Κατραπακιές...

 Μετά τις κατραπακιές - σφαλιάρες κοινώς - που εφάγαμαν από τον κυρ’ Ντίνο Χρστνπλ τη μεσιτεία της κυρίας Σωτηρίας Στρκπλ στα κοινά «Εσώψυχά» τους τα οποία μας βύθισαν, επί μικρόν έστω, εις πένθος λογοτεχνικόν {«τίποτα δεν είσαι τι νομίζεις...» που θα τις χρησιμοποιήσουμε όμως δια να καταγραφούμε ως οι αντιστασιακοί του μέλλοντος (όπως όλοι οι λοιδορηθέντες υπ’ αυτών), ήρθε το βιβλίο της ωραίας κυρίας στην όψη και στην κόψη την φιλολογική, λογοτεχνική γενικώς, ποιητική ειδικώς και κριτικήν, Κούλας Αδαλόγλου τα «ΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΤΥΧΕΣ ΚΕΙΜΕΝΩΝ» εκδ. ΡΩΜΗ κι εσηκώθημεν λίγο ψηλότερα. Σε ένα τόμο φιλολογική αποθήκη ή και σωστική κιβωτός, (σελ. 480) διεξέρχεται παρά 1 πεντήκοντα λογοτέχνες και με τη διεισδυτική ματιά της διαπερνά κι ακτινογραφεί κάποια έργα ενός εκάστου. Μεταξύ αυτών και την αναξιότητα μας (ωχ, νάτος πάλι ο φτιαχτός αυτοοικτιρμός). Αρα κάτι είμαστε...(«Καημό που έχουμε, λοιπόν, να είμαστε...»). Τα νήματα που μας αναλογούν σ’ αυτόν το μεγάλο αισθαντικό τάπητα είναι τα εξής: 1. Ο ευθυτενής φόβος, η ερήμωση και η άμπελος της μνήμης («Τα 6,6 της σκηνοπηγίας») περ. ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ και 2. Νοσταλγία σε τόνους παπαδιαμαντικούς («Το χρώμα της νοσταλγίας») περ. ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ. Την κυρία Κούλα Αδαλόγλου ευχαριστούμεν πολλαπλώς και μένουμε...