Σέγα...

Πολύ καιρό το κοιτούσα στη βιτρίνα του ιστορικού μεγάλου βιβλιοχαρτοπωλείου της πόλεως. Είχα ξεχάσει ως και τ’ όνομα του αλλά όχι κι ό, τι μου έφερνε στη μνήμη. «Σέγα» μου είπε ο βιβλιοϋπάλληλος.. Πίσω στα χρόνια τα παλιά... Ο δάσκαλος στην ΣΤ τάξη του δημοτικού εκτός των άλλων (οιονεί παιδονόμος, μικροδιδάσκαλος, επιτηρητής ησυχίας και τάξεως, κυνηγός σκασιαρχούντων μαθητών, - οχι κουρέας δεν έκανα) μου ανέθεσε και τα καθήκοντα του διαχειριστού του μαθητικού πρατηρίου: τετράδια, μολύβια, ξύστρες, γόμες, χάρακες, τσίχλες, πλαστελίνες, καραμέλες, είδη χειροτεχνίας όπως ήταν και η σέγα, είδη διαλείμματος αλλά και μαθήματος, Ενα χρόνο πριν στην Ε' πάνω σε μια κόντρα πλακέ στο μάθημα της χειροτεχνίας, σχεδίασα έναν ομηρικό Αχιλλέα ήρωα ξιφίρη που θέριζε τους Τρώους, και με τη σέγα τον έκοψα γύρωθεν. Τον γύρισε ο δάσκαλος σ’ όλη την πενθέκτη τάξη λέγοντας πως «αυτός θα γίνει ζωγράφος κηφήνες κοκορόμυαλοι κ.α.» (έγινα κάτι σαν πεζογράφος). Στο εμπόριο ως πρατηριούχος δεν τα κατάφερα... - Κύριε δάσκαλε υπήρξα έμπορος κακός... Αυτός, όμως, κάλυπτε τις εμπορικές μου αδυναμίες στους ισολογισμούς της επιχείρησης. Είχε άλλωστε ελεύθερον το τσιμπολογείν και καραμελοτσιχλίζειν ατελώς. Τώρα που το συλλογίζομαι και στην μετέπειτα «εμπορική» μου κατάσταση με την «Π» υπήρξα εντελώς έμπορος κακός. Ως εκ τούτου: “Κύριε, άνθρωποι απλοί πουλούσαμε υφάσματα, (κι η ψυχή μας είταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς). Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια η πηγή και τα ρούπια είταν σωστά τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμις ποτέ: η αμαρτία μας. Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια. Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά -πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα-. Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε μέτρησε μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας· Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί! (Δ. Ι. Αντωνίου)