Ο Πρόεδρος της ποίησης...

Πριν χρόνους πολλούς τοπική εφημερίδα σε συνεργασία με σύλλογο μεγάλων πνευματικών και κτιριακών διαμετρημάτων διοργάνωσε λογοτεχνικόν δυτικομακεδονικόν διαγωνισμόν. Σοβαροτάτη κριτική επιτροπή τον διαφέντευε και με τις υπογραφές των μελών της τον αναβάθμιζε. Τέλειωσε το αγώνισμα δόθηκαν βραβεία κ.λπ. Μια μέρα είδα δημοσιευμένο στην εφημερίδα ένα ποίημα μιας κυρίας που έλαβε μέρος στο διαγώνισμα εντελώς παράφραση κατά λέξη του ποιήματος του Λ. Μαβίλη ΛΗΘΗ. Ζούσε ακόμα Χ. Μπέσας ιατροοφθαλμιατρολόγιος κι είμασταν σε περίοδο φιλίας (τρεις φορές μαλώσαμε χωρίς λόγο). Του είπα να πει την κυρία που ήταν και πελάτισσα του πως είμαι αποφασισμένος ως «πρόεδρος της Ποίησης» γενικώς (άκου τίτλο που επιδαψίλευσα εις εαυτόν – λίγο αργότερα έλαβα και τον τίτλο «διευθυντής του βιβλίου»- να της κάνω μήνυση για λογοκλοπή. Λαχτάρησε η κυρία. - Μήνυση; Προσπάθησε να δικαιολογηθεί. Εγώ ανένδοτος (κι ανέκδοτος) μέσω του ιατρού. Αυτός της έλεγε, πως εγώ ο ...Πρόεδρος είμαι ένα ιδιότροπο μουλάρι βγάζω κι ένα περιοδικό στο οποίο όλο κακίες γράφω και δεν συγχωρώ εύκολα τέτοιες πράξεις είμαι δε και δικηγόρος. - Δικηγόρος ; ωχ! Τότε είναι που λαχτάρησε διπλά η ποιήτρια - Πες στον κ. κ. Πρόεδρο, έλεγε στον ιατρό, πως του ζητώ συγγνώμη και δεν θα το ξανακάνω. Είχε χάσει τον ύπνο της. Κάθε μέρα τον παρακαλούσε να κάνει ο,τι μπορεί να φύγω από τον θυμό και την οργή μου ομοία με εκείνη του Αχιλλέα στην Ομηρική διένεξή του με τον Αγαμέμνονα για γυναίκες τελικά στην παραλία της Τροίας. Σκεφτόμουν αυτή η βαρύγδουπη κριτική επιτροπή πως δεν πήρε είδησης περί τίνος επρόκειτο. Δε γράφω τα ονόματα προς αποφυγήν του κριτικού διασυρμού της. Ακόμα και τώρα που βλέπω την κυρία Ποιήτρια νοιώθω την ανάγκη να της ζητήσω συγγνώμη για την λαχτάρα. Εγώ ο σκληρός σαν βρασμένο μακαρόνι, Πρόεδρος της ποίησης μετ’ ανθέων, αλίμονο... Το άφησα το πράγμα στη ΛΗΘΗ.