Μούσαις χάρισι "ουέ"

Ας τον (με) σταματήσει κάποιος (α) σ’ αυτή την «αυτοκαταστροφική» τελικά, διάθεση προς αγορά όλων των βιβλίων και περιοδικών που νοιώθει(ω) πως τα θέλει(ω) και οφείλει(ω) να τα έχει(ω) σώματι. Πέλαγος βέβαια αδιατάρακτο κυμάτων τα αδιάβαστα. Ελα όμως που θέλει(ω) να τα έχει(ω). Να τα υπάρχει(ω) ορισμένως. Αυτή η κατάκτηση και ροπή είναι μια διαστροφή τελικά αφού εκτείνεται και σε άλλες ανθρώπινες καταστάσεις ατελέσφορης συνύπαρξης και απόκτησης. Κολυμπά(ω) στα βιβλία σαν σώματα ύλης αλλά όχι και στο περιεχόμενο τους καθότι είναι αδύνατο να τα διεξέλθει(ω) αφού ο χρόνος κι ο τρόπος ύπαρξης είναι εντελώς περιορισμένος. Αφορμή των παραπάνω το βιβλίο της καθηγήτριας της Λογοτεχνίας στο ΑΠΘ κ. Βενετίας Αποστολίδου «Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ (1942-1982) εκδ. Πόλις. Τι ζόρι τραβάει(ω) για την απόκτησή του αφού είναι εντελώς ειδικού γνωστικού αντικειμένου ότι “Το βιβλίο ιχνηλατεί την πορεία ανάπτυξης της Νεοελληνικής Φιλολογίας στις Φιλοσοφικές Σχολές Αθήνας και Θεσσαλονίκης”. ‘Εχει όμως εξώφυλλο το ιστορικό κτήριο της φιλοσοφικής του ΑΠΘ. Αυτό φτάνει. Φτάνει; Περισσεύει. Το κτήριο και ό,τι εντός του διεξάγεται ήταν το απωθημένο του(μου). Η διπλανή όμως αχυρονοειδής Νομική τους περιμάζωξε και τους «μεγάλωσε» πολλαπαλώς μαζί με την πόλη της. Διάβαζε(α) το ρητό στην είσοδό της ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ ως “Μούσαις χάρισι ΟΥΕ” ότι είχε σβηστεί με τον καιρό η τελεία στο “Θ” και εφάνταζε “Ο”. Το βιβλίο το πήρε(α). Αλλά θα το διαβάσει(ω);