστες.

ΥΓ. Φυσικά ξεχάστηκα δεν μπήκα στο ναό
το θυμήθηκα στο δι’ ευχών του Παπα-Χρήστου
Τόσον συνεπαρθείς που το λησμόνηξα και
στον Λάτσκο με τους ξηρούς καρπούς σάντουιτς
και αλλά είδη ψιλικής κατηγορίας...