Οχι αλλος Ππδ...

- Ελεος με αυτόν τον Παπαδιαμάντη ...
- Αμ' και ετούτος ο Μωραϊτίδης που μας προέκυψεν εφέτος!
Στα επ’ εμοί...
Στις 5 περίπου ο γλυκόλαλος αργυρόηχος κώδωνας απ’ το καναμπαριό του 1917. Ηδη κάποιοι χωρινοί λιανοπατούσαν στον νάρθηκα του Προδρόμου, οι φτωχόσοφοι Τσιγκαρλάδες:
- Αϊντε παπά μ’ πότε θα βαρέϊς ν’ καμπάνα να σώνουμι σαράντα μέρες μας λιάντσι η νηστεία. Τους ρήμαξε η ντομάτα στην αλμύρα. Λάδι, ούτε κατά διάνοιαν
Το τραπέζι στρώνεται μετά την απολύσιν. Αποβαρδίς έχει ψηθεί το κρέας. Γιουβέτσι, έντερα, κλιές (μπουμπάρια...) Ολα σε λίπη πλέοντα, που έλειπαν όμως τη σαρακοστή. Ως εκ τούτου μετά τη σφοδρή κι άτακτον κρεοφαγίαν ακολουθούσε, ως εικός, η ακολουθία των εντερικών παθών.
Η οικία του σπιτιού τ‘ Βασιλ΄ τ’ Μιχάλ (μη κι ήταν ο παππούς;) στον πάνω μαχαλά - λάκκος χώριζε το χωριό σε δύο ενορίες- ανήκε ιερατικώς στον ΠαπαΤσεβά. Ομως ο παππούς τον θωρούσε κάπως ελαφρόν και καλούσε τον παπα-Μάρκο από τον κάτω. Κανονική εισπήδηξις. Μετά το φαγητό γύριζαν οι παπάδες και σήκωναν το ύψωμα στα σπίτια. Ούτως κι ο παπα-Μάρκος. Το χαμηλό σινί ακαθάριστο από τα περισσεύματα με το κεφάλι του γουρουνιού ψημένο και στημένο σαν του Προδρόμου επί της Σαλώμης το πιάτο (ήμαρτον)... Ευλόγησε, ήπιε ένα λίγο, δοκίμασε, ευχήθηκε, έλαβεν την δραχμήν...κι τ’ χρόν...
Ημείς τώρα τι;
Θυμάμαι και συγκινούμαι ένδον (επαγγελματίας νοσταλγός εκατάντηξα) μιαν εικόνα σε ένα βιβλίο του Δημοτικού· δείχνει να πηγαίνουν στην εκκλησία βράδυ Χριστουγέννων ενώ...
«Εξω, εἰς τὰ στενὰ σοκάκια τοῦ βορείου ὑψηλοῦ χωρίου, ὀλίγον εἶχε πιάσει τὸ χιόνι, ἐμαίνετο ὁ βορρᾶς. (Αλεξ. Ππδ.). Το δυτικότροπον εν τούτοις το οποίον ακόμα και σήμερα με λυγίζει:
«Ας τραβήξουμε μπροστά μ’ αναμμένα φαναράκια...»
καθώς
“…ζητεί η ψυχή μου
της αλύσεώς της τον κοπέντα κρίκον.»
Εις τον αρχαίον της μνήμης οίκον…

Θραύσμα προδημοσίευσις δηλ. εκ της ΤΥΡΒΕΩΣ των Χριστουγέννων που ετοιμάζει ο Αντώνιος Γρεβενών και περπόλεων.