Γυνή στο θέρος πλέουσα

Γυνή -όχι γυμνή- πλέουσα στην επιφάνεια της θαλάσσης
αμέτρητων χρόνων, και το νερό να διαγράφει την ειδή της
στα ρούχα, που άλλοτε θα λαχτάριζες να προσπελάσεις.
Τώρα εκεί περιγράφονται μόνον τ’ άφτερα πτεροειδή της.

Παλιά κυρία που χώθηκες και χάθηκες σε κύματα απείρου
και λησμονήθηκες στης πράξης τα θέλω και τα μη πρέπει.
Αν το λογάριασες λίγο να διαβείς τα σύνορα του ονείρου
η λαιμητόμος του καιρού να αφεθείς δεν σου το επιτρέπει

στου Ν. Καββαδία πάνω τo φτερό του καρχαρία να ταξιδέψεις.
Δεν σε κρατάει πια η μοίρα σου καθώς ελάφρυνες πολύ
απ’ του ωραίου το μερίδιο που σ’ αναλογεί να κλέψεις.
Ομως η θάλασσα, ο ήλιος, το νησί σε νιώθουν σαν πουλί.