Σέγα...

Πολύ καιρό το κοιτούσα στη βιτρίνα του ιστορικού μεγάλου βιβλιοχαρτοπωλείου της πόλεως. Είχα ξεχάσει ως και τ’ όνομα του αλλά όχι κι ό, τι μου έφερνε στη μνήμη. «Σέγα» μου είπε ο βιβλιοϋπάλληλος.. Πίσω στα χρόνια τα παλιά... Ο δάσκαλος στην ΣΤ τάξη του δημοτικού εκτός των άλλων (οιονεί παιδονόμος, μικροδιδάσκαλος, επιτηρητής ησυχίας και τάξεως, κυνηγός σκασιαρχούντων μαθητών, - οχι κουρέας δεν έκανα) μου ανέθεσε και τα καθήκοντα του διαχειριστού του μαθητικού πρατηρίου: τετράδια, μολύβια, ξύστρες, γόμες, χάρακες, τσίχλες, πλαστελίνες, καραμέλες, είδη χειροτεχνίας όπως ήταν και η σέγα, είδη διαλείμματος αλλά και μαθήματος, Ενα χρόνο πριν στην Ε' πάνω σε μια κόντρα πλακέ στο μάθημα της χειροτεχνίας, σχεδίασα έναν ομηρικό Αχιλλέα ήρωα ξιφίρη που θέριζε τους Τρώους, και με τη σέγα τον έκοψα γύρωθεν. Τον γύρισε ο δάσκαλος σ’ όλη την πενθέκτη τάξη λέγοντας πως «αυτός θα γίνει ζωγράφος κηφήνες κοκορόμυαλοι κ.α.» (έγινα κάτι σαν πεζογράφος). Στο εμπόριο ως πρατηριούχος δεν τα κατάφερα... - Κύριε δάσκαλε υπήρξα έμπορος κακός... Αυτός, όμως, κάλυπτε τις εμπορικές μου αδυναμίες στους ισολογισμούς της επιχείρησης. Είχε άλλωστε ελεύθερον το τσιμπολογείν και καραμελοτσιχλίζειν ατελώς. Τώρα που το συλλογίζομαι και στην μετέπειτα «εμπορική» μου κατάσταση με την «Π» υπήρξα εντελώς έμπορος κακός. Ως εκ τούτου: “Κύριε, άνθρωποι απλοί πουλούσαμε υφάσματα, (κι η ψυχή μας είταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς). Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια η πηγή και τα ρούπια είταν σωστά τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμις ποτέ: η αμαρτία μας. Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια. Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά -πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα-. Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε μέτρησε μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας· Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί! (Δ. Ι. Αντωνίου)

Μούσαις χάρισι "ουέ"

Ας τον (με) σταματήσει κάποιος (α) σ’ αυτή την «αυτοκαταστροφική» τελικά, διάθεση προς αγορά όλων των βιβλίων και περιοδικών που νοιώθει(ω) πως τα θέλει(ω) και οφείλει(ω) να τα έχει(ω) σώματι. Πέλαγος βέβαια αδιατάρακτο κυμάτων τα αδιάβαστα. Ελα όμως που θέλει(ω) να τα έχει(ω). Να τα υπάρχει(ω) ορισμένως. Αυτή η κατάκτηση και ροπή είναι μια διαστροφή τελικά αφού εκτείνεται και σε άλλες ανθρώπινες καταστάσεις ατελέσφορης συνύπαρξης και απόκτησης. Κολυμπά(ω) στα βιβλία σαν σώματα ύλης αλλά όχι και στο περιεχόμενο τους καθότι είναι αδύνατο να τα διεξέλθει(ω) αφού ο χρόνος κι ο τρόπος ύπαρξης είναι εντελώς περιορισμένος. Αφορμή των παραπάνω το βιβλίο της καθηγήτριας της Λογοτεχνίας στο ΑΠΘ κ. Βενετίας Αποστολίδου «Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ (1942-1982) εκδ. Πόλις. Τι ζόρι τραβάει(ω) για την απόκτησή του αφού είναι εντελώς ειδικού γνωστικού αντικειμένου ότι “Το βιβλίο ιχνηλατεί την πορεία ανάπτυξης της Νεοελληνικής Φιλολογίας στις Φιλοσοφικές Σχολές Αθήνας και Θεσσαλονίκης”. ‘Εχει όμως εξώφυλλο το ιστορικό κτήριο της φιλοσοφικής του ΑΠΘ. Αυτό φτάνει. Φτάνει; Περισσεύει. Το κτήριο και ό,τι εντός του διεξάγεται ήταν το απωθημένο του(μου). Η διπλανή όμως αχυρονοειδής Νομική τους περιμάζωξε και τους «μεγάλωσε» πολλαπαλώς μαζί με την πόλη της. Διάβαζε(α) το ρητό στην είσοδό της ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ ως “Μούσαις χάρισι ΟΥΕ” ότι είχε σβηστεί με τον καιρό η τελεία στο “Θ” και εφάνταζε “Ο”. Το βιβλίο το πήρε(α). Αλλά θα το διαβάσει(ω);

Ο "στόχος" κι οι 40 Βάντσες...

Απόγευμα προς το εσπέρας της Τρίτης Διακαινησίμου και Μάρκου του Ευαγγελιστού, ευρέθημεν στην Κοινότητα Ανω Κώμης (Απαν Βάντσα το αρχαίον της όνομα) Κοζάνης όπου γινόταν παρουσίαση του βιβλίου «Αναζητώντας τις Σαράντα Βάντσες» του Νίκου Σταμκόπουλου, εκδ. Παρέμβαση. Ενα εντυπωσιακό σε όγκο ύλη σημειώσεις, φωτ., συμπεράσματα, λαογραφικό, ιστορικό, κοινωνιολογικό σύγγραμμα 600 τόσων σελίδων ( «Ελεος κυρ’ συγγραφέα» αλλά και «Κουράγιο αναγνώστα»). Μάλιστα ο μηχανικός συγγραφέας μας «απειλεί» πως ακολουθούν τουλάχιστον 4 τόμοι του αυτού διαμετρήματος. Βιβλία, όμως, που ξεπερνούν τις 250-300 σελίδες γίνονται για τον αναγνώστη βαριά σαν μυλονόπετρες, λένε οι ειδικοί της αναγνώσεως, όπως και το κήρυγμα στις εκκλησίες όταν ξεπερνά τα 7 λεπτά (συνήθως φτάνει τα 27), νύστα φέρει. Μίλησαν η κ. Δήμητρα Καραγιάννη, εκδότης του βιβλίου, ο δημοσιογράφος Ζήσης Πιτσιάβας, συντονιστής, η ιστορικός και φιλόλογος Ελένη Μαρούδη κι ο συγγραφέας. Παρέλασαν του βήματος, άνευ μικροφώνου – το γεγονός καταχωρείται στα αρνητικά του όμορφου απομεσήμερου- διάφοροι επιχώριοι μικρορήτορες του λεπτού (ευτυχώς). Στο περιθώριο της παρουσιάσεως σε μια γωνιά του Πνευματικού Κέντρου υπήρχε μικρή έκθεση με φύλλα της γλυκείας εφημερίδος «Στόχος» που εκδόθηκε για λίγο στο χωριό, αρχές δεκαετίας του ’80, όταν κυριαρχούσε ο ιδιότυπος σοσιαλισμός των μη προνομιούχων κ.λπ. κι αυτή ήταν ένα εκδοτικό ξάφνιασμα με την ευθυκρισία, τον πολιτισμό, την ευαισθησία της. Εκεί μετ’ αφάτου συγκινήσεως (σιγά...) βρήκα το χειρόγραφο (δακτυλόγραφο δηλαδή σε μια ERIKA κι επί συμβολαιογραφικού χάρτου) το πρώτο της ζωής μου συγγραφικόν ταξίδιον με τον τίτλο: «Ο Αριστοφάνης. Η Ειρήνη και μια πολιτιστική εκδήλωση». Ακολούθησαν χιλιάδες σελίδες στο παντού. Ε, και; Τι κατάλαβα; Ούτε Ακαδημαϊκός δεν μπόρεσα να γίνω, τόσον πολύ απέτυχα στους συγγραφικούς μου στόχους, που έλεγαν κι οι Γάλλοι. - Απλώς η Πρώτη αγάπη (και του Ιωαν. Κονδυλάκη) δεν ξεχνιέται ως γνωστόν...

ΤΡΙΤΗ του Πάσχα

«...Ο Γώγος (Γεώργιος) χτίστης αυτός, νευρικός πολύ τιμωρούσε αμείλικτα τα οικόσιτα μεγάλα ζώα ως ακολούθως: δάγκωνε τ’ αυτιά του απείθαρχου μουλαριού και τις μούρες των προβάτων που ατακτιούσαν στο άρμεγμα κι έβαζαν τα ποδάρια τους στο καρδάρι· τον Μπέλο, το βόδι, που ανέβηκε τις εξωτερικές σκάλες του σπιτιού και στρώθηκε στο σαλόνι – εκείνης της εποχής να το πει σαλόνι (ζήλωσεν την δόξα του «Βόδι πάνω στη στέγη» του Νταριους Μιγιω) το βάρεσε τόσο πολύ που με τον καιρό πέθανε, ψόφησε θέλω να πω. Αλύπητα δε βάρεσε τον θρασύτατο γιγάντιο γαϊδαρό τους (σωστός γόμαρος κυπριακός) ακόρεστος στις ορμές κι απείθαρχος εντελώς στο φόρτωμα, ο οποίος μια Τρίτη του Πάσχα κατεχόμενος από οίστρον γομαροαφροδισιακόν (με όλες τα εξωτερικά στοιχεία προκλητικά αιωρούμενα) έκοψε το καπίστρι από το αχούρι κι όρμηξε στην πλατεία του χωριού και διέλυσε το χορό των γυναικών (ο αθεόφοβος λες κι ήθελε να επιτεθεί στα χωρικά πασχάλια γύναια) που ξεπροβοδούσαν τη μεγάλη γιορτή «Ωρα καλή σου Πασχαλιά και να ξαναγυρίσεις» (τραγούδι που με κάνει και κλαίω κάπως, ένδον, όταν το ακούω σ’ αυτές τις στάσεις...| (από το «Δοκίμιον συγγενογραφίας» στα «ΕΝΩΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ» εκδ. Γαβριηλίδης 2018 ΥΓ. Η φωτ ειναι του παλιού φωτογράφου της Λευκοπηγής Νικολάου Κερασιώτη. Ο παίζων με τη μπάλλα στο κέντρον του χορού η ημετέρα παιδικότης...

Δευτέρα του Πάσχ(ου)α

Την σήμερον κι ενώ απάσα η Επικράτεια/ των νεοελλήνων εορταστικώς ΓιωργοΓεωργιακρατείται/ εν Λευκοπηγή και Πάσχον συνεορτάζομεν./ Ετσι ενώπιον του πίνακος που εζωγράφισεν ο Κ. Ντιος/ Πάσχον-πατέρα προ 6μηνου αναχωρήσαντα/ την τιμίαν μορφήν εν μνήμη και λόγοις/ τιμώντες μεγαλύνομεν.../

Μεγάλη Παρασκευή

Μ. Πέμπτη

Μεγάλη Πέμπτη 2022 Τότε ήταν Παρασκευή 1967 Φ ω τ ο γ ρ ά φ ο ς στην πόλη Πρωί στο Καφέ Μπο στην κεντρική πλατεία. Κατάγομαι από τη Στέρνα, χωριό μικρό κολλημένο διοικητικά στο πιο μεγάλο Βελανιδιά. Μόλις απολύθηκα από το στρατό πήγα στο γραφείο του βουλευτή Κοζάνης Γ. Καστανίδη. Χωρίς αμοιβή, ήμουνα και στη νεολαία της ΕΔΗΝ. Το χωριό τον καιρό της δικτατορίας είχε κάμποσο κόσμο. Τώρα... Μετά το πραξικόπημα είπα μια κουβέντα για τη χούντα. Ούτε θυμάμαι. Με πιάσαν μέρα του Πάσχα στο χωριό αφού οι σπιούνοι δουλεύουν 24ωρον. Με πήγαν στη Νεάπολη, εκεί ανήκαμε. Στο τμήμα με περίλαβαν οι χωροφύλακες στο ξύλο. Πρήστηκα, σαν νταούλι έγινε το πρόσωπο. Με το ΚΤΕΛ και συνοδεία 3 χωροφυλάκων, πρώτη θέση μάλιστα με χειροπέδες, με έφεραν Κοζάνη. Στο λόχο της ΕΣΑ της 9ης Μεραρχίας με βάρεσαν πάλι. Μ’ έχωσαν στις επανορθωτικές φυλακές της πόλης κοντά στην κλινική Τσαρίδη. Είμασταν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι ο ένας πάνω στον άλλον. Στρωματσάδα. Αθλιες συνθήκες. Γεμάτη η φυλακή. Η βούτα! Δίκη στο στρατοδικείο: Διασπορά ψευδών ειδήσεων. Τι είπα; Στο στρατοδικείο ήμουν 5ος στο πινάκιο περίμενα να δω πως πάνε οι προηγούμενοι. Είχα δικηγόρο τον Τάκη Ασημόπουλο ήταν κι ο Χαράλαμπος Αντωνιάδης μετέπειτα δικαστής, ασκούμενος τότε στον βουλευτή μου. Αναβολές συνεχώς. Ηρθε η σειρά μου. Η φρουρά που ήταν εκεί μαζί μου και στον καθένα μπροστά 6 στρατιώτες παρουσίαζαν όπλα όταν βγήκε ο πρόεδρος και διάβασε την ποινή μου. 20μήνες και 300 μεταλλικές για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Ετσι και χάριν μου παρουσίασαν όπλα ούτε σημαία να ήμουνα σε υποστολή ή έπαρση. Με πήγαν στο Γεντί Κουλέ. Εκεί γνώρισα κάποιους επώνυμους της ΕΔΑ, όπως το Σπύρο Σακέτα. Επίσης τον εισαγγελέα Πρωτοδικών, αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο, Π. Δελαπόρτα. Τους πολιτικούς κρατούμενους μας παρηγορούσε όσο μπορούσε· πως δε θα αργήσει να φύγει αυτή η λέπρα. Εμειναν 7 χρόνια. Υπηρέτησα την πατρίδα φυλακισμένος 14 μήνες. Στην πρώτη αμνηστία του Παπαδόπουλου 1969 απολύθηκα. Ονομάζομαι Χρήστος Μπλέτσος για πολύ καιρό ζούσα από τις φωτογραφίες που έβγαζα στην πόλη. Τώρα υπάρχω χωμένος μέσα στις ενθυμήσεις τους. ΥΓ. Εν τω μεταξύ πέθανα εντελώς κι αιφνιδίως στις 27 του μηνός Νοεμβρίου 2019 δεν πρόλαβα να δω το 2020. Ημουν 78 καιρών και άλλων τόσων χρόνων.

Μ. Τετράδη

Μεγάλη Τετράδη και τον δρόμο της διανομής της «Π» επήρα σαν τον καθυστερημένο ταχυδρόμο γεμάτος στην πήρα κι έμπλεος πείρα Το τχ. 207- 208 της «Π» μοιράζων περί παθών δε και άλλων τυρβάζων Τα περιεχόμενα 1. Γιώργος Βέης 2 ποιήματα 2. Γ. Κεντρωτής σονέτο για το Νερούντα 3. Β.Π. Κ. Ενδόδημα κι αποικιακά 9. Κώστας Θ. Ριζάκης 3 ποιήματα 11. Κώστας Ντιός Αναχρονισμοί.... 17. Gilles ORTLIEBΤΟ Ημερολόγιο μτφρ. Αν. Βατάλη 24. Αντώνης Κάλφας 2 ποιήματα 26. Σωτήρης Σαράκης 2 ποιήματα 27. Ανδρέας Μήτσου συνέντευξη στην Φ. Μπτούρη 32 Μ. Καραγιάννης για την Παγίδα του Ανδ. Μήτσου 35. Χριστίνα Καραντώνη ποίημα 36. Χρ. Χαρτοματσίδης Πικρός καφές διήγημα 38. Χρήστος Μαυρής 2 ποιήματα 39. Ελένη Κοφτερού Φωτογραφίες του πολέμου 40. Γκ. Φάλκνερ Ignatien 1 - 20 μτφρ. Συμ. Σταμπουλού 43. Καίτη Παυλή Ζωή ποίημα 44. Μίμα Δουγαλή Μουντές οι μέρες ποίημα 45. Β. Νεράντζη Βαρμάζη Το Κριμίνι 49. Αριστούλα Δάλλη Οδός αβύσσου ποίημα 50. Σίμος Οφλίδης Ο μακιγιέρ διήγημα 56 Μελίτα Τόκα Καραχάλιου ποίημα 57. Λίζα Καβαγιού Κυριακή μεσημέρι διήγημα 61. Παναγιώτης Δημόπουλος Ψαλμός ρκθ’ 62. Θαν. Καλλιανιώτης Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος... 68. Γιάννης Πανούσης Φυγείν αδύνατον ποίημα 69. Maximilian A. Dauthendey ποίημα μτφρ Π. Ζόγγου 70. Αντώνης Παπαβασιλείου Χιόνι στο βιβλιοπωλείο 72. ‘Ελενα Καραγιάννη Επτά φορές ποιήματα 74. Ν. Γραίκος Περί του εφήμερου χρόνου ποίημα 78. Γρ. Τεχλεμετζής 2 διηγήματα 79. Ελένη Σεμερτζίδου Το θέατρο και ο Μάης του ‘68 81. Λίλια Τσιούβα Ο φάρος 82. Aksinia Mihaylova ποίημα μτφρ. Μ. Δούμπα 83. Γεωργία Δεμπερδεμίδου ποίημα 84. Ουρανία Μπάγγου Δέκα χρωματιστά κουρελάκια 85. Δήμητρα Καραγιάννη Μοναξιά ποίημα 86. Δήμητρα Χριστοπούλου Οι κανόνες της λογικής... 91 Ξενοφών Μαυραγάννης Οι λέξεις ποίημα 94. Δημ. Παπακωνσταντίνου 2 ποιήματα 93. Παναγιώτης Δημόπουλος για Π. Μπετσάκο 95. Στέργιος Τσακίρης Στην Παναγιά του Ασίνου 96. Α. Λεβεντέρης ποίημα 99. Δότα Σαρβάνη για Π.Β.Πάσχο 102. Γ. Τσότσος για Θεοδώρα Λειψιστινού 105 Σπ. Κιοσσές για Ν. Παπάνα 107. Ευάγγελος Αυδίκος για Σεβη Κωνσταντινίδου 107. Φ. Μπτούρη Ο κόσμος της λογοτεχνίας... 111. Οδός Βιβλίων πάροδος περιοδικών

Μ.Τρίτη

Μεγάλη Τρίτη Στον Ηλια και την Αθηνα!/ Στη μεγάλη λυπη ποιες λεξεις ταιριάζουν; / οι γραπτές η οι προφορικές;/ Οι ανείπωτες .../

Μ. Δευτέρα

Το εσπερας της Μ Δευτέρας είχε βροχή .../ Η κατά Ματθαίον ευαγγελική κατεβασιά / έφερνε τους Σαδδουκαιους του Μ Κατσαρού / Νομικούς διδάσκαλους του Καίσαρα/ Τους 7 επιγαμβρευτες της ίδιας γυναίκας / Τα φριχτά Ουαι (τοις ηττημένοις)/ μεταξύ δε αυτών κι επιπροσθέτως/ Ουαι υμιν όφεις ναιμεναλανιαρηδες/ Ουαι γέννηματα εχιδνών πουτινομακελαρηδες/

Η χαμάλα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης

Η κλίμακα και η κλειστή πόρτα οδηγούν στο θολωτό υπόγειο του ναϊδρίου του αγίου Λαζάρου στο αύλειο χώρο της επικράτειας του ιστορικού ναού του αγίου Δημητρίου. Με την έναρξη του πολέμου το 1940 ο συγκλονιστικός βιβλιοφύλαξ -αυτού του τίτλου ηξιώθη μόνον κι έφερε από το 1930 έως το 1963 που σήκωνε στους ώμους του την Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, Ν.Π. Δελιαλής, εφαρμόζοντας πάγιες γραπτές οδηγίες της δημόσιας και δημοτικής διοίκησης «για την προστασία των πνευματικών πολιτιστικών αρχαιολογικών θησαυρών σε περίπτωση πολέμου» μετέφερε τα πολύτιμα παλαιά βιβλία, στο υπόγειο του ναϊδρίου και τα φύλαξε από τυχόν επιδρομές αλλοφύλων, πλην εγγράμματων κατακτητών. Ζεύτηκε κατά το δη λεγόμενον, «χαμάλας» (είδος κάρου παλαιού τύπου για τις μεταφορές εντός πόλεως) και έσωσε τη μνήμη και την ιστορία της πόλης. Ο τετραήμερος φίλος του Χριστού ηγέρθη κατόπιν εντολής Του («Δεύρο...»). Με την τρίχρονη και σωτήρια "κοίμηση" κι απόκρυψη του πολύτιμου υλικού της Βιβλιοθήκης αυτό διεσώθη, χάριν του οσίου εν γράμμασι Ν.Π.Δ. Τη μνήμη του, η ως παροπλισμένον υπερωκεάνειον, κτηριακά νέα Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, οφείλει να τιμά μετ’ αρτοκλασίας τ' Αη Λαζάρου, σαν σήμερα δηλαδή.

Γνώσεις - απογνώσεις

Εδώ διαβάζουμε και πίνουμε απο τα ποτήρια της γνώσης/ ταις ηδονές του βίου μας ου μην αλλά και τις απογνώσεις ...

Γρεβενά...

Αγαπω την πολη των Γρεβενών / δια τους εξής δηλ έναν λογο:/ «Ότι έχει ποταμι που τη διασχίζει»/ Κορακιασε η ψυχή μου για νερο καθαρο/ ρέον δυναμικα -δροσος του πνεύματος -/ ο λακος του χωριου μου είναι ολιγος/ Διαβάντες το ρέμα Τρουμπέτα/ Χωθήκαμε στο αγαπητικά στρωμενο χαλί/ και πήραμε αντίστροφα τον ρουν/ του Γρεβενιτη στην παλια περιοχή Σουλιου/ Ο παπά Θόδωρος χωρίς το ζωστικο φύτευε/ είδη λαχανικης στο κηπουριην του/ ΥΓ. Α ναι και γιατί εκει υπάρχουν ο πολυλογιος/ Αισθητιστης Αντώνιος Παπαβασιλειου/ - Χρονικά Τυρβη κλπ στη Φιλελλήνων / Ο πολυπράγμων δημιουργός υψηλού πολιτισμού Ευάγγελος Νικοπουλος / Το πρώτο αντιτυπον του Ερωτόκριτου στη βιβλιοθηκη της πάνω στο ποταμι/ που χάριν του γνωρισα ωραίες καταστασεις

Το Εαρ της " Π"

"Eαρ" εντελώς "συντετριμμένον" παράφραση Ν. Καρούζου/ ο τίτλος της νέας Παρέμβασης τχ. 207-208/ που το σώμα της διέβη τα αμφίδρομα διόδια Μαλγάρων/ και πηγαινοέρχεται Κοζάνη - Θέρμη Θεσσαλονικης - Λιθογραφία/ Η φωτ. του εξωφύλλου είναι του Αλέκου Βρεττάκου

Η 2α Ολομέλεια

1946, Ανοιξη. Το ΚΚΕ στη 2η Ολομέλειά του συνεδριάζει για ν’ αποφασίσει αν θα αρχίσει το αντάρτικο. Επιφυλάσσεται. Περιμένουν να γυρίσει ο Μ. Παρτσαλίδης από τη Μόσχα να μεταφέρει τις απόψεις των Ρώσων. Ο Μολότωφ τους είπε να ακολουθήσουν το δρόμο της Ιταλίας ήγουν ειρηνική λύση. «Εκεί ο Κολιγιάννης, απ’ ο,τι λέγεται, είπε: Κάθε τσαπάνος Ρώσος δεν μπορεί να μας διατάζει». Αρχισε το αντάρτικο. (Αλέκου Σακαλή (Πετρόμπεη) «Μνήμες» εκδ. ΙΝΒΑ 1997με τη βοήθεια των επιφανών, αλησμόνητων φιλολόγων καθηγητών Νίκου Καλογερόπουλου και Μιχάλη Κουρκούτα

Πηγαίνοντας...

«...Πηγαίνοντας ν’ ακούσεις τους Xαιρετισμούς νιώθεις σαν τις επισκέψεις που κάνεις μεγάλος πια, στις παλιές σου αγάπες, στη μάνα, στο σπίτι απ’ όπου έφυγες από χρόνια και μόνον κάτι ξεβαμμένα γειτονικά σημάδια έμειναν να θυμίζουν εκείνο τον καιρό, τους τάφους αγαπημένων...» Τώρα λίγο πριν αρχίσουν οι Δ’ Χαιρετισμοί στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος στην πόλη – παρά τον Χαμηλό Αη-λιά (το καμπαναριό του 1904 ξεφλουδίζεται επικίνδυνα) χοροστατούντος του καλλικέλαδου παπά Νεκταρίου) βρέθηκα στο χωριό και στον κοιμητήριο χώρο του. Εδώ και 6 σχεδόν μήνες κείται εκεί ο πατέρας. Ο αέρας των ημερών γκρέμισε την πλαστική ορχιδέα. Σε μια λεπτή λουρίδα μάρμαρο γράφει: «Εκανε μόνο το καλό». Ομως: “Θα μένει πάντα ζεστό το πέρασμά σου...”

Εργον τεχνης που έλαβε τέλος

Ήτο στο κέντρον ακριβώς της πόλεως/ Αρχαίος νεοελλην επιξύλου / Τη συνοδεία ερειπίου δημοτικού / Εργο σχολής καλών τεχνών φλωρίνης/ Τώρα νοικιάστηκε καφέ να γίνει / Και το εργον τεχνης έλαβε τέλος/ 1η ο Απριλης κι όλο μεγαλώνειτο έλος / μεσα στο οποίο ζουμε ανίδεοι / αλλά χορτάτοι ακόμα...