Τρωικός κι απόλεμος

Ημουν κι εγώ των Αχαιών στρατιώτης/ 6ον ΣΠ Κορίνθου και βρέθηκα στα Εξαμίλια της/ ολόγυμνος εν χρω κεκαρμένος αντάμα μ’ άλλους 8000/ να νοσταλγούμε κατ’ εντολήν κοιτώντας το πέλαγος/ πότε θα φυσήξει ο Αίολος ευνοϊκά/ να κινήσουμε για την Τροία./ Κι όλο το κωλοβαρούσαμε το πράγμα/ ενώ «ο στρατός», φωνάζαμε, / «απαιτεί δράση κι όχι αναμονή"/ Κι όταν ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ έσφαξε ή κάτι τέτοιο/ το κορίτσι του, σηκώθηκε τρελός αέρας/ που μας πήρε, μας σήκωσε μας έφτασε/ στης Τροίας τ’ 'Αγιο κάστρο που μετέφραζε ο Σιδέρης./ Πολέμησα 10 χρόνια και βάλε.../ Τι κατάλαβα;/ Για μια πουκαμίσα μιας Ελένης αδειανής/ (Α, εν τούτοις σε πόσες Ελένες αγάπησα και πόνεσα)/ Γύρισα.../ Και ηύρα τα πράγματα τελείως αλλαγμένα/ Πόλεμοι της κάθε μέρας με πολεμούσαν/ Κι ούτε ένας ‘Αργος δεν κούνησε για μένα την ουρά του/ Μόνο κάτι αδέσποτοι με γαύγισαν/ και τους απάντησα στη γλώσσα τους./